Interpretacja indywidualna z dnia 11 lipca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.245.2023.2.MF

Dotyczy ustalenia, czy w przedstawionym zdarzeniu Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć składki, zarówno regularne jak i dodatkowe wpłacane przez niego w ramach polisy zawartej na rzecz komplementariusza do kosztów uzyskania przychodu w ramach prowadzonej przez niego firmy.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 kwietnia 2023 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, który dotyczy ustalenia, czy w przedstawionym zdarzeniu Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć składki, zarówno regularne jak i dodatkowe wpłacane przez niego w ramach polisy zawartej na rzecz komplementariusza do kosztów uzyskania przychodu w ramach prowadzonej przez niego firmy.

Uzupełniliście go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 27 czerwca 2023 r. (wpływ w tym samym dniu).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca, zwany dalej również jako: „Spółka” lub „Ubezpieczający” jest spółką komandytową, prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie (…). Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od osób prawnych.

Zgodnie ze zmianami w Krajowym Rejestrze Sądowym na dzień składania wniosku Spółkę reprezentuje Komplementariusz - osoba fizyczna, zwany dalej również jako „Ubezpieczony”. Komandytariusz to również osoba fizyczna. Ubezpieczony jest jedynym komplementariuszem w Spółce i tylko on posiada uprawnienia do reprezentowania Wnioskodawcy i prowadzenia jego spraw. Posiada on większość udziałów. Ubezpieczony swoje czynności związane z prowadzeniem spraw Spółki i jej reprezentacją wykonuje głównie poprzez spotkania biznesowe na terenie całej Polski, a nawet Europy.

Wnioskodawca chce zawrzeć z Ubezpieczycielem umowę ubezpieczenia na życie i dożycie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym, dalej: „Polisa” na mocy, której ubezpieczonym będzie jej komplementariusz. W ramach polisy wszystkie składki będą opłacane przez Wnioskodawcę, który wystąpi w roli Ubezpieczającego w zawartej umowie ubezpieczenia. Polisa ma charakter ochronno-inwestycyjny, zaś składki opłacane przez Wnioskodawcę składać się będą z dwóch części: obowiązkowej składki regularnej oraz dobrowolnej składki dodatkowej. Umowa nie stanowi grupowej umowy ubezpieczenia, jest indywidualną umową ubezpieczenia. Polisa będzie zawierać liczne opłaty, między innymi za zarządzanie aktywami, za udział w zysku, za ryzyko ubezpieczeniowe, opłatę administracyjną itp. W polisie występuje gwarantowana suma ubezpieczenia, która może wzrosnąć o dodatkowe wpłaty na konto dodatkowe oraz wypracowany zysk na części kapitałowej. Ubezpieczający jest dysponentem środków na polisie i może on dokonywać konwersji jednostek uczestnictwa ubezpieczeniowych funduszy kapitałowych. Należy również pamiętać, że występują koszty za wcześniejsze zamknięcie polisy niż deklarowany okres zawarcia umowy. Wnioskodawca będzie chciał dopasować zakres ochrony do wartości udziałów wspólnika i zabezpieczyć tym samym swoją płynność oraz motywację komplementariusza. Możliwe jest więc, że w przyszłości zawrze kolejne polisy na Komplementariusza. Ubezpieczony nie jest zatrudniony na umowę o pracę i nie pobiera innego wynagrodzenia niż udział w zyskach zgodnie z umową Spółki.

Zakres polisy ubezpieczeniowej obejmuje ryzyka z grupy 3 działu I (ubezpieczenie na życie związane z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym) według klasyfikacji wymienionej w załączniku do ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej.

Umowa w okresie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ją zawarto, wyklucza:

- wypłatę kwoty stanowiącej wartość odstąpienia od Umowy (rozumianą jako całkowita wartość polisy),

- możliwość zaciągania zobowiązań pod zastaw praw wynikających z umowy (rozumianą jako brak cesji na bank lub inny podmiot),

- wypłatę z tytułu dożycia przez ubezpieczonego wieku oznaczonego w umowie (rozumianą jako umowę zawartą na okres dłuższy niż 6 lat).

