Interpretacja indywidualna z dnia 27 grudnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.492.2023.2.DP

Czy Wnioskodawca występujący w roli płatnika w rozumieniu art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w przypadku gdy dokonuje czynności do których zaliczają się: a) nieodpłatne udostępnianie zdjęć i tekstów opisujących produkt oraz ich dostawa na rzecz zagranicznego Kontrahenta, b) opłata za możliwość udostępniania informacji o produktach w tym w gazetkach i innych nośnikach medialnych w ramach dystrybucji wielokanałowej oraz c) opłata za dysponowanie towarem przez sieć handlową, d) opłata za osiągnięcie określonego w umowie progu sprzedaży, e) opłata za dostęp do bazy danych sieci handlowej, polegający na przesyłaniu zamówień i odbieraniu związanych z nimi faktur, f) opłata za utylizacje opakowań, g) opłata z tytułu nabycia usługi faktoringu, jest zobligowany do posiadania tzw. certyfikatu rezydencji kontrahenta w rozumieniu art. 4 pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym, czy czynności wskazane w literach b) do g) podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem u źródła od wynagrodzenia wypłacanego na rzecz nierezydenta?

Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe, w części nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

11 września 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 11 sierpnia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, który dotyczy opodatkowania wypłacanego na rzecz kontrahentów wynagrodzenia zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Uzupełnił go Pan pismem z 13 listopada 2023 r. - w odpowiedzi na wezwanie - przesłał Pan uzupełnienie wniosku (data wpływu do Organu 20 listopada 2023 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku)

Pomiot prowadzony przez osobę fizyczną w formie działalności gospodarczej produkuje i sprzedaje wyroby meblarskie. Głównymi odbiorcami zbywanych rzeczy są sieci handlowe i markety budowlane na terenie Polski i krajów europejskich. Z kontrahentami europejskimi (np. …) łączą go umowy ramowe o współpracy, w ramach której dostarcza towar w procedurze wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (WDT) (…).

W zamian za możliwość sprzedaży do sieci udziela tzw. skonta, bonusów od sprzedaży dokumentowanych fakturami. Oprócz skont, w ramach podpisanych umów, występują również czynności kontrahenta wynikające z umowy handlowej, których wartość określana jest procentowo od obrotu.

Na podstawie zawartych umów z sieciami handlowymi produkty Wnioskodawcy oznaczane są nazwą, a niejednokrotnie logo sieci handlowej lub logo linii produktów danej sieci handlowej (tzw. sprzedaż towarów pod marką własną sieci lub marką prywatną sieci - private label). Umowy regulują także zasady współpracy z sieciami handlowymi, dotyczące warunków dostaw, terminów i zasad dokonywania płatności, procedur, dotyczących reklamacji itp. Umowy zawierane są zgodnie z prawem siedziby sieci handlowej. Dodatkowo na podstawie tych umów sieci handlowe świadczą na rzecz Wnioskodawcy także inne usługi obejmujące:

- wydawanie gazetek, w których prezentowane są towary wytworzone przez Wnioskodawcę,

- przygotowanie miejsc ekspozycyjnych lub świadczenie usług ekspozycyjnych (polegających na ustawieniu produktów w określonym miejscu na regale lub w hali marketu zgodnie z planem ekspozycji poszczególnego marketu) - dysponowanie towarem,

- usługi polegające na ekspozycji towaru w nowo otwieranych marketach,

- dystrybucji wielokanałowej informacji o produktach Wnioskodawcy na platformach cyfrowych sieci handlowej.

Informacje o towarach wytwarzanych przez Wnioskodawcę, a dostępnych do sprzedaży w sieciach handlowych i znajdujących się gazetkach lub innych platformach, wydawanych przez te sieci dotyczą nazwy, rodzaju oraz opisu towaru. Cena towaru ustalana jest przez sieć handlową. W ramach tychże umów Wnioskodawca zobowiązał się do nieodpłatnego przekazywania zdjęć i tekstów informacyjnych o produktach na rzecz sieci handlowych. Wnioskodawca nie posiada umowy o świadczenie usług marketingowych lub reklamowych z Kontrahentem, jednocześnie nie ma żadnego wpływu na zakres, formę i sposób prezentacji dostarczonych przez siebie zdjęć itp. informacji. Sieć handlowa ma wyłączne prawo do rozporządzanie wcześniej wymienionymi informacjami w sposób dogodny dla jej działalności marketingowej. Wyłącznym emitentem i organizatorem gazetek i innych kanałów komunikacyjnych jest sieć handlowa. Wnioskodawca wskazuje, że gazetka służy prezentacji nazwy, rodzaju i rodzaju towaru i ma za zadanie zwrócenie szczególnej uwagi klientów na dany towar. W wyniku ekspozycji towaru w gazetce następuje jego prezentacja ostatecznemu klientowi, pokazanie ceny i produktu i tym samym wyróżnienie spośród innych towarów w markecie, nieprezentowanych w gazetce. Bezpośrednim efektem takich działań jest zwiększenie sprzedaży danego towaru w markecie. Umieszczanie nazwy, rodzaju i opisu towaru jest elementem informującym i zachęcającym do zakupu tego towaru. Kolportowane gazetki, wydawane przez sieci handlowe, są dostępne dla klientów zarówno na terenie marketów jak i w innych źródłach takich jak np. strona internetowa. Informacja o producencie towaru znajduje się na części produktów. Wśród produkowanych przez Wnioskodawcę wyrobów meblarskich znajdują się zarówno produkty, na których znajduje się informacja o producencie, jak i takie, na których informacji o producencie nie ma. Oznaczenie sieci handlowej, która sprzedaje towar znajduje się wyłącznie na części produktów, które sprzedawane są jako marka własna sieci. Produkty meblarskie zawierają informację „wyprodukowano dla” itd. (…). Produkty meblarskie nie zawierają tylko i wyłącznie informacji o sieci handlowej, która sprzedaje towar.

Kwota wynagrodzenia za te usługi jest ustalana w oparciu o wielkość obrotu uzyskanego ze sprzedaży danego produktu (lub grupy produktów) Wnioskodawcy z daną siecią oraz wskaźnika procentowego określonego w umowie. Na podstawie tych umów sieci handlowe wystawiają faktury VAT, dotyczące usług wykonanych w danym okresie rozliczeniowym (miesiąc, kwartał, rok). W zależności od produktu i od współpracującej sieci handlowej obydwie formy mogą być stosowane łącznie, jak i oddzielnie.

