Interpretacja indywidualna z dnia 6 marca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-1.4011.126.2023.1.SN

Brak obowiązku rozliczania się w Polsce za rok 2022.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 lutego 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 13 lutego 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Od (…) 2015 r. przebywa Pan w Norwegii. Od początku jest Pan zatrudniony na postawie umowy o pracę. Od początku spędza Pan w Norwegii ponad 300 dni w ciągu roku. Pozostałe dni roku dzieli Pan pomiędzy Polskę oraz inne kraje, w których spędza Pan wakacje.

W Norwegii posiada Pan adres zameldowania, pozwolenie na pracę i pobyt na czas nieokreślony.

W Polsce ma Pan żonę i dwóch synów. W momencie kiedy przebywa Pan w Polsce, przebywa Pan w domu, który należy do Pana żony. Na własność nie posiada Pan w Polsce żadnych nieruchomości.

Pana życie zawodowe jest w 100% związane z Norwegią, gdzie ma Pan nieograniczony obowiązek podatkowy. Życie gospodarcze również jest w Norwegii. Posiada Pan dwa auta zarejestrowane w Norwegii. Posiada Pan kredyty w Norwegii.

Święta i inne ustawowo wolne od pracy spędzają Państwo zwyczajowo w Norwegii całą rodziną.

W najbliższych latach nie planuje Pan wrócić do Polski.

Wniosek dotyczy roku podatkowego 2022.

Opisany stan faktyczny dotyczy lat 2016-2022. We wszystkich tych latach podatkowych sytuacja była identyczna. W roku podatkowym 2022 również nie uległa zmianie w żadnym zakresie. W roku podatkowym 2022 nie osiągnął Pan żadnych dochodów na terenie Polski. W latach 2016-2021 również 100% dochodów było osiąganych w Norwegii.

W roku podatkowym 2022 jak i w latach poprzednich spędził Pan w Norwegii około 250 dni w ciągu roku.

Na terenie Polski ma Pan adres zameldowania na pobyt stały. Również w Norwegii posiada Pan adres zameldowania na pobyt stały – i to w Norwegii jest centrum Pana interesów gospodarczych.

Posiada Pan norweską rezydencję podatkową.

Natomiast w Polsce ma Pan żonę i dwóch synów, którzy odwiedzają Pana w Norwegii.

W Pana ocenie, Pana ośrodek interesów życiowych jest również w Norwegii.

Na rok podatkowy 2021 została Panu wydana indywidualna interpretacja podatkowa, potwierdzająca Pana rozumowanie, że ma Pan rezydencję podatkową tylko w Norwegii.

Pytanie

W którym państwie winna być ustalona Pana rezydencja podatkowa w roku podatkowym 2022 w związku ze zmianą przepisów dotyczących podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską a Norwegią?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem, przy ustaleniu rezydencji podatkowej należy przede wszystkim podkreślić, że Pana stałe miejsce zamieszkania jest w Norwegii, a nie w Polsce. Dodatkowo 100% dochodów ma Pan w Norwegii i posiada Pan tam nieograniczony obowiązek podatkowy. W Polsce mieszkają Pana żona i synowie, których odwiedza Pan od czasu do czasu. Częściej oni przyjeżdżają do Pana, do Norwegii.

Uważa Pan, że Pana rezydencja podatkowa jest w Norwegii i nie dotyczą Pana zmiany podatkowe, które obowiązują obecnie w Polsce.

W związku z powyższym, nie ma Pan obowiązku rozliczania się w Polsce i Pana sytuacja nie ulega zmianie pomimo nowych przepisów.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Na podstawie art. 3 ust. 2a powołanej ustawy:

Stosownie do art. 4a tejże ustawy:

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Jak wynika ze stanu faktycznego opisanego we wniosku, w roku podatkowym 2022, którego dotyczy zapytanie, posiada Pan norweską rezydencję podatkową. W roku podatkowym 2022 spędził Pan w Norwegii około 250 dni. W Norwegii posiada Pan adres zameldowania na pobyt stały – i to w Norwegii jest centrum Pana interesów gospodarczych. W Norwegii spędza Pan ponad 300 dni w ciągu roku, a pozostałe dni roku dzieli Pan pomiędzy Polskę oraz inne kraje, w których spędza Pan wakacje. Święta i inne ustawowo wolne od pracy spędzają Państwo zwyczajowo w Norwegii całą rodziną. Posiada Pan dwa auta zarejestrowane w Norwegii. Posiada Pan kredyty w Norwegii. W Pana ocenie, Pana ośrodek interesów życiowych jest również w Norwegii. W roku podatkowym 2022 nie osiągnął Pan żadnych dochodów na terenie Polski. W najbliższych latach nie planuje Pan wrócić do Polski.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że skoro posiada Pan norweską rezydencję podatkową i w roku podatkowym 2022 nie przebywał Pan na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni, a jednocześnie nie posiadał Pan ośrodka interesów życiowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (bo Pana ośrodek interesów życiowych jest w Norwegii), brak jest przesłanek uprawniających do uznania Pana za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w rozumieniu cyt. art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, na terytorium Polski mógłby mieć Pan jedynie ograniczony obowiązek podatkowy, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ww. ustawy, objawiający się w podleganiu obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – których jednak w przedmiotowym okresie – jak Pan wskazał – nie osiągnął.

Wobec powyższego, ma Pan rację, że na gruncie opisanego stanu faktycznego nie ma Pan obowiązku rozliczania się w Polsce za rok 2022.

Zatem Pana stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).