Interpretacja indywidualna z dnia 25 września 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.300.2023.1.KK

Czy wydatki ponoszone przez Spółkę, odpowiadające wysokości składek na ubezpieczenia społeczne, fundusz pracy oraz wpłat na PPK finansowanych ze środków Spółki od wynagrodzeń członków Rady Nadzorczej stanowią koszt uzyskania przychodu Spółki?

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 lipca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy wydatki ponoszone przez Państwa, odpowiadające wysokości składek na ubezpieczenia społeczne, fundusz pracy oraz wpłat na PPK finansowanych z Państwa środków, od wynagrodzeń członków Rady Nadzorczej stanowią dla Państwa koszt uzyskania przychodu.

Opis stanu faktycznego

[…] Sp. z o.o. (dalej jako Spółka, Wnioskodawca, Podatnik) jest Spółką, w której 100 % udziałów posiada Gmina […]. Spółka jest polskim rezydentem podatkowym, rozliczającym się od całości swoich dochodów w Polsce.

Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest:

-administrowanie […],

W Spółce, zgodnie z przepisami Kodeksu spółek handlowych, obok Zarządu, została utworzona także Rada Nadzorcza (dalej także jako RN), a jej członkowie otrzymują wynagrodzenie za pełnione funkcje. Wynagrodzenie wypłacane członkom Rady Nadzorczej (w kwocie brutto) jest przez Wnioskodawcę uznawane za koszt uzyskania przychodu. Od wynagrodzenia wypłacanego członkom rady nadzorczej Spółka odprowadza z mocy prawa składki na ubezpieczenie społeczne (emerytalne, rentowe) finansowane zarówno przez członka rady nadzorczej, jak i samą Spółkę. Spółka ponadto odprowadza składki na Fundusz Pracy oraz PPK, których wysokość uzależniona jest bezpośrednio od wysokości wynagrodzenia danego członka Rady.

Pytanie

Czy wydatki ponoszone przez Spółkę, odpowiadające wysokości składek na ubezpieczenia społeczne, fundusz pracy oraz wpłat na PPK finansowanych ze środków Spółki od wynagrodzeń członków Rady Nadzorczej stanowią koszt uzyskania przychodu Spółki?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na pokrycie składek na ubezpieczenia społeczne, FP czy PPK finansowane ze środków Spółki, stanowią koszt uzyskania przychodu Spółki jako pochodne wynagrodzeń uzyskiwanym przez członka Rady Nadzorczej, które Spółka zobowiązana jest ponosić zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, kwestię kosztów uzyskania przychodów reguluje w art. 15 ust. 1. Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...). Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych z ich źródła, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Jednocześnie trzeba podkreślić, że przez pojęcie „zachować” należy rozumieć: dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać. Natomiast „zabezpieczyć” oznacza: uczynić bezpiecznym, niezagrożonym, dać ochronę. Można więc przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwią dalsze funkcjonowanie źródła. Za koszty związane z zabezpieczeniem i zachowaniem źródła przychodów należy więc uznać przede wszystkim koszty prawidłowego funkcjonowania podatnika oraz prawidłowego prowadzenia działalności gospodarczej, do której zalicza się koszty poniesione w celu uzyskania przychodów. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty podatkowe:

- bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz

- inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Przywołana regulacja art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT wskazuje, że definicja kosztów uzyskania przychodów - dla celów podatku dochodowego - składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną. Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

a)konieczność faktycznego (co do zasady) poniesienia wydatku oraz

b)poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Drugi z tych elementów stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą ponoszonego wydatku nie ujęto w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Zatem w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Artykuł 16 ust. 1 Ustawy o CIT, zawiera zamknięty katalog tzw. kosztów negatywnych, tzn. kosztów rozpoznawanych rachunkowo, natomiast niestanowiących kosztów w rozliczeniu podatkowym, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Jednocześnie, podkreślić należy, że nieujęcie danego wydatku w katalogu kosztów niepotrącalnych, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie oznacza automatycznie, że inne koszty w nim niewymienione, tymi kosztami być mogą. W takim przypadku należy bowiem badać, czy dany koszt poniesiony został w celu uzyskania przychodu z jego źródła (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu). Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu ze źródła przychodów lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Zgodnie z dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 38a Ustawy o CIT nie uważa się za koszt uzyskania przychodów „wydatków na rzecz osób wchodzących w skład rad nadzorczych, komisji rewizyjnych lub organów stanowiących osób prawnych oraz spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3 pkt 1, z wyjątkiem wynagrodzeń wypłacanych z tytułu pełnionych funkcji.” Chodzi tutaj o wynagrodzenia, których wypłacanie przewidują przepisy prawa. Wyraźnie przepisy prawa pracy rozróżniają wynagrodzenie i inne świadczenia związane z pracą. Zatem wynagrodzenie członków Rady Nadzorczej, realizującej ustawowe zadania organu nadzorczego, mające zapewnić prawidłowe funkcjonowanie podmiotu stanowi na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 38a ww. ustawy koszty uzyskania przychodów.

