Interpretacja indywidualna z dnia 2 maja 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.167.2023.1.PP

- czy środki pieniężne przekazane przez S. na rachunek Oddziału S. stanowią przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT podlegający opodatkowaniu w Polsce, ‒ czy w związku z zasileniem Oddziału S. przez S. środkami pieniężnymi w 2021 r. Oddział S. uzyskał nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 marca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 15 marca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia:

‒czy środki pieniężne przekazane przez S. na rachunek Oddziału S. stanowią przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT podlegający opodatkowaniu w Polsce,

‒czy w związku z zasileniem Oddziału S. przez S. środkami pieniężnymi w 2021 r. Oddział S. uzyskał nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

S. (sp. z o.o.) Oddział w Polsce (dalej: „Oddział S.”) jest polskim oddziałem S. (dalej: „S.”).

S. posiada siedzibę i zarząd w Chinach i jest chińskim rezydentem podatkowym podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów w Chinach.

Oddział S. jest zakładem S. w Polsce w rozumieniu art. 5 Umowy z 7 czerwca 1988 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Chińskiej Republiki Ludowej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1989 r. nr 13. poz. 65) (dalej: „UPO”) S. podlega opodatkowaniu w Polsce od dochodów, które mogą być przypisane do tego zakładu (Oddziału S.).

W związku z działalnością prowadzoną przez S. za pośrednictwem oddziału na terytorium Polski, S. jest zarejestrowanym podatnikiem CIT w Polsce S. zobowiązany jest tym samym do wykazania przychodów (dochodów) osiąganych na terytorium Polski za pośrednictwem zakładu (Oddział S.).

S., został zaangażowany przez P. w realizację w Polsce projektu rozbudowy i modernizacji stacji elektroenergetycznej oraz projektu budowy linii elektroenergetycznej (dalej: „Projekty”). W związku z Projektami, Oddział S. jest zaangażowany w prace budowlano-konstrukcyjne na terytorium Polski. W praktyce, Projekty są zarządzane przez pracowników Oddziału S., a wykonywane, w części przypisanej do Oddziału S., przez podwykonawców.

Projekty realizowane są w formule EPC (ang. engineerng, procurement, construction). Oddział S. wystawia faktury na P. po zakończeniu określonych etapów Projektu zdefiniowanych w umowie zawartej z P. Przychodami Oddziału S. są w szczególności płatności otrzymane od inwestora (P.) z tyt. Projektów, a koszty stanowią głównie koszty usług, i koszty płac pracowników oraz odsetki od finansowania Oddziału S.

Oddział S. prowadzi działalność gospodarczą wyłącznie w zakresie przedmiotu działalności S. tj. w obszarze budownictwa elektroenergetycznego. Oddział S. jest wyodrębnioną organizacyjnie jednostką S. Nie posiada jednak odrębnej od S. osobowości prawnej.

Dla Oddziału S. prowadzona jest odrębna (od S.) księgowość oraz sporządzane jest odrębne sprawozdanie finansowe.

S. zasilała w ciągu 2021 r. rachunek bankowy Oddziału S. Środki przekazywane Oddziałowi S. przez S. mają na celu rozwiązanie luki finansowania poszczególnych etapów Projektów. 

Pytania

1.Czy środki pieniężne przekazane przez S. na rachunek Oddziału S. stanowią przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT podlegający opodatkowaniu w Polsce?

2.Czy w związku z zasileniem Oddziału S. przez S. środkami pieniężnymi w 2021 r. Oddział S. uzyskał nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

Zdaniem S., zasilenie Oddziału S. środkami pieniężnymi przez S., w związku z realizacją Projektów i prowadzeniem działalności Oddziału S. w Polsce, nie będzie stanowiło przychodu Oddziału S. w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, tej ustawy, są w szczególności:

1)otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 4 Ustawy z 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2018 r. poz. 649 ze zmianami), oddział jest wyodrębnioną samodzielną organizacyjnie częścią działalność gospodarczej wykonywaną przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywana działalność. Zgodnie z art. 15 ww. ustawy, działalność gospodarcza oddziału nie może przekraczać zakresu działalność przedsiębiorcy.