W związku z tym, że Komplementariusz posiada większość udziałów w Spółce, jego nagła śmierć może spowodować poważne problemy finansowe oraz zagrozić jej sukcesji. Ubezpieczenie Komplementariusza pozwoli na zabezpieczenie sukcesji Spółki i umożliwi kontynuowanie działalności w przypadku jego nieobecności. Dodatkowo, umożliwi to zachowanie stabilności finansowej Spółki i zabezpieczenie jej interesów, gdyż w przypadku śmierci Komplementariusza Polisa może zapewnić Wnioskodawcy niezbędne środki na pokrycie kosztów związanych z trudnymi decyzjami biznesowymi, takimi jak restrukturyzacja lub zmiana zarządu. Spółka może również znaleźć się w sytuacji, w której nie ma wystarczającej wiedzy i doświadczenia, aby kontynuować działalność biznesową bez Komplementariusza. Bez odpowiedniego planowania sukcesji i zabezpieczenia spółki, jej przyszłość może być zagrożona. W razie śmierci komplementariusza Wnioskodawca chce zabezpieczyć sukcesję w spółce, dlatego jako uposażonego wskaże Komandytariusza, aby miał on środki na wykupienie udziałów od spadkobierców komplementariusza. Inmamentną zaletą polisy jest to, że wypłata świadczenia ubezpieczeniowego nie wchodzi w masę spadkową. Pozwoli to na ukierunkowania strumienia pieniędzy bez strat ekonomicznych dla uposażonego, który nie będzie musiał dzielić się świadczeniem ubezpieczeniowym z rodziną Ubezpieczonego. Uposażony skupi się na jak najlepszym rozdysponowaniu środków na zabezpieczenie interesów Spółki. Polisa pozwala Wnioskodawcy na częściowe wypłaty bez jej zamykania. Np. w celu zmotywowania Komplementariusza lub wypłaty części środków, gdyby pogorszyła się sytuacja Spółki poprzez nieprzewidziane negatywne scenariusze gospodarcze. Celem spółki jest jednak długofalowe zabezpieczenie jej interesów. Wnioskodawca ma świadomość, że w dłuższym terminie tzn. kilku - kilkunastu lat jest większa szansa na wypracowanie zysków z części kapitałowej na polisie. Należy pamiętać, że środki zgromadzone na tej części również podwyższają sumę ubezpieczenia i w chwili śmierci Ubezpieczonego będą wypłacone tytułem świadczenia ubezpieczeniowego, a nie wykupu z części kapitałowej.

Towarzystwo ubezpieczeniowe nie jest Towarzystwem Funduszy Inwestycyjnych. Ubezpieczony zdaje sobie sprawę, że polisa ma charakter ochronno-kapitałowy i godzi się na taki system motywacyjny, który zabezpiecza głównie Spółkę, ponieważ dla niego jest to również priorytet. Jeżeli Ubezpieczony wypełni należycie swoje funkcje przez cały okres trwania polisy to strony umawiają się na przeniesienie na Ubezpieczonego cesji praw i obowiązków wynikających z umowy na jej koniec.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z dnia 27 czerwca 2023 r. Wnioskodawca wskazał, że konieczność ponoszenia przez Spółkę wydatków na pokrycie kosztów umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym na rzecz komplementariusza Wnioskodawcy wynika z uchwały wspólników.

Pytanie

Czy w przedstawionym zdarzeniu Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć składki, zarówno regularne jak i dodatkowe wpłacane przez niego w ramach polisy zawartej na rzecz komplementariusza do kosztów uzyskania przychodu w ramach prowadzonej przez niego firmy?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu, Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia opłaconych składek z tytułu ubezpieczenia na życie i dożycie związanego z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa CIT”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W opinii Wnioskodawcy, w opisanym zdarzeniu, opłacane przez niego składki na ubezpieczenie Komplementariusza, spełniają przesłankę wskazaną w art. 15 ust. 1 ustawy CIT. Celem poniesienia przez Wnioskodawcę kosztów składek na ubezpieczenie Komplementariusza będzie bowiem zabezpieczenia źródła przychodów Spółki. Polisa posłuży jako narzędzie zabezpieczające Spółkę przed nieprzewidzianymi kosztami związanymi z nagłą śmiercią Komplementariusza. Polisa pokryje koszty związane z przeprowadzeniem procesu sukcesyjnego, jak również zapewni środki na zapłacenie zobowiązań Spółki w trakcie trwania umowy. Korzyści z zabezpieczenia Polisą Komplementariusza nie ograniczają się jedynie do sytuacji jego śmierci. Po zakończeniu okresu ochrony, Komplementariusz stałby się beneficjentem zgromadzonych środków na Polisie, co zwiększy motywację do wykonywania swoich obowiązków i przyczyni się do wzrostu wartości Spółki, wpłat na Polisę, a tym samym do zabezpieczenia wartości udziałów w Spółce. Ponadto ubezpieczenie na życie dla Komplementariusza, które zostanie zakupione przez Spółkę i będzie przez nią opłacane może mieć wpływ na efektywności wykonywanych przez niego zadań. To z kolei oznacza, że wydatki ponoszone na opłacenie składek ubezpieczeniowych będą związane w sposób pośredni z uzyskanymi przychodami w Spółce, Wnioskodawca nie widzi również wyłączeń tego typu wydatków z kosztów na podstawie art. 16 ustawy CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (…)