Od 1 stycznia 2015 r. wynagrodzenie członków rad nadzorczych z tytułu pełnionych przez nich funkcji podlega obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 22 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń. Jak wynika z literalnego brzmienia przepisu art. 16 ust. 1 pkt 38a Ustawy o CIT, możliwość uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków na rzecz osób wchodzących w skład rad nadzorczych, dotyczy wynagrodzeń wypłacanych z tytułu pełnionych funkcji. A zatem skoro wynagrodzenia na rzecz członków Rady Nadzorczej mogą stanowić koszty uzyskania przychodu na podstawie ww. regulacji to i narzuty na te wynagrodzenia powinny być zaliczone do tych kosztów, nie stanowią one bowiem wydatków ponoszonych na rzecz osób wchodzących w skład Rady Nadzorczej Spółki, a są elementem obowiązkowym (wynikającym z przepisów prawa, wynagrodzenia za pełnione funkcję. W doktrynie pojawiał się pogląd, iż składki na ubezpieczenia społeczne członków rad nadzorczych nie stanowią kosztów uzyskania przychodów (np. Wyrok NSA z 20 września 1996 r., sygn. akt SA/Łd 2257/95), niemniej jednak orzeczenia w tym zakresie zapadły według stanu prawnego, w którym oskładkowanie wynagrodzenia członka rady nadzorczej nie było obowiązkowe. Zatem ponoszenie wydatków w tym zakresie nie było elementem obowiązkowym wypłacanego wynagrodzenia. Obecnie, od 2015 roku, Ustawodawca uznał oskładkowanie wynagrodzeń członków rad nadzorczych, jako obowiązkowe - stąd też składki pokrywane przez Spółkę, jako płatnika wynagrodzenia, nie są świadczeniem dodatkowym, wypłacanym na rzecz członka RN lecz stanowią element takiego wynagrodzenia.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 38a Ustawy o CIT posługuje się sformułowaniem „wydatków na rzecz”, która to fraza została wykorzystana świadomie przez Ustawodawcę. Przepisy prawa podatkowego nie definiują zwrotów takich jak zacytowany fragment przepisu, co pozwala na odwołanie się do treści jego znaczenia w języku powszechnym. W języku powszechnym przyjmuje się, że omawiana fraza dotyczy świadczeń, które są realizowane w interesie prywatnym (osobistym) podmiotu, do którego skierowane jest dane świadczenie. Rozumienie takie pozwala na odróżnienie wydatków które są ponoszone w interesie pracodawcy względem wydatków ponoszonych w interesie poszczególnych pracowników. Wskazana regulacja wyłącza zatem z kosztów podatkowych wydatki, które stanowią osobiste przysporzenie dla członków rady nadzorczej, a niewątpliwie do takich przysporzeń nie można zaliczyć kosztów okołopłacowych, do których ponoszenia zobowiązana jest Spółka, jako płatnik wynagrodzenia, w oparciu o przepisy prawa. W opinii Spółki Ustawodawca powołując się na „wydatki na rzecz osób wchodzących w skład rad nadzorczych” miał na myśli wydatki inne aniżeli wynagrodzenie za wykonywane zadania w ramach Rady Nadzorczej, stąd też zachowanie Spółki jest jak najbardziej prawidłowe.

Z uwagi na powyższe Spółka wskazuje, iż w sposób prawidłowy odnosi w poczet kosztów uzyskania przychodów, wydatki na składki na ubezpieczenia społeczne, FP czy PPK w części finansowanej przez Spółkę.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 2587, dalej: „ustawa o CIT”, „updop”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której, pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Zgodnie z art. 15 ust. 4ga ustawy o CIT,

W myśl art. 15 ust. 4h ustawy o CIT,

Kosztami podatkowymi mogą być co do zasady tzw. „koszty pracownicze”, jednak tylko te, które wykazują związek z uzyskanym przychodem lub zachowaniem (zabezpieczeniem) źródła przychodów. Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 38a ustawy o CIT,