Dodatkowo w ramach umów pobierana jest opłata za utylizację opakowań pozostałych po dostarczonych towarach. Sieć handlowa zapewnia także „usługi informatyczne” polegające na przesyłaniu zamówień do Wnioskodawcy i odbieraniu związanych z nimi faktur, poprzez specjalny portal informatyczny służący usłudze obrotu między tymi podmiotami.

Wnioskodawca posiada także ogólne porozumienie z spółką finansową prawa szwajcarskiego, która sprawuje obsługę płatności całej sieci handlowej, w ramach procedury faktoringu. Płatności objęte są centralną zasadą rozliczeń z kontrahentami poprzez ten podmiot. Korzystanie z usług tegoż podmiotu finansowego wiąże się z operacjami płatniczymi wskazanymi wcześniej (skonta itd.) i jest istotnym warunkiem umowy z sieciami handlowymi.

Ponadto, wskazał Pan m.in. że usługi informatyczne to usługi elektronicznej wymiany danych (EDI), które polegają na przesyłaniu zamówień do Wnioskodawcy i odbieraniu związanych z nimi faktur, w postaci standardowego komunikatu elektronicznego, poprzez specjalny system informatyczny służący usłudze usprawnienia obrotu (w szczególności wymianie informacji) między podmiotami. Wnioskodawca nie ma dostępu do danych, które są poufne, nie pobiera i nie wykorzystuje żadnych danych poza informacjami o stanie wzajemnych rozrachunków (zamówienia, wystawione faktury, przesłane faktury, odebrane faktury, zaksięgowane faktury, planowane płatności). System EDI umożliwia więc wymianę danych fakturowych między kontrahentami a Wnioskodawcą. Kontrahenci udostępniają Wnioskodawcy jedynie login i hasło do systemu pozwalającego kontrolować stan rozrachunków. Wnioskodawca posiada dostęp do bazy kontrahentów poprzez interfejs internetowy (webowy) - aplikacja do danych rozliczeniowych uruchamiana jest na bazie przeglądarki stron www.

Umowa faktoringu to zobowiązanie, którego istotą jest wykupienie przez Faktora nieprzeterminowanych wierzytelności wynikających z tytułu sprzedaży towarów przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca wyraził zgodę na przeniesienie i sprzedaż Faktorowi wszelkich praw związanych z Wierzytelnościami i wynikających z umowy pomiędzy Wnioskodawcą i tzw. „Klientami Faktoringowymi” (są to podmioty grupy (…)). W skład przekazanych faktorowi roszczeń wchodzą w szczególności wszelkie poręczenia zgodne z warunkami dostawy i wszelkie roszczenia związane, z reklamacją lub zwrotem dostarczonego towaru. Wnioskodawca przeniósł na faktora wszelkie możliwe roszczenia ubezpieczeniowe w związku z Wierzytelnościami i przeniesionymi dobrami (np. ubezpieczenie kredytu, ubezpieczenia dotyczące transportu, włamań, kradzieży, pożarów, itd.), jak również wszelkie obecne i potencjalne roszczenia odszkodowawcze odnośnie dostarczonego towaru. Faktor otrzymuje od Wnioskodawcy prowizję faktoringową za usługi wykonane w ramach niniejszej umowy równą następującej odpowiedniej kwocie:

- opłacie za regulacje płatnicze,

- opłacie za poniesione ryzyko del credere (ubezpieczenie należności),

- opłacie za inne usługi wykonywane przez faktora.

Wszelkie potrącenia, np. ulgi, bonusy, rabaty, kredyty, mogą być odliczone przez faktora od tzw. „Ceny Wykupu” (cena sprzedaży wierzytelności). Faktor płaci Cenę Wykupu za wykupioną (od Wnioskodawcy) i przeniesioną (na faktora) Wierzytelność w przeciągu terminu płatności przyznanemu klientowi faktoringowemu zgodnie z ustaleniami. Faktor płaci Wnioskodawcy kwotę należności z tytułu sprzedaży towarów do klientów faktoringowych (grupa (…)) w skróconym umownym terminie w zamian za ustalone wynagrodzenie.

Pytanie

Czy Wnioskodawca występujący w roli płatnika w rozumieniu art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w przypadku gdy dokonuje czynności do których zaliczają się:

a)nieodpłatne udostępnianie zdjęć i tekstów opisujących produkt oraz ich dostawa na rzecz zagranicznego Kontrahenta,

b)opłata za możliwość udostępniania informacji o produktach w tym w gazetkach i innych nośnikach medialnych w ramach dystrybucji wielokanałowej oraz

c)opłata za dysponowanie towarem przez sieć handlową,

d)opłata za osiągnięcie określonego w umowie progu sprzedaży,

e)opłata za dostęp do bazy danych sieci handlowej, polegający na przesyłaniu zamówień i odbieraniu związanych z nimi faktur,

f)opłata za utylizacje opakowań,

g)opłata z tytułu nabycia usługi faktoringu,

jest zobligowany do posiadania tzw. certyfikatu rezydencji kontrahenta w rozumieniu art. 4 pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym, czy czynności wskazane w literach b) do g) podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem u źródła od wynagrodzenia wypłacanego na rzecz nierezydenta?

Pana stanowisko w sprawie

Ad 1a

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r., podatek dochodowy od osób prawnych (odpowiednik art. 29 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r., podatek dochodowy od osób fizycznych) z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, należy pobrać i odprowadzić od przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, jeżeli z umowy nie wynika, że przeniesienie autorskich praw majątkowych lub udzielenie licencji nastąpiło nieodpłatnie, twórcy przysługuje prawo do wynagrodzenia.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca zawarł z sieciami handlowymi zobowiązanie do nieodpłatnego użyczenia materiałów autorskich w postaci zdjęć i tekstów opisujących produkt. Materiały te nie generują przychodu po stronie ich nabywcy.

Na charakter tejże czynność wskazuje Interpretacja Indywidualna Dyrektora KIS z dnia 8 lipca 2020 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.188.2020.2.DP w której to organ wskazał Nieodpłatne otrzymanie materiałów promocyjnych w związku z zakupem towarów handlowych, które są następnie nieodpłatnie przekazywane klientom lub wykorzystanie w celach marketingowych (m.in. ulotki, katalogi) nie powoduje powstania przychodu podatkowego na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT (odpowiednik art. 3 ustawy PIT - przypis autora). W przypadku gdy otrzymane materiały promocyjne nie stanowią towaru handlowego i nie są przeznaczone do dalszego obrotu, nie stanowią dla Wnioskodawcy trwałego przysporzenia majątkowego mającego konkretny wymiar finansowy”.