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje zatem podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, musi spełnić następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodów. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodów odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

- „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,

- „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnić ochronę przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynić bezpiecznym”, „zapewnić utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnić komuś środki do życia”, „zapewnić zaspokojenie roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast

- „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Bliżej zasadę celowości opisuje wyrok NSA z 16 października 2012 r. sygn. akt II FSK 430/11, w którym stwierdzono: „zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób. Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Jak już wcześniej wspomniano, katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą, zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W przedmiotowej sprawie należy zwrócić uwagę, na przepisy art. 16 ust. 1 pkt 38, 38a oraz 59 ustawy o CIT:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

38) wydatków związanych z dokonywaniem jednostronnych świadczeń na rzecz wspólników lub członków spółdzielni niebędących pracownikami w rozumieniu odrębnych przepisów, z tym że wydatki ponoszone na rzecz członków rolniczych spółdzielni produkcyjnych i innych spółdzielni zajmujących się produkcją rolną są kosztem uzyskania przychodów w części dotyczącej działalności objętej obowiązkiem podatkowym w zakresie podatku dochodowego;

38a) wydatków na rzecz osób wchodzących w skład rad nadzorczych, komisji rewizyjnych lub organów stanowiących osób prawnych oraz spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3 pkt 1, z wyjątkiem wynagrodzeń wypłacanych z tytułu pełnionych funkcji;

59) składek opłaconych przez pracodawcę z tytułu zawartych lub odnowionych umów ubezpieczenia na rzecz pracowników, z wyjątkiem umów dotyczących ryzyka, o którym mowa w dziale I w grupach 1, 3 i 5 oraz w dziale II w grupach 1 i 2 załącznika do ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, jeżeli uprawnionym do otrzymania świadczenia nie jest pracodawca i umowa ubezpieczenia w okresie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ją zawarto lub odnowiono, wyklucza:

a) wypłatę kwoty stanowiącej wartość odstąpienia od umowy,

b) możliwość zaciągania zobowiązań pod zastaw praw wynikających z umowy,

c) wypłatę z tytułu dożycia wieku oznaczonego w umowie.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy w przedstawionym zdarzeniu Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć składki, zarówno regularne jak i dodatkowe wpłacane przez niego w ramach polisy zawartej na rzecz komplementariusza do kosztów uzyskania przychodu w ramach prowadzonej przez niego firmy.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości, w pierwszej kolejności wskazać należy, że w niniejszej sprawie nie znajdą zastosowania wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 38a oraz 59 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zatem zaliczenie omawianych wydatków do kosztów uzyskania przychodów powinno zostać przeanalizowane pod kątem spełnienia ogólnych przesłanek, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT oraz mając na względzie art. 16 ust. 1 pkt 38 ustawy o CIT.

Z uwagi na fakt, że w analizowanym przypadku wydatki na składki na ubezpieczenie na życie i dożycie ponoszone jest na rzecz komplementariusza, ocena prawna przedmiotowych wydatków wymaga odniesienia się do postanowień art. 16 ust. 1 pkt 38 ustawy o CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z dokonywaniem jednostronnych świadczeń na rzecz wspólnika.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia „świadczenia” oraz „jednostronnego świadczenia”. Należy więc przyjąć rozumienie tego pojęcia w języku potocznym. Świadczenie jednostronne to zobowiązanie, przy którym tylko jedna z objętych nim stron jest uprawniona, tj. takie, które nie jest wynikiem lub podstawą świadczenia wzajemnego, mającego charakter ekwiwalentny, przy czym przez pojęcie świadczenia należy rozumieć obowiązek wykonania „czegoś na czyjąś rzecz” (Słownik Języka Polskiego, PWN, 2003 r.).

