Wyrok SN z dnia 27 kwietnia 2022 r., sygn. II USKP 186/21

Sąd Najwyższy w składzie:

Prezes SN Piotr Prusinowski (przewodniczący, sprawozdawca)

‎SSN Krzysztof Rączka

‎SSN Romualda Spyt

w sprawie z wniosku J. J. ‎przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (…) Oddziałowi w W. ‎o wysokość emerytury, ‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 27 kwietnia 2022 r., ‎skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…) ‎z dnia 6 grudnia 2019 r., sygn. akt III AUa (…),

I. oddala skargę kasacyjną,

II. zasądza od organu rentowego na rzecz odwołującego się 240 zł (dwieście czterdzieści) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 6 grudnia 2019 r. Sąd Apelacyjny w (…) oddalił apelację Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, (…) Oddziału w W. wniesioną od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 14 marca 2019 r.

W sprawie tej organ rentowy decyzją z dnia 6 sierpnia 2018 r. odmówił J. J. ustalenia emerytury według zreformowanych zasad na podstawie ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (aktualnie jednolity tekst: Dz.U. z 2022 r., poz. 504, dalej jako „ustawa emerytalna”), tym samym odmówił wypłaty wyrównania emerytury za okres od dnia 1 sierpnia 2016 r. do dnia 31 lipca 2018 r. Powyższą decyzją organ rentowy uchylił decyzję z dnia 29 maja 2015 r. ustalającą wysokość świadczenia w myśl art. 26 i art. 55 ustawy emerytalnej. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że objęcie J. J. ubezpieczeniami emerytalnymi i rentowymi nastąpiło po raz pierwszy po osiągnięciu przez ubezpieczonego powszechnego wieku emerytalnego, to jest w dniu 1 stycznia 1999 r. W ocenie ZUS podleganie ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym od 1 stycznia 1999 r. nie daje podstaw do obliczenia emerytury w myśl art. 26 ustawy emerytalnej.

Rozpoznając odwołanie od tej decyzji, Sąd Okręgowy w W., wyrokiem z dnia 14 marca 2019 r. w punkcie 1 zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał J. J. prawo do przeliczenia emerytury na podstawie art. 55 w związku z art. 26 ustawy emerytalnej oraz umorzył w punkcie 2 postępowanie w pozostałym zakresie, zaś w punkcie 3 wyroku zasądził od organu rentowego na rzecz J. J. kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że J. J. (ur. 12 listopada 1932 r.), od dnia 8 września 1955 r. nieprzerwanie pozostawał w zatrudnieniu i tym samym kontynuował ubezpieczenie społeczne, początkowo uregulowane dekretem z 25 czerwca 1954 r., następnie ustawą z 23 stycznia 1968 r. o funduszu emerytalnym i kolejno ustawą z 25 listopada 1986 r. o organizacji i finansowaniu ubezpieczeń społecznych, obowiązującą od 1 stycznia 1987 r. do 31 grudnia 1998 r. oraz od 1 stycznia 1999 r. ustawą z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.