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 40 ustawy o CIT

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 40a ustawy o CIT

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 57a ustawy o CIT,

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 57aa ustawy o CIT,

Cytowane unormowania wyłączają z kategorii kosztów uzyskania przychodów wartość nieopłaconych obciążeń spoczywających na podatniku jako płatniku składek na ubezpieczenia społeczne, tj. wartość nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne i wpłat do pracowniczych planów kapitałowych, które – zgodnie z przepisami ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy o pracowniczych planach kapitałowych – płatnik składek finansuje z własnych środków.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1230 ze zm., dalej „ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych”),

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 22 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych,

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 12 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych,

Zgodnie natomiast z art. 2 ust. 1 pkt 18 lit e) oraz pkt 21 ustawy z dnia 4 października 2018 r. o pracowniczych planach kapitałowych (t.j. Dz. U. z 2023 r.,  poz. 46, dalej „ustawa o pracowniczych planach kapitałowych”),

W myśl art. 28 ust. 2 i 3 ustawy o pracowniczych planach kapitałowych,

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że są Państwo Spółką, w której 100 % udziałów posiada Gmina […]. Spółka jest polskim rezydentem podatkowym, rozliczającym się od całości swoich dochodów w Polsce. W Spółce, obok Zarządu, została utworzona także Rada Nadzorcza, a jej członkowie otrzymują wynagrodzenie za pełnione funkcje. Wynagrodzenie wypłacane członkom Rady Nadzorczej (w kwocie brutto) jest przez Spółkę uznawane za koszt uzyskania przychodu. Od wynagrodzenia wypłacanego członkom rady nadzorczej Spółka odprowadza z mocy prawa składki na ubezpieczenie społeczne (emerytalne, rentowe) finansowane zarówno przez członka rady nadzorczej, jak i samą Spółkę. Spółka ponadto odprowadza składki na Fundusz Pracy oraz PPK, których wysokość uzależniona jest bezpośrednio od wysokości wynagrodzenia danego członka Rady.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia czy wydatki ponoszone przez Państwa, odpowiadające wysokości składek na ubezpieczenia społeczne, fundusz pracy oraz wpłat na PPK finansowanych z Państwa środków, od wynagrodzeń członków Rady Nadzorczej stanowią dla Państwa koszt uzyskania przychodu.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości wskazać należy, że wymienione wyłączenie z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarte w katalogu art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, dotyczące osób wchodzących w skład rad nadzorczych dotyczą sytuacji gdy wydatki na rzecz tych osób nie zostały poniesione z tytułu pełnionych przez te osoby funkcji. Natomiast ograniczenia ww. katalogu, odnoszące się do składek na ubezpieczenie społeczne, na Fundusz Pracy oraz wpłat dokonywanych do pracowniczych planów kapitałowych dotyczą sytuacji, w których potrącane są od nagród i premii.

W opisie stanu faktycznego wniosku wskazali Państwo, iż członkowie Rady Nadzorczej otrzymują wynagrodzenie za pełnione funkcje. Wynagrodzenia te są przez Państwa uznawane za koszt uzyskania przychodu. Od tych wynagrodzeń, z mocy prawa, odprowadzają Państwo składki na ubezpieczenie społeczne (emerytalne i rentowe), Fundusz Pracy oraz dokonują wpłat do Pracowniczych Planów Kapitałowych.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe, ww. wydatki należy zatem zaliczyć do tzw. „kosztów pracowniczych”. Dodatkowo, jako że ich zapłata nie wypełnia warunków wynikających z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT – składki te stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostaną opłacone w terminie wynikającym z przepisów ustawy o pracowniczych planach kapitałowych – w związku z wpłatami dokonywanymi do pracowniczych planów kapitałowych – oraz w terminie wynikającym z odrębnych przepisów – w związku ze składkami na Fundusz Pracy i ubezpieczenia społeczne.

Ponadto, zapłata opisanych wyżej składek na ubezpieczenia społeczne, Fundusz Pracy oraz wpłata do pracowniczych planów kapitałowych – od wynagrodzeń członków Rady Nadzorczej – biorąc pod uwagę wyżej przytoczone przepisy, jest ustawowym obowiązkiem, który ciąży na Państwu.

Podsumowując, Państwa stanowisko, zgodnie z którym wydatki na pokrycie składek na ubezpieczenia społeczne, FP czy PPK finansowane ze środków Spółki, stanowią koszt uzyskania przychodu Spółki jako pochodne wynagrodzeń uzyskiwanych przez członka Rady Nadzorczej, które Spółka zobowiązana jest ponosić zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.  

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego […]. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; (dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).