Zatem w dyspozycji ww. przepisu mieszczą się sytuacje, gdy spółka wykonuje świadczenie na rzecz swojego wspólnika, nie otrzymując w zamian żadnego świadczenia wzajemnego. Nie znajdzie on natomiast zastosowania w przypadku, gdy komplementariusz w Spółce posiada uprawnienia do reprezentowania Wnioskodawcy i prowadzenia jego spraw. Komplementariusz swoje czynności związane z prowadzeniem spraw Spółki i jej reprezentacją wykonuje głównie poprzez spotkania biznesowe na terenie całej Polski, a nawet Europy. Odpowiada mu wówczas wykonywanie określonych czynności na rzecz Spółki, co wyklucza możliwość uznania tych świadczeń za mające charakter jednostronny. W przedmiotowym zdarzeniu przyszłym nie można zatem mówić o świadczeniu jednostronnym, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 38 ww. ustawy, bowiem w przedstawionym opisie sprawy świadczeniu Spółki na rzecz komplementariusza w postaci opłacania składki ubezpieczeniowej na życie i dożycie odpowiada jego wzajemne świadczenie na rzecz Spółki w postaci wykonywania przez niego określonych czynności i zadań wynikających z pełnionej funkcji, co wyklucza możliwość uznania tych świadczeń za mające charakter jednostronny.

W związku z powyższym, zaliczenie omawianych wydatków do kosztów uzyskania przychodów powinno zostać przeanalizowane pod kątem spełnienia ogólnych przesłanek, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy, a także dokonaną powyżej wykładnię przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stwierdzić należy, że nie będą Państwo uprawnieni do zaliczenia wydatków ponoszonych z tytułu składki, zarówno regularnej jak i dodatkowej w ramach polisy zawartej na rzecz komplementariusza do kosztów uzyskania przychodu.

Zdaniem Organu, przedmiotowe wydatki nie mają związku z osiągnięciem przychodu, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

W opisie sprawy wskazaliście Państwo m.in., że Komplementariusz posiada większość udziałów w Spółce, jego nagła śmierć może spowodować poważne problemy finansowe oraz zagrozić jej sukcesji. Ubezpieczenie Komplementariusza pozwoli na zabezpieczenie sukcesji Spółki i umożliwi kontynuowanie działalności w przypadku jego nieobecności. Dodatkowo, umożliwi to zachowanie stabilności finansowej Spółki i zabezpieczenie jej interesów, gdyż w przypadku śmierci Komplementariusza Polisa może zapewnić Wnioskodawcy niezbędne środki na pokrycie kosztów związanych z trudnymi decyzjami biznesowymi, takimi jak restrukturyzacja lub zmiana zarządu. Spółka może również znaleźć się w sytuacji, w której nie ma wystarczającej wiedzy i doświadczenia, aby kontynuować działalność biznesową bez Komplementariusza. Bez odpowiedniego planowania sukcesji i zabezpieczenia spółki, jej przyszłość może być zagrożona. W razie śmierci komplementariusza Wnioskodawca chce zabezpieczyć sukcesję w spółce, dlatego jako uposażonego wskaże Komandytariusza, aby miał on środki na wykupienie udziałów od spadkobierców komplementariusza. Immamentną zaletą polisy jest to, że wypłata świadczenia ubezpieczeniowego nie wchodzi w masę spadkową. Pozwoli to na ukierunkowania strumienia pieniędzy bez strat ekonomicznych dla uposażonego, który nie będzie musiał dzielić się świadczeniem ubezpieczeniowym z rodziną Ubezpieczonego. Uposażony skupi się na jak najlepszym rozdysponowaniu środków na zabezpieczenie interesów Spółki. Polisa pozwala Wnioskodawcy na częściowe wypłaty bez jej zamykania. Np. w celu zmotywowania Komplementariusza lub wypłaty części środków, gdyby pogorszyła się sytuacja Spółki poprzez nieprzewidziane negatywne scenariusze gospodarcze. Celem spółki jest jednak długofalowe zabezpieczenie jej interesów. Wnioskodawca ma świadomość, że w dłuższym terminie tzn. kilku - kilkunastu lat jest większa szansa na wypracowanie zysków z części kapitałowej na polisie. Należy pamiętać, że środki zgromadzone na tej części również podwyższają sumę ubezpieczenia i w chwili śmierci Ubezpieczonego będą wypłacone tytułem świadczenia ubezpieczeniowego, a nie wykupu z części kapitałowej. Towarzystwo ubezpieczeniowe nie jest Towarzystwem Funduszy Inwestycyjnych. Ubezpieczony zdaje sobie sprawę, że polisa ma charakter ochronno-kapitałowy i godzi się na taki system motywacyjny, który zabezpiecza głównie Spółkę, ponieważ dla niego jest to również priorytet. Jeżeli Ubezpieczony wypełni należycie swoje funkcje przez cały okres trwania polisy to strony umawiają się na przeniesienie na Ubezpieczonego cesji praw i obowiązków wynikających z umowy na jej koniec.