Sieci handlowe nie otrzymują od Wnioskodawcy żadnego wynagrodzenia z tytułu ich otrzymania, tym samym dla czynności użyczenia autorskich praw majątkowych nie jest wymagane posiadanie certyfikatu rezydencji podatkowej korzystającego. Brak przychodu po stronie Sieci handlowych wyłącza obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku u źródła.

Ad 1b

Wnioskujący wskazuje, że sprzedaje swoje produkty do sieci handlowych, zobowiązany jest do zaakceptowania warunków umów jakie są zaproponowane przez te podmioty. W oparciu o postanowienia umów np. do oznaczenia swoich produktów Wnioskodawca stosuje nazwę, a niejednokrotnie logo sieci handlowej lub logo linii produktów danej sieci. Realizując jednakże taką strategię Wnioskujący nie ponosi kosztów i ryzyka związanego z budowaniem własnej marki na rynku ostatecznego konsumenta produktu (klienta marketu). Zaletami tej strategii jest możliwość sprzedaży produktów Wnioskodawcy na konkurencyjnym rynku oraz eliminacja ryzyka nieskutecznego promowania nieznanej nazwy Wnioskodawcy na rynku ostatecznego konsumenta produktu. Na produkcie znajduje się oznaczenie „wyprodukowano dla” wraz z oznaczeniem danej sieci.

Wadą tej metody dystrybucji jest fakt, iż Wnioskodawca nie może podnosić cen w sposób, który jest właściwy dla wytwórców produktów o uznanych markach. Istotną wadą tej formy działania jest również znaczne uzależnienie Spółki od sieci handlowych, bowiem tylko dzięki sieciom jest możliwe realizowanie tej formy sprzedaży. Konsekwentnie dominująca pozycja sieci w stosunku do Wnioskodawcy oznacza, iż Wnioskodawca, chcąc realizować sprzedaż swoich produktów, jest zmuszony zaakceptować warunki współpracy zaproponowane przez sieci handlowe. Swoisty „przymus”, któremu poddany zostaje Podatnik nie powoduje jednak, że jego decyzja o podjęciu współpracy z sieciami handlowymi pozbawiona jest uzasadnienia ekonomiczno-gospodarczego. Warunki te wiążą się z szeregiem opłat jaki zobowiązany jest podnieść, aby uzyskać dostęp do tej formy dystrybucji. Odpłatności te zbliżone są formą do tzw. rabatu warunkowego, który nie został zdefiniowany w polskim prawie. Polega ona na pobraniu przez sieci handlowe dodatkowych rodzajów opłat przy okazji współpracy z dostawcą towarów (producentem), najczęściej za umieszczenie określonego produktu w określonym miejscu handlowym lub za skorzystanie z dostępu do tejże sieci handlowej. W Polsce nie zdefiniowano pojęciowo tego rodzaju usługi. Opłaty te powiązane z usługami jakie Sieć świadczy na swoją korzyść, a które są wnoszone przez Wnioskodawcę nie zmieniają okoliczności, iż dokonywana jest usługa nienazwana w prawie polskim.

Usługi te nie mieszczą się także pojęciowo w przepisie art. 21 ustawy z 15 lutego 1992 r., o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tym artykułem podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 1, należy pobrać i odprowadzić od przychodów:

1)z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2)z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze;

3)z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

4)uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera.

Wnioskodawca wskazuje na brak możliwości zakwalifikowania możliwości udostępniania informacji o produktach w gazetkach i innych nośnikach medialnych w ramach dystrybucji wielokanałowej do którejkolwiek z kategorii wskazanej w przepisie. Nie jest to także usługa reklamowa lub usługa do niej podobna. Na rozróżnienie między reklamą i informacją wskazywał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 listopada 2002 roku sygn. akt I SA/Wr 4097/01 ( LEX nr 81928) w którym stwierdził: „Celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach (usługach) i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia. Polega ona głównie na prezentowaniu danego towaru, danej usługi, ewentualnie marki (oznakowania produktu lub producenta), cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych, modnych czy nawet prowokujących, aby skłonić jak największą liczbę potencjalnych nabywców do zakupu (do korzystania z usługi). Od strony przedmiotowej można rozróżnić: reklamę towaru, reklamę usługi, reklamę marki. Natomiast informacja, zgodnie ze Słownikiem języka polskiego to dane dotyczące określenia rzeczy, fakty, na których można się oprzeć, określony stan rzeczy. Jej funkcją jest przede wszystkim przedstawienie rzeczy (towarów, firmy) tak jak one faktycznie, rzeczywiście, w istocie swojej mają. Informacja w przeciwieństwie do reklamy, jest pozbawiona wszelkich elementów zachęty do kupna, aprobaty opisywanego towaru, firmy, chwalenia czegoś lub kogoś”.

Jak wskazuje Wnioskujący, w przedmiotowej sprawie, prezentowane w gazetkach treści stanowią informację handlową o produktach dostępnych w sieci. Sama gazetka nie reklamuje produkty w niej prezentowane ale podmiot sprzedawcy tj. miejsce gdzie można nabyć te produkty. Także nie reklamuje producenta tych produktów. Nie wartościuje także produktów, gdyż winna klasyfikować je według jakiegoś kryterium a co nie ma miejsca w tych nośnikach informacji. Wnioskodawca wskakuje na okoliczność, iż zamieszczone w gazetkach informacje o produkcie nie są również świadczeniem usług przez sieć handlową.

W pierwszej kolejności należy wyjaśnić rozumienie pierwszego członu analizowanych sformułowań (usług reklamowych,) to jest pojęcia "usługi", które ma ustalone znaczenie w języku prawniczym. Nawiązując do reguł znaczeniowych języka powszechnego uznaje się w doktrynie, że "usługami" są czynności (działania) spełniane dla jakiejś innej osoby, przy czym w zasadzie nie obejmują one ani wydania, ani umożliwienia używania rzeczy (Z. Radwański, J. Panowicz-Lipska, Zobowiązania - część szczegółowa, Warszawa 2017, s. 163).