Z przywołanych przepisów wynika, że oddział nie jest odrębnym podmiotem w rozumieniu prawa handlowego, gdyż stanowi część innego podmiotu. Oddział jest zatem formą organizacyjno-prawną, w ramach której przedsiębiorcy, w tym z innych państw mogą wykonywać swoją działalność gospodarczą w Polsce. Takie rozumienie pojęcia oddział wynika również m.in. z wyroku NSA z 18 marca 2011 r. (sygn. II FSK 1773/09), w którym NSA wskazał, że nie można wywieść odrębności prawnej oddziału od spółki, którego odrębność od spółki polega tylko na funkcjonalnym i przestrzennym wydzieleniu części organizacyjno-gospodarczej spółki.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, którzy nie posiadają w Polsce siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Polski (tzw. ograniczony obowiązek podatkowy). Należy zauważyć, iż zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT, za takie dochody (przychody) uważa się w szczególności dochody (przychody) z wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład.

Według art. 1 ustawy o CIT podatnikiem jest w tym przypadku osoba prawna (z zastrzeżeniem art. 1 ust. 3 pkt 2 ustawy o CIT) posiadająca siedzibę lub zarząd w innym państwie (a nie oddział).

Zgodnie z art. 4a pkt 11 lit. a ustawy o CIT poprzez „zakład zagraniczny” należy rozumieć stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych.

Natomiast według art. 5 ust. 1 UPO określenie „zakład” oznacza stałą placówkę przedsiębiorstwa, za pomocą której przedsiębiorstwo wykonuje całkowicie lub częściowo swoją działalność. Zgodnie z art. 7 ust. 1 UPO, zyski przedsiębiorstwa chińskiego mogą być opodatkowane w Polsce, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane do zakładu w Polsce tj. Oddziału S.

Zgodnie z tymi przepisami, w przypadku działalności prowadzonej w Polsce przez zakład przedsiębiorcy, który nie posiada siedziby lub zarządu w Polsce, sam zakład nie posiada odrębnej podmiotowości podatkowej w Polsce. Zakład oznacza jedynie pewien zakres obowiązku podatkowego danego podmiotu w Polsce z racji prowadzenia przez ten podmiot działalności w Polsce Istnienie w Polsce zakładu nie powoduje jednak powstania odrębnego bytu podatkowego (w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym) w Polsce.

W takim przypadku:

‒zakład nie jest podmiotem podatkowym w Polsce, gdyż

‒podmiotem podatkowym w Polsce pozostaje przedsiębiorca (osoba prawna) - tylko od dochodów, jakie można mu przypisać, że uzyskał je poprzez ten zakład

Oddział S. nie będzie więc odrębnym od S. bytem podatkowym. Stanowić będzie jedynie wyodrębnioną organizacyjnie i majątkowo część S.

Zgodnie bowiem z pkt 28 Komentarza do art. 7 Modelowej konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD (wersja na 21 listopada 2017 r., dalej: „Komentarz”) fikcja odrębnego i niezależnego przedsiębiorstwa przewidziana w ustępie 2 jest ograniczona do określenia zysków, które można przypisać zakładowi. Nie rozciąga się ona na stworzenie hipotetycznego dochodu przedsiębiorstwa, który umawiające się państwo może opodatkować jako taki na podstawie swojego prawa wewnętrznego (...)”.

Komentarz nakazuje traktować transakcje pomiędzy spółką a jej zakładem jako „transakcje wewnętrzne” (por. pkt 28 Komentarza do art. 7).

W związku z tym, wzajemne rozliczenia pomiędzy S. a Oddziałem S. dokonywane są w ramach jednego podmiotu (w rozumieniu prawnym i podatkowym) i mają charakter rozliczeń wewnętrznych, które nie wywołują żadnych skutków na gruncie ustawy o CIT. pomimo że ich skutki powinny znaleźć odzwierciedlenie w ewidencji rachunkowej Oddziału S. Innymi słowy, w wyniku wzajemnych rozliczeń dokonywanych pomiędzy Oddziałem S. i S. nie może dojść ani do powstania przychodu, ani do zwiększenia kosztów ich uzyskania. Rozliczenia te są tym samym neutralne podatkowo, bowiem nie generują zysku Dlatego też, w analizowanej sytuacji, należy uznać, iż przesunięcia środków pieniężnych z S. do Oddział S. mają charakter czysto techniczny i w istocie stanowią operacje przeprowadzane w ramach jednego podmiotu oraz nie prowadzą do powstania przychodu Oddziału S. w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Takie stanowisko potwierdzone zostało w licznych indywidualnych interpretacjach przepisów prawa podatkowego dotyczących analogicznych stanów faktycznych, w tym m.in.:

