Wyrok SN z dnia 8 sierpnia 2023 r., sygn. I USKP 23/23

Nie istnieje możliwość nabycia prawa do renty rodzinnej na podstawie art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy emerytalnej w przypadku osób, które stały się całkowicie niezdolne do pracy po osiągnięciu wieku określonego w art. 68 ust. 1 pkt 1 lub 2 tej ustawy. W przypadku renty rodzinnej decydująca jest więc data powstania całkowitej niezdolności do pracy.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jolanta Frańczak (przewodniczący) ‎

SSN Józef Iwulski (sprawozdawca)

‎SSN Halina Kiryło

w sprawie z odwołania W.K. ‎przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w Krakowie ‎o rentę rodzinną, ‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 8 sierpnia 2023 r., ‎skargi kasacyjnej odwołującej się od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie ‎z dnia 18 listopada 2021 r., sygn. akt III AUa 210/18,

oddala skargę kasacyjną, nie obciążając odwołującej się zwrotem kosztów postępowania kasacyjnego na rzecz organu rentowego.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 7 kwietnia 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w Krakowie odmówił W.W. prawa do renty rodzinnej po zmarłym w dniu 3 września 2014 r. ojcu M.K.

Wyrokiem z dnia 1 grudnia 2017 r., VII U 1121/15, Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie oddalił odwołanie ubezpieczonej od powyższej decyzji.

Sąd pierwszej instancji jako bezsporną okoliczność uznał, że ubezpieczona (urodzona 13 października 1982 r.) jest córką zmarłego w dniu 3 września 2014 r. M.K. Wnioskodawczyni pobierała rentę socjalną w okresie od dnia 1 marca 2005 r. do dnia 31 marca 2007 r., od dnia 1 maja 2007 r. do dnia 31 marca 2009 r. (decyzją ZUS z dnia 12 czerwca 2009 r. odmówiono przyznania jej świadczenia na dalszy okres wobec nieuznania wnioskodawczyni za nadal całkowicie niezdolną do pracy) i od dnia 19 września 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.

Wyrokiem z dnia 19 czerwca 2013 r., VII U 1152/11, Sąd Okręgowy w Krakowie oddalił odwołanie ubezpieczonej od decyzji ZUS z dnia 13 czerwca 2011 r., którą odmówiono jej przyznania prawa do renty socjalnej z uwagi na brak całkowitej niezdolności do pracy. W trakcie tego postępowania sądowego przeprowadzono dowód z opinii biegłych sądowych specjalistów: psychologa i dwóch psychiatrów, którzy stwierdzili u badanej upośledzenie umysłowe na pograniczu umiarkowanego i lekkiego od wczesnego dzieciństwa (biegła neuropsycholog); łagodne zaburzenia emocjonalne u osoby z obniżoną sprawnością intelektualną do poziomu pogranicza upośledzenia umysłowego lekkiego i umiarkowanego (biegła psychiatra); upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim z okresowymi stanami zaburzeń adaptacyjnych, zaburzeń o charakterze objawów lękowych, zaburzeń pamięci, koncentracji z przewlekłym obniżeniem nastroju przy niskim poziomie intelektualnym w granicach upośledzenia umysłowego lekkiego (biegły psychiatra) i uznali, że nie jest ona całkowicie niezdolna do pracy.