Możliwość korzystania z informacji udostępnionych przez Wnioskodawcę na różnych polach eksploatacji w tym jej powielania, nie jest usługą świadczoną przez sieć handlową. Przyjmując hipotetycznie, iż informacje wskazane w pkt 1a pytania, są reklamą to dostarczycielem tejże reklamy lub usługi reklamowej (przygotowanie reklamy) jest Wnioskodawca a nie sieć handlowa. Nabywca treści reklamowej ma możliwość korzystania z niej w celach promocji swojego przedsiębiorstwa, nie Wnioskodawcy. Dodatkowo należy wskazać, iż opłaty za możliwość udostępniania informacji o produktach w tym w gazetkach i innych nośnikach medialnych w ramach dystrybucji wielokanałowej pozostają do dyspozycji Sieci handlowej. Wnioskodawca nie ma żadnego wpływu na sposób wydawania tych środków przez kontrahenta niemieckiego. Środki te nie podlegają żadnej kontroli Wnioskodawcy. Dodatkowo Wnioskodawca wskazuje, iż Sieci handlowe są Spółkami podlegającymi w kraju swojej siedziby opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania. Tym samym, nie można w powyższym przypadku mówić o świadczeniu przez sieć handlową usług reklamowych na rzecz Wnioskodawcy. Dokonane obciążenie ma w istocie charakter częściowej zapłaty za usługi nabywane przez Sieć od Wnioskodawcy.

Reasumując, z tytułu obciążenia Wnioskodawcy przez kontrahenta/sieć handlową udziałem w kosztach funkcjonowania tegoż podmiotu nie powstaje obowiązek potrącania zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Opłaty te nie podlegają zatem opodatkowaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a Wnioskodawca nie jest zobowiązany do posiadania certyfikatu rezydencji sieci handlowej a w konsekwencji do pobrania i wpłacenia zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych (winno być: podatku dochodowego od osób prawnych).

Ad 1c

Przygotowanie miejsc ekspozycyjnych lub świadczenie usług ekspozycyjnych (polegających na ustawieniu produktów w określonym miejscu na regale lub w hali marketu zgodnie z planem ekspozycji poszczególnego marketu w ocenie Wnioskodawcy nie mieści się w dyspozycji art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Czynności te polegające na fizycznej zmianie miejsca lokalizacji towaru wewnątrz obiektu sprzedaży (marketu) będącego w posiadaniu sieci handlowej nie mają charakteru usługi. Jak wskazano wyżej, usługa to czynność dokonana na rzecz jakiegoś podmiotu. Przemieszczenie i ewentualna ekspozycja towaru Wnioskodawcy, przy jednoczesnym braku wpływu tego podmiotu na formę lub sposób jej dokonania przez inny niezależny podmiot wyłącza możliwość uznania, iż jest to usługa logistyczna na rzecz Wnioskodawcy. Nie będzie to także usługa zarządzania. Zdaniem Wnioskodawcy, będzie to inna nie nazwana usługa. Tym samym nie jest wymagane posiadanie certyfikatu rezydencji, co skutkuje brakiem obowiązku poboru zryczałtowanego podatku.

Ad 1d

Wnioskodawca przekazuje także na rzecz Sieci opłatę za osiągnięcie określonego w umowie progu sprzedaży, przy czym opłata ta jest ustalana za liczbę sprzedanego przez Wnioskodawcę towaru w sieci handlowej. W celu otrzymania premii pieniężnej Kontrahent nie jest zobowiązany do świadczenia na rzecz Wnioskodawcy żadnych dodatkowych świadczeń - wychodzących poza zakres przedmiotowych czynności zawartych w treści umowy pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentem. Charakter opłaty pozostaje identyczny jak w wyżej wymienionych stanowiskach.

Na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych nie zdefiniowano charakteru ponoszonej opłaty ani klasyfikacji tego typu usługi, należy odwołać się do wykładni na gruncie innego podatku. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 24 marca 2011 r., I FSK 432/10 stwierdził: W sytuacji gdy podatnik dla celów motywacyjnych przyjmuje instytucję udzielania odbiorcom premii pieniężnych za wysokość osiągniętych obrotów lub terminowość regulowania należności w określonym okresie rozliczeniowym, nie ma podstaw do traktowania tego sposobu postępowania podatnika - wbrew jego woli •jako instytucji rabatu, obniżającego jego obrót z konkretnych transakcji, czyli pierwotnie zastosowane przez niego ceny towarów lub usług (...) Przedsiębiorca ma swobodę określania sposobów motywacji kontrahentów. Jeśli wybrał premie pieniężną, organ podatkowy nie może uznać jej za rabat i żądać obniżenia podstawy opodatkowania VAT.

Mając na uwadze, że ustawa o CIT, ani inne ustawy podatkowe, nie definiują pojęć „usług doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń” czy „usług o podobnym charakterze” o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, co uniemożliwia precyzyjne zdefiniowanie tych pojęć poprzez posłużenie się wykładnią systemową wewnętrzną lub zewnętrzną, należy zakres znaczeniowy tych pojęć oraz ich rozumienie przez ustawodawcę ustalić poprzez zastosowanie wykładni językowej w kontekście świadczenia sieci handlowej.

Siec handlowa umożliwia sprzedaż towarów Wnioskodawcy, świadczy tym samym usługi quasi brokerskich lub innych nienazwanych. Usługi brokerskie zapewniają możliwość spotkania się nabywcy i zbywcy towaru na giełdzie, w tym przypadku będzie to usługa podobna jednakże w obiekcie handlowym. Jednak najbliższe znaczeniowo jest uznanie tej usługi za usługę nienazwaną o charakterze dostępowym i motywacyjnym jednocześnie. Jest to swoisty udział sieci handlowej w sukcesie Wnioskodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy, ponoszenie opłaty za osiągniecie określonego pułapu sprzedaży towarów przez Wnioskodawcę w sieci Kontrahenta, nie będzie miało związku z żadną z tych czynności, gdyż na rzecz Wnioskodawcy nie jest świadczona żądana usługa wymieniona w przepisie art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tym samym nie powstanie obowiązek posiadania certyfikatu rezydencji i odprowadzania tzw. podatku u źródła.

Ad 1e.