‒W interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 6 października 2020 r., znak: 0114-KDIP2-1.4010.212.2020.2.SP, w której stwierdzono, że: „Podsumowując, wyposażenie Oddziału przez Wnioskodawcę w ramach wyodrębnionego kapitału w środki pieniężne i inne aktywa, przeznaczone do prowadzenia przez Oddział działalności na terytorium Polski, dokonane przed rozpoczęciem działania oddziału oraz w okresie późniejszym nie doprowadzi do powstania przychodu na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych, ponieważ wskazane przepływy stanowią jedynie czynność techniczną i odbywają się w ramach działalności tego samego podatnika, jakim jest Wnioskodawca. Przedmiotowe przepływy nie doprowadza tym samym do powstania przychodu po stronie Wnioskodawcy, ponieważ z punktu widzenia ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są dokonywane w ramach tego samego podmiotu”.

‒w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 3 lutego 2016 r., znak: IPPB5/4510-1077/15-2/IŚ, że: „W związku z faktem, że Oddział Spółki nie będzie odrębnym od tej Spółki podmiotem, a stanowić będzie jedynie wyodrębnioną organizacyjnie i majątkowo część tej Spółki wzajemne rozliczenia pomiędzy Spółką a Oddziałem dokonywane będą w ramach jednego podmiotu. Dlatego też, w analizowanej sytuacji otrzymane przez Oddział od Spółki środki finansowe na finansowanie działalności Oddziału (pokrycie pożyczek), nie będą stanowiły dla Oddziału przychodu w rozumieniu art 12 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT”.

‒W interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 18 stycznia 2012 r., znak: IBPBI/2/423-1279/11/AK, że „Przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym. Zaliczenie danego przysporzenia majątkowego do przychodów podatnika uwarunkowane jest definitywnym charakterem takiego przysporzenia, czyli faktycznym i ostatecznym powiększeniem aktywów lub zmniejszeniem pasywów podatnika w wyniku uzyskania takiego przysporzenia Skoro zatem przepływy jakie dokonywane są pomiędzy Spółką a jej zakładem są przepływami wewnętrznymi w obrębie tego samego podmiotu pozostają one bez wpływu na wielkość osiąganych przychodów podmiotu gospodarczego rozumianego łącznie jako Spółka i jej zagraniczny zakład Z tych samych względów przepływy dokonywane pomiędzy Spółką a jej zakładem nie rodzą kosztów uzyskania przychodów.”

Zdaniem S., w związku z zasileniem Oddziału S. środkami pieniężnymi przez S., Oddział S. nie uzyskał nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 12 ust 1 pkt 2 ustawy o CIT przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności:

2)wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń (z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie).

W przepisach podatkowych nie zostało zdefiniowane pojęcie „nieodpłatnego świadczenia”. Definicja tego pojęcia została wypracowana w orzecznictwie sądowym (np.: uchwała 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02. uchwała 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10. uchwała 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06. wyrok Sądu Najwyższego z 6 sierpnia 1999 r., sygn. akt III RN 31/99; wyrok Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2002, sygn. akt III RN 106/01).

Zgodnie ze wskazanym powyżej orzecznictwem, aby rozpoznać przychody z nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, powinny być spełnione łącznie następujące warunki:

‒musi dojść do wykonania określonego świadczenia na rzecz podatnika,

‒musi się ono wiązać z osiągnięciem przysporzenia przez tego podatnika kosztem innego podmiotu,

‒przysporzenie to musi mieć konkretny wymiar finansowy.

Zgodnie z definicją „świadczenia” zawartą w internetowym słowniku języka polskiego PWN, świadczenie oznacza „obowiązek wykonania lub przekazania czegoś na czyjąś rzecz” lub „to, co jest z tytułu takich zobowiązań wykonywane lub przekazywane” (https://sjp.pwn.pi/sjp/swiadczenie:2528166.html).

Według przepisów prawa cywilnego, pojęcie świadczenia powiązane jest z istnieniem stosunku zobowiązaniowego. Zgodnie z art. 353 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (...), zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien to świadczenie spełnić.

Te definicje „świadczenia” jednoznacznie wskazują na konieczność wystąpienia dłużnika zobowiązanego do wykonania świadczenia i wierzyciela uprawnionego do żądania wykonania świadczenia.

W przypadku przekazania środków pieniężnych z rachunku bankowego S. na rachunek bankowy Oddziału S. nie dochodzi w ogóle do jakiegokolwiek świadczenia. Przeksięgowania te polegają jedynie na swobodnym dysponowaniu przez S. własnymi zasobami finansowymi. W przypadku rozliczeń pomiędzy rachunkiem S. i rachunkiem Oddziału S. ww. stosunek prawny w ogóle nie występuje. Nie jest bowiem możliwe żądanie wykonania świadczenia od samego siebie (jako ze S. i Oddział S. nie mają odrębnych osobowości prawnych). W związku z tym, że ww. przeksięgowania nie stanowią „świadczenia” to nie mogą również stanowić „świadczenia nieodpłatnego”.

Takie stanowisko zostało potwierdzone m in. w interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 3 sierpnia 2021 r., znak: 0111-KDIB1-1.4010.207.2021.1.NL, w której stwierdzono, że: „w zakresie przeksięgowań środków pieniężnych z rachunku bankowego Wnioskodawcy w Niemczech na rachunek bankowy w Polsce nie dochodzi w ogóle do jakiegokolwiek świadczenia Przeksięgowania te polegają jedynie na swobodnym dysponowaniu przez Spółkę własnymi zasobami finansowymi. Konsekwentnie, z uwagi na to, że ww. przeksięgowania nie stanowią „świadczenia” to nie mogą również stanowić „świadczenia nieodpłatnego”.

W świetle powyższego Wnioskodawca (S.) stoi na stanowisku, że w związku z zasileniem Oddziału S. środkami pieniężnymi przez S., Oddział S. nie uzyskał nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady prowadzenia w Polsce działalności przez przedsiębiorców zagranicznych określa ustawa z 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (t. j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1252, dalej: „ustawa”).

Ww. ustawa zgodnie z art. 1 ust. 1:

W myśl art. 2 ust. 2 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy:

Na podstawie art. 15 ww. ustawy:

Z kolei zgodnie z art. 1 ust. 1-3 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej „updop”):

Na podstawie art. 3 ust. 2 updop:

Zgodnie z art. 3 ust. 3 updop:

Oznacza to, że przedsiębiorca zagraniczny, nieposiadający siedziby ani zarządu na terytorium Polski, powinien co do zasady podlegać jedynie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Ponadto, w przypadku gdy zagraniczny przedsiębiorca działa w Polsce w formie oddziału, wówczas dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, oddział ten kreuje zagraniczny zakład w rozumieniu art. 4a pkt 11 updop oraz właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (w tym przypadku Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Chińskiej Republiki Ludowej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Pekinie 7 czerwca 1988 r. (dalej „UPO”).

W rozumieniu art. 5 ust. 1 UPO określenie „zakład” oznacza:

Na podstawie art. 7 ust. 1 UPO:

W myśl art. 7 ust. 2 UPO:

Zgodnie z art. 7 ust. 3 UPO:

Jak wskazali Państwo w opisie stanu faktycznego Oddział stanowić będzie Państwa zagraniczny zakład w rozumieniu art. 5 ust. 1 UPO. Oznacza to również, że to Państwo będą podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych od zysków uzyskanych z działalności gospodarczej polskiego oddziału. Wszelkie składniki majątkowe alokowane do Oddziału będą stanowić Państwa własność. Transfery majątkowe dokonywane pomiędzy Wnioskodawcą a Oddziałem dotyczą prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce i mają charakter wewnętrzny, zatem stanowią one wyłącznie przypisanie części majątku do określonej działalności, lecz w ramach tej samej osoby prawnej.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop:

Przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym. Zaliczenie danego przysporzenia majątkowego do przychodów podatnika uwarunkowane jest definitywnym charakterem takiego przysporzenia, czyli faktycznym i ostatecznym powiększeniem aktywów lub zmniejszeniem pasywów podatnika w wyniku uzyskania takiego przysporzenia.