W związku z powyższym, nie sposób zgodzić się z Państwem, że ponoszone wydatki na składki na ubezpieczenie na życie i dożycie na rzecz komplementariusza jako zasadne i celowe stanowić będą koszty uzyskania przychodów.

Ponoszone przez Państwa wydatki mają związek raczej z zabezpieczeniem sytuacji finansowej komandytariusza Spółki, skoro uposażonym z polisy w przypadku śmierci komplementariusza będzie komandytariusz i to on zobowiązany będzie do wykupienia udziałów od spadkobierców komplementariusza. Jak wskazano, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu lub zabezpieczeniem źródła przychodów zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Zdaniem Organu, w przedmiotowej sprawie ten związek nie występuje. Jak wskazujecie Państwo, w razie śmierci komplementariusza Wnioskodawca chce zabezpieczyć sukcesję w spółce, dlatego jako uposażonego wskaże Komandytariusza, aby miał on środki na wykupienie udziałów od spadkobierców komplementariusza. Inmamentną zaletą polisy jest to, że wypłata świadczenia ubezpieczeniowego nie wchodzi w masę spadkową. Pozwoli to na ukierunkowania strumienia pieniędzy bez strat ekonomicznych dla uposażonego, który nie będzie musiał dzielić się świadczeniem ubezpieczeniowym z rodziną Ubezpieczonego. Umowa ubezpieczenia o której mowa we wniosku, będzie w zasadzie chronić interesy komandytariusza. Przez wzgląd na powyższe nie sposób uznać, że ubezpieczenie na życie i dożycie na rzecz komplementariusza ma wpływ na uzyskiwanie przychodów Spółki. Takie wydatki nie spełniają warunków o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Reasumując, w ocenie Organu, w przedmiotowej sprawie nie zaistniały okoliczności związku poniesienia opisanych wydatków z uzyskaniem przychodu lub zabezpieczeniem jego źródła.

Mając na względzie przepisy ustawy o CIT oraz opis sprawy stwierdzić należy, że ponoszone wydatki nie będą związane z przychodem Spółki. Jeszcze raz zaznaczyć należy, że art. 15 ust. 1 ustawy o CIT stanowi o tym, że za koszt uzyskania przychodu mogą być uznane wyłącznie takie wydatki które mają związek z osiągnięciem przychodów ze źródła przychodów lub poniesione są w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. A więc poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów albo wiązać się z zabezpieczeniem źródła przychodów. Poniesienie wydatków powinno być ukierunkowane na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z działalności podatnika.

Podsumowując, z uwagi na opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz przywołane przepisy prawa w rozpatrywanej sprawie stwierdzić należy, że w odniesieniu do wydatków poniesionych na składki, zarówno regularne jak i dodatkowe wpłacane w ramach polisy zawartej na rzecz komplementariusza, nie są spełnione warunki uznania za koszt uzyskania przychodu wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a zatem Spółka nie będzie uprawniona do zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Wobec powyższego Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Wskazać także należy, że tutejszy organ nie kwestionuje przy tym sensu ekonomicznego poniesionego wydatku, czy też racjonalności podejmowanych przez przedsiębiorcę decyzji gospodarczych i ich efektywności, lecz ocenia, czy konkretny wydatek został poniesiony w związku dążeniem do osiągnięcia przychodu (zachowania lub zabezpieczenia jego źródła), stosownie do dyspozycji art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywało się będzie ze zdarzeniem przyszłym opisanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).