Usługi informatyczne wskazane w stanie faktycznym polegają na dostępie do portalu informatycznego sieci handlowej, w którym to zamieszczane są faktury i inne potrzebne informacje do realizacji zamówień przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca nie nabywa licencji na korzystanie komercyjne z oprogramowania Sieci handlowej. Wnioskodawca wskazuje iż w interpretacji indywidualnej z dnia 31 stycznia 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, nr 0115-KDIT2-3.4010.385.2017.1.MJ wskazano na charakter tejże usługi. W myśl art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim programy komputerowe podlegają ochronie według takich samych zasad, jak utwory literackie, o ile przepisy niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej. Ponadto zgodnie z art. 74 ust. 2 zdanie pierwsze tej ustawy ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego wyrażenia. (...)Jak wskazano wyżej Wnioskodawca nabywa od firm niemieckich licencje na korzystanie z oprogramowania komputerowego oraz dostępu do baz danych. W zamian za to Uczelnia uiszcza na rzecz podmiotów z Niemiec wynagrodzenie. Po danym okresie, za który wniesiona została opłata program ponownie nie posiada wartości użytkowych dla powielania na potrzeby osób trzecich, modyfikowania oraz rozpowszechniania zakupionego programu komputerowego lub dostępu do baz. Wnioskodawca jest użytkownikiem końcowym (tzw. ang. end-user). (...) W związku z powyższym nie dochodzi do przeniesienia praw autorskich ani do przekazania tych praw do używania Wnioskodawcy a co za tym idzie należność za użytkowanie takiego oprogramowania oraz baz danych nie są należnościami licencyjnymi w rozumieniu przepisów ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Usługi informatyczne to usługi elektronicznej wymiany danych (EDI), które polegają na przesyłaniu zamówień do Wnioskodawcy i odbieraniu związanych z nimi faktur, w postaci standardowego komunikatu elektronicznego, poprzez specjalny system informatyczny służący usłudze usprawnienia obrotu (w szczególności wymianie informacji) między podmiotami. Wnioskodawca nie ma dostępu do danych, które są poufne, nie pobiera i nie wykorzystuje żadnych danych poza informacjami o stanie wzajemnych rozrachunków (zamówienia, wystawione faktury, przesłane faktury, odebrane faktury, zaksięgowane faktury, planowane płatności). System EDI umożliwia więc wymianę danych fakturowych między kontrahentami a Wnioskodawcą. Kontrahenci udostępniają Wnioskodawcy jedynie login i hasło do systemu pozwalającego kontrolować stan rozrachunków. Wnioskodawca posiada dostęp do bazy kontrahentów poprzez interfejs internetowy (webowy) - aplikacja do danych rozliczeniowych uruchamiana jest na bazie przeglądarki stron www.

W przypadku wypłaty przez Wnioskodawcę należności zagranicznym kontrahentom z ww. tytułów, które jak wskazano nie mieszczą się w katalogu ww. art. 21 ust. 1, Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku posiadania certyfikatów rezydencji kontrahentów warunkujących niepobranie „podatku u źródła”.

Podejście organów podatkowych w odniesieniu do kwestii opodatkowania podatkiem u źródła licencji użytkownika końcowego (end-user) jest od dawna jednolite oraz znajduje potwierdzenie w wydawanych interpretacjach indywidualnych, przykładowo: pismo z 14 lutego 2022 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.574.2021.2.MKU, pismo z 26 października 2020 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.387.2020.1.AW, pismo z 26 czerwca 2020 r., nr 0111-KDIB2-1.4010.43.2020.3.BJ, pismo z 13 lutego 2020 r., nr 0111-KDIB1-1.4010.624.2019.1.ŚS. Wnioskodawca uznaje tym samym, iż usługa, ta nie wymaga posiadania certyfikatu rezydencji, jaki i poboru podatku u źródła.

Ad 1f

Wnioskodawca dostarcza produkty do sieci handlowych zabezpieczone opakowaniami, które po rozpakowaniu stają się odpadem. Za czynność tę sieć handlowa pobiera opłatę. Zdaniem Wnioskodawcy, świadczeń związanych z utylizacją odpadów nie sposób uznać za świadczenia księgowe, świadczenia badania rynku, usługi prawne, usługi reklamowe, usługi zarządzania i kontroli, usługi przetwarzania danych, usługi rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, usługi gwarancji i poręczeń ani za świadczenia o charakterze podobnym do typów świadczeń wskazanych powyżej. Obciążenie, o którym mowa wyżej, wiąże się wprawdzie z konkretnymi świadczeniami wykonywanymi przez sieć handlową w formie utylizacji odpadów (opakowań transportowych), jednakże świadczenia te nie mieszczą się w katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych ani zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób fizycznych, o których mowa w przepisach art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Skutkuje to tym, iż Wnioskodawca nie jest zobowiązany posiadać certyfikat rezydencji sieci handlowej, a w konsekwencji pobierać zryczałtowany podatek u źródła od tejże opłaty.

Ad 1g

Przepisy Polskiego Kodeksu cywilnego nie definiują usług faktoringu. Przyjmuje się na podstawie praktyki rynkowej, że za faktoring uważa się umowę, w której przedsiębiorca (faktorant) sprzedaje należne mu wierzytelności handlowe na rzecz podmiotu finansowego (faktora). W efekcie, taki sprzedawca (faktorant) szybciej może dysponować gotówką wynikającą ze zbywanych transakcji. Wnioskodawca posiada także ogólne porozumienie z spółką finansową prawa szwajcarskiego, która sprawuje obsługę płatności całej sieci handlowej w ramach tejże procedury.

Na znaczenie pojęciowe tej procedury wskazano w interpretacji indywidualnej z dnia 8 sierpnia 2017 r. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, nr. 0111-KDIB1-3.4010.151.2017.1.IZ Istotą Umowy faktoringu jest cesja wierzytelności za określoną cenę, a nie finansowanie dłużne. Faktoring stanowi kompletną usługę, która niewątpliwie wykracza poza samo dostarczenie środków pieniężnych, a więc np. pożyczkę, kredyt czy wydanie innych instrumentów dłużnych generujących płatność odsetek. W ramach faktoringu nie dochodzi do wydania środków pieniężnych podlegających zwrotowi po określonym czasie. Faktoring polega na nabyciu przez faktora wierzytelności przysługujących przedsiębiorcy w zamian za określoną kwotę odpowiadającą wartości wierzytelności pomniejszonej o wynagrodzenie faktora. Ponadto, istotą faktoringu jest również oferowanie szeregu dodatkowych usług, jak np. administrowanie wierzytelnościami czy ich dochodzenie od dłużników. Umowy faktoringu stanowią tzw. umowy nienazwane, które łączą w sobie elementy różnych umów, tj. cesji wierzytelności i umowy o świadczenie dodatkowych czynności, jednak bez całkowitego utożsamiania ich z którąkolwiek z tych umów. Mając na uwadze powyższe, umowa faktoringu nie może być utożsamiana z umową pożyczki/kredytu gdzie dochodzi do wydania kapitału, za korzystanie z którego wierzycielowi należne są odsetki. Ponadto, wykonywanych przez Faktora czynności związanych z obsługą Umowy factoringu nie można zakwalifikować do żadnej z kategorii usług niematerialnych wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p., podlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła. W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, że nie ma obowiązku poboru podatku u źródła od Wynagrodzenia wypłacanego na rzecz Faktora z tytułu realizacji Umowy faktoringu na podstawie z art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p.