Podsumowując, przekazanie przez Państwa środków pieniężnych na rachunek Oddziału SPEC przeznaczonych na finansowanie poszczególnych etapów projektów, w których zaangażowany jest SPEC nie doprowadzi do powstania przychodu na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych, ponieważ wskazane przepływy stanowią jedynie czynność techniczną i odbywają się w ramach działalności tego samego podatnika, jakim jest Spółka. Przedmiotowe przepływy nie doprowadzą tym samym do powstania przychodu po Państwa stronie, ponieważ z punktu widzenia ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są dokonywane w ramach tego samego podmiotu.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do Państwa pytania nr 2 postawionego we wniosku należy wskazać, że zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT:

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”, ograniczając się jedynie do wskazania, w art. 12 ust. 6 i 6a, sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń.

Pojęcie „świadczenia” należy rozpatrywać z punktu widzenia zobowiązaniowego, tj. na tle art. 353 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 roku kodeks cywilny (Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.), zgodnie z którym zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu (art. 353 § 2).

Ustawodawca nie precyzuje także co należy rozumieć przez „wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie”, ograniczając się jedynie do wskazania w art. 12 ust. 5 i 5a ww. ustawy podatkowej sposobu i kryteriów ustalania wartości otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw.

Aby móc w pełni zdefiniować pojęcia „nieodpłatne czy częściowo odpłatne rzeczy, prawa lub świadczenia” zasadnym jest odwołanie się do wykładni gramatycznej, zgodnie z którą odpłacać to „oddawać komuś coś w zamian”, odpłatny zaś to „taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002).

Pojęcie to zostało sprecyzowane również w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przyjmuje się, że na gruncie prawa podatkowego pojęcie to ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje bowiem „wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy” (zob. uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 lub uchwała powiększonego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06).

Dla celów podatkowych, przez nieodpłatne świadczenia należy więc rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika, mające konkretny wymiar finansowy. Oznacza to, że świadczenie uzyskane przez podatnika w sytuacji, gdy spełniający świadczenie uzyskał albo ma uzyskać w przyszłości wzajemnie jakieś inne przysporzenie majątkowe, nie ma charakteru nieodpłatnego, a tym samym świadczenie to należy uznać za odpłatne lub częściowo odpłatne, bez względu na formę ekwiwalentności.

Podstawową cechą nieodpłatnego świadczenia jest to, że otrzymujący przysporzenie nie jest zobowiązany do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Aby zatem dane świadczenie mogło być uznane za świadczenie nieodpłatne, konieczne jest, by polegało ono wyłącznie na jednostronnym przysporzeniu po stronie podmiotu, który świadczenie to uzyskał (por. wyrok NSA z 16 czerwca 2011 r., sygn. akt II FSK 1007/11).

Innymi słowy, aby uznać dane świadczenie za świadczenie nieodpłatne, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 Ustawy o CIT, musi wystąpić jednostronne przysporzenie po stronie podmiotu, uzyskującego świadczenie, przysporzenie musi mieć charakter majątkowy i jednocześnie nie może ono być powiązane z istnieniem żadnego zobowiązania o charakterze wzajemnym.

Analizując zatem przepisy ustawy o CIT, stwierdzić należy, iż przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń na gruncie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT powstanie wówczas, gdy podatnik (beneficjent) uzyska korzyść (usługę, towar) od innego podmiotu, bez konieczności uiszczenia za nią zapłaty (brak ekwiwalentności).

Mając na uwadze wypracowaną przez orzecznictwo definicję należy stwierdzić, że aby doszło do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 updop, muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

1)musi dojść do wykonania określonego świadczenia na rzecz podatnika,

2)musi się ono wiązać z osiągnięciem przysporzenia przez tego podatnika kosztem innego podmiotu,

3)przysporzenie to musi mieć konkretny wymiar finansowy.

Natomiast w zakresie przeksięgowań środków pieniężnych z rachunku bankowego S. na rachunek bankowy Oddziału S., a zatem również na Państwa rachunek bankowy tylko że w Polsce, nie dochodzi w ogóle do jakiegokolwiek świadczenia. Przeksięgowania te polegają jedynie na swobodnym dysponowaniu przez Państwa własnymi zasobami finansowymi. Konsekwentnie, z uwagi na to, że ww. przeksięgowania nie stanowią „świadczenia” to nie mogą również stanowić „świadczenia nieodpłatnego”.

W konsekwencji zasilenie Oddziału S. przez S. środkami pieniężnymi w 2021 r. nie będzie nieodpłatnym świadczeniem, zatem nie będziecie Państwo zobowiązani do rozpoznania w Polsce przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2.

W związku z tym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

‒Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).