Wnioskodawca zobowiązany jest do korzystania z tej formy rozliczeń z siecią handlową. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż ponoszone z tego tytułu opłaty stanowią wynagrodzenia za usługi tejże spółki obsługującej sieci handlowe, jednakże w myśl wymienionej wykładni nie obligują Wnioskodawcy do posiadania certyfikatu rezydencji a tym samym poboru podatku w myśl art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Umowa faktoringu to zobowiązanie, którego istotą jest wykupienie przez Faktora nieprzeterminowanych wierzytelności wynikających z tytułu sprzedaży towarów przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca wyraził zgodę na przeniesienie i sprzedaż Faktorowi wszelkich praw związanych z Wierzytelnościami i wynikających z umowy pomiędzy Wnioskodawcą i Klientami Faktoringowymi (podmioty grupy (…)). W skład przekazanych faktorowi roszczeń wchodzą w szczególności wszelkie poręczenia zgodne z warunkami dostawy i wszelkie roszczenia związane, z reklamacją lub zwrotem dostarczonego towaru. Wnioskodawca przeniósł na Faktora wszelkie możliwe roszczenia ubezpieczeniowe w związku z Wierzytelnościami i przeniesionymi dobrami (np. ubezpieczenie kredytu, ubezpieczenia dotyczące transportu, włamań, kradzieży, pożarów, itd.), jak również wszelkie obecne i potencjalne roszczenia odszkodowawcze odnośnie dostarczonego towaru. Faktor otrzymuje od Wnioskodawcy prowizję faktoringową za usługi wykonane w ramach niniejszej umowy równą następującej odpowiedniej kwocie:

-opłacie za regulacje płatnicze,

-opłacie za poniesione ryzyko del credere (ubezpieczenie należności), -

-opłacie za inne usługi wykonywane przez Faktora.

Wszelkie potrącenia, np. ulgi, bonusy, rabaty, kredyty, itd. mogą być odliczone przez Faktora od Ceny Wykupu (cena sprzedaży wierzytelności). Faktor płaci Cenę Wykupu za wykupioną i przeniesioną Wierzytelność w przeciągu terminu płatności przyznanemu Klientowi Faktoringowemu zgodnie z ustaleniami. Faktor płaci Wnioskodawcy należności z tytułu sprzedaży towarów do Klientów Faktoringowych (grupa (…)) w skróconym umownym terminie w zamian za ustalone wynagrodzenie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Pana we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Pana zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Odnosząc się do Pana wątpliwości, w pierwszej kolejności wskazać należy, że zakres podmiotowy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Jak wynika znów z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT:

W myśl art. 3 ust. 5 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o CIT:

W art. 21 ustawy o CIT wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.

W myśl natomiast art. 26 ust. 1 ustawy o CIT:

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej oraz zachowania wymogu dochowania należytej staranności wynikającego z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 4a pkt 12 ustawy o CIT:

Jak wynika z opisu sprawy, Pana wątpliwości dotyczą ustalenia, czy Wnioskodawca występujący w roli płatnika w rozumieniu art. 26 ustawy o CIT w przypadku gdy dokonuje czynności do których zaliczają się:

a)nieodpłatne udostępnianie zdjęć i tekstów opisujących produkt oraz ich dostawa na rzecz zagranicznego Kontrahenta,

b)opłata za możliwość udostępniania informacji o produktach w tym w gazetkach i innych nośnikach medialnych w ramach dystrybucji wielokanałowej oraz

c)opłata za dysponowanie towarem przez sieć handlową,

d)opłata za osiągnięcie określonego w umowie progu sprzedaży,

e)opłata za dostęp do bazy danych sieci handlowej, polegający na przesyłaniu zamówień i odbieraniu związanych z nimi faktur,

f)opłata za utylizacje opakowań,

g)opłata z tytułu nabycia usługi faktoringu,

jest zobligowany do posiadania tzw. certyfikatu rezydencji kontrahenta w rozumieniu art. 4 pkt 12 ustawy o CIT, a tym samym, czy czynności wskazane w literach b) do g) podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem u źródła od wynagrodzenia wypłacanego na rzecz nierezydenta.

Ad 1a

Odnosząc się do czynności opisanych w pkt a) tj. nieodpłatnego udostępniania zdjęć i tekstów opisujących produkt oraz ich dostawy na rzecz zagranicznego kontrahenta oraz mając na względzie przytoczone powyżej przepisy wskazać należy, że ww. czynności nie mieszczą się w kategorii praw wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Analizując przedmiotową sprawę należy bowiem stwierdzić, że aby mówić o obowiązkach płatnika musi wystąpić przychód z tytułu należności o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. Skoro, jak Pan wskazał we wniosku, udostępnianie zdjęć i tekstów opisujących produkt oraz ich dostawa na rzecz zagranicznego kontrahenta następuje w sposób nieodpłatny, to nie ma mowy w tym przypadku o wypłacie należności dla kontrahenta, które byłyby przychodem.

Jak wynika z powyższego – w przedmiotowej sprawie – nieodpłatne  czynności wymienione w pkt a) nie stanowią należności z tytułów określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, tak więc w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do poboru podatku u źródła w związku z nieodpłatnym udostępnianiem zdjęć i tekstów opisujących produkt oraz ich dostawą na rzecz zagranicznego kontrahenta na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Oznacza to, że na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ust. 1 tej ustawy. Zatem w stosunku do tych czynności Wnioskodawca nie jest obowiązany do posiadania certyfikatu rezydencji kontrahentów.

Pana stanowisko w powyższym zakresie dot. pkt 1a należy uznać za prawidłowe.

Ad 1b i 1c

Odnosząc się natomiast do należności opisanych w pkt b) i c) tj. opłaty za możliwość udostępniania informacji o produktach w tym w gazetkach i innych nośnikach medialnych w ramach dystrybucji wielokanałowej oraz opłaty za dysponowanie towarem przez sieć handlową, wskazać należy, że dla określenia skutków podatkowych jakie mogą wystąpić w związku z przedstawionym opisem sprawy konieczne jest przede wszystkim ustalenie charakteru wypłacanego wynagrodzenia. Ze względu na charakter wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT tytułów jakich mogą dotyczyć wypłacane należności, na szczególną uwagę zasługują w tym przypadku, wymienione w pkt 2a ww. artykułu usługi reklamowe.

Zawarty w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT katalog świadczeń skutkujących koniecznością ryczałtowanego opodatkowania dochodów można podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią świadczenia wyraźnie nazwane, drugą tworzą świadczenia mające podobny charakter do świadczeń nazwanych. W tej drugiej grupie mieszczą się świadczenia posiadające cechy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, ale posiadające również elementy charakterystyczne dla świadczeń innych od skonkretyzowanych w tym przepisie. Dla uznania, że świadczenie niewymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT jest objęte jego zakresem, decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych.

Należy pamiętać, że podatnik zawsze ma obowiązek prawidłowego klasyfikowania dokonywanych czynności. Na gruncie prawa podatkowego zasadą jest, że o rodzaju czynności decyduje nie nazwa nadana przez strony, lecz rzeczywisty charakter czynności. W rezultacie o zakwalifikowaniu do konkretnego rodzaju usług decyduje treść czynności.

W przedmiotowej sprawie istotne będzie wyjaśnienie znaczenia pojęcia „usług reklamowych”. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie definiują ww. pojęcia. Wobec braku w ustawie definicji należy posiłkowo odwołać się do wykładni językowej tego pojęcia.

Zgodnie z internetowym słownikiem języka polskiego PWN – https://sjp.pwn.pl/, reklama to działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług; plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp. służące temu celowi. Natomiast zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego pod red. M. Szymczyka (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2002 r.) reklama oznacza rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję i inne podobne środki, np. plakaty, napisy, głoszenia służące temu celowi.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przy wykładni przepisów ustawy dotyczących reklamy przeważa wykładnia gramatyczna. W wyroku z dnia 12 czerwca 1997 r. I SA/Ka 192-193/97 Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że reklama to działanie mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach w celu zachęcenia ich do nabycia towarów od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Reklama musi zawierać elementy wartościujące towar lub zachęcające do jego kupna, a za reklamę należy uznać wszystko, co zawiera informacje, które nie są niezbędne do zawarcia umowy (I. Konieczna, J. Ruszyński, Problematyka kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w podatku dochodowym od osób prawnym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Poznań 1997, s. 29-30).

W związku z brakiem definicji pojęcia „usług reklamowych” w polskim prawie podatkowym warto odnieść się do definicji przewidzianych w prawie Unii Europejskiej jak również do praktyki przyjętej na gruncie prawa Unii Europejskiej. Prawo unijne również nie precyzuje oficjalnie definicji usług reklamowych. Niemniej, istnieje orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (poprzednio Europejski Trybunał Sprawiedliwości), w którym określony został zakres usług reklamowych. Znaczenie pojęcia – „usługi reklamowe” – przedstawione zostało przez Trybunał m. in. w orzeczeniach w sprawach C-68/92 (Komisja ca Francji), C-73/92 (Komisja ca Hiszpanii) oraz C-69/92 (Komisja ca Luksemburgowi). W ocenie Trybunału pojęcie usług reklamowych należy rozumieć jako wszelką działalność promocyjną, tzn. taką, której celem jest informowanie odbiorców o istnieniu firmy i jakości oferowanych produktów lub usług w celu zwiększenia ich sprzedaży. Usługi reklamowe tworzą wszelkie czynności stanowiące integralną część kampanii reklamowej, które mają na celu reklamę produktu lub usługi. W ocenie Trybunału, dla uznania czynności za usługę reklamową wystarczające jest by była ona związana z rozpowszechnianiem wśród odbiorców informacji o istnieniu firmy oraz jakości oferowanych produktów lub usług w celu zwiększenia ich sprzedaży. Taka klasyfikacja według Trybunału powinna mieć miejsce również w przypadku, gdy taki związek jest jedynie pośredni. Zatem zasada ta odnosi się również do każdej czynności, która przyczynia się do rozpowszechniania tych informacji.

Jak wynika z powyższych definicji reklama składa się z przekazu zachęcającego klienta do określonego zachowania i środka realizacji (udostępniania) tego przekazu, który może przyjmować różne formy. Samo przygotowanie treści przekazu nie jest wystarczające by skutecznie dotrzeć do potencjalnych konsumentów, niezbędne w tym celu jest również skorzystanie z odpowiedniego nośnika przekazu reklamowego.

Jak wskazano w opisie sprawy, sieci handlowe świadczą na rzecz Wnioskodawcy także inne usługi obejmujące:

-wydawanie gazetek, w których prezentowane są towary wytworzone przez Wnioskodawcę,

-przygotowanie miejsc ekspozycyjnych lub świadczenie usług ekspozycyjnych (polegających na ustawieniu produktów w określonym miejscu na regale lub w hali marketu zgodnie z planem ekspozycji poszczególnego marketu) - dysponowanie towarem,

-usługi polegające na ekspozycji towaru w nowo otwieranych marketach,

-dystrybucji wielokanałowej informacji o produktach Wnioskodawcy na platformach cyfrowych sieci handlowej.

Informacje o towarach wytwarzanych przez Wnioskodawcę, a dostępnych do sprzedaży w sieciach handlowych i znajdujących się gazetkach lub innych platformach, wydawanych przez te sieci dotyczą nazwy, rodzaju oraz opisu towaru.

Ponadto, jak wskazano w uzupełnieniu wniosku, informacja o producencie towaru znajduje się na części produktów. Wśród produkowanych przez Wnioskodawcę wyrobów meblarskich znajdują się zarówno produkty, na których znajduje się informacja o producencie, jak i takie, na których informacji o producencie nie ma. Oznaczenie sieci handlowej, która sprzedaje towar znajduje się wyłącznie na części produktów, które sprzedawane są jako marka własna sieci. Produkty meblarskie zawierają informację „wyprodukowano dla” itd. Produkty meblarskie nie zawierają tylko i wyłącznie informacji o sieci handlowej, która sprzedaje towar.

W opinii Organu, nabywane przez Wnioskodawcę usługi opisane w pkt b-c wniosku, w odniesieniu do tych produktów które zawierają informację o Wnioskodawcy, bezsprzecznie posiadają cechy charakterystyczne dla świadczeń objętych zakresem art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, jako usługi reklamowe. Ww. definicje usług reklamowych objętych zakresem art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT prowadzą do wniosku, że należności o których mowa w pkt b - c wypłacane na rzecz podmiotów wymienionych we wniosku obejmują czynności wymagające podjęcia koniecznych działań z zakresu usług reklamowych – działania podejmowane przez kontrahentów mają związek z działalnością promocyjną, która przejawia się m.in. poprzez:

-wydawanie gazetek, w których prezentowane są towary wytworzone przez Wnioskodawcę,

-przygotowanie miejsc ekspozycyjnych lub świadczenie usług ekspozycyjnych (polegających na ustawieniu produktów w określonym miejscu na regale lub w hali marketu zgodnie z planem ekspozycji poszczególnego marketu) - dysponowanie towarem,

-usługi polegające na ekspozycji towaru w nowo otwieranych marketach,

-dystrybucji wielokanałowej informacji o produktach Wnioskodawcy na platformach cyfrowych sieci handlowej.

Jak już wskazano, pojęcie usług reklamowych należy rozumieć jako wszelką działalność promocyjną, tzn. taką, której celem jest informowanie odbiorców o istnieniu firmy i jakości oferowanych produktów lub usług w celu zwiększenia ich sprzedaży. Usługi reklamowe tworzą wszelkie czynności stanowiące integralną część kampanii reklamowej, które mają na celu reklamę produktu lub usługi. Należy więc wskazać, że usługi nabywane od kontrahentów wiążą się z informowaniem odbiorców o istnieniu Pana firmy, jakości oferowanych przez nią produktów lub usług w celu zwiększenia ich sprzedaży. Bezsprzecznie stwierdzić zatem należy, że są to cechy charakterystyczne dla usług reklamowych i cechy te są dominujące.

Wskazać zatem należy, że w odniesieniu do należności wypłacanych kontrahentom za możliwość udostępniania informacji o produktach Wnioskodawcy w tym w gazetkach i innych nośnikach medialnych w ramach dystrybucji wielokanałowej oraz za dysponowanie towarem przez sieć handlową, w odniesieniu do produktów które wprost zawierają informację o danych Wnioskodawcy, należności te zakwalifikować należy jako należności za usługi reklamowe wymienione wprost w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. W związku z powyższym, w ramach tych należności na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ust. 1 tej ustawy i będzie on zobowiązany do poboru podatku u źródła.

Odnosząc się natomiast do obowiązku posiadania certyfikatu rezydencji kontrahentów, wskazać należy, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania, pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej oraz spełnienia wymogu dochowania należytej staranności wynikającego z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Zatem, certyfikat rezydencji umożliwia płatnikowi niepobieranie podatku u źródła od wynagrodzenia wypłacanego zagranicznemu odbiorcy lub pobieranie tego podatku według stawki preferencyjnej, na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z powyższym, w przypadku stosowania postanowień właściwych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania warunkiem koniecznym jest posiadanie przez Wnioskodawcę certyfikatu rezydencji podmiotu, dla którego wypłacane są należności wymienione w przepisie art. 21 ustawy o CIT.

W odniesieniu natomiast do produktów, które nie zawierają danych Wnioskodawcy np. jak wskazano te które są sprzedawane po marką własną sieci handlowej, wskazać należy, że w zakresie należności wskazanych w pkt b – c w odniesieniu do tych produktów, ww. należności nie mieszczą się w kategorii praw wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT ani żadnych innych kategorii wskazanych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. W odniesieniu do tych należności, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do poboru podatku u źródła na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Oznacza to, że na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ust. 1 tej ustawy. Zatem w stosunku do tych należności Wnioskodawca nie jest obowiązany do posiadania certyfikatu rezydencji kontrahentów.

Pana stanowisko w zakresie należności za:

-możliwość udostępniania informacji o produktach w tym w gazetkach i innych nośnikach medialnych w ramach dystrybucji wielokanałowej oraz za dysponowanie towarem przez sieć handlową w odniesieniu do produktów które zawierają dane Wnioskodawcy – należy uznać za nieprawidłowe;

-możliwość udostępniania informacji o produktach w tym w gazetkach i innych nośnikach medialnych w ramach dystrybucji wielokanałowej oraz za dysponowanie towarem przez sieć handlową w odniesieniu do produktów które nie zawierają danych Wnioskodawcy– należy uznać za prawidłowe;

Ad 1d

Odnosząc się do należności opisanych w pkt d) tj. opłat za osiągnięcie określonego w umowie progu sprzedaży oraz mając na względzie przytoczone powyżej przepisy wskazać należy, że ww. należności nie mieszczą się w kategorii praw wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Jak wynika z powyższego – w przedmiotowej sprawie – należności wymienione w pkt d) nie stanowią należności z tytułów określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, tak więc w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do poboru podatku w związku z wypłatą należności za osiągnięcie określonego w umowie progu sprzedaży na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Oznacza to, że na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ust. 1 tej ustawy. Zatem w stosunku do tych należności Wnioskodawca nie jest obowiązany do posiadania certyfikatu rezydencji kontrahentów.

Pana stanowisko w powyższym zakresie dot. pkt 1d należy uznać za prawidłowe.

Ad 1e

Odnosząc się do należności opisanych w pkt e) tj. opłat za dostęp do bazy danych sieci handlowej, polegający na przesyłaniu zamówień i odbieraniu związanych z nimi faktur wskazać należy, że jak wynika z uzupełnienia wniosku, usługi informatyczne to usługi elektronicznej wymiany danych, które polegają na przesyłaniu zamówień i odbieraniu związanych z nimi faktur, w postaci standardowego komunikatu elektronicznego, poprzez specjalny system informatyczny służący usłudze usprawnienia obrotu (w szczególności wymianie informacji) między podmiotami. Wnioskodawca nie ma dostępu do danych, które są poufne, nie pobiera i nie wykorzystuje żadnych danych poza informacjami o stanie wzajemnych rozrachunków (zamówienia, wystawione faktury, przesłane faktury, odebrane faktury, zaksięgowane faktury, planowane płatności). System EDI umożliwia więc wymianę danych fakturowych między kontrahentami a Wnioskodawcą. Kontrahenci udostępniają Wnioskodawcy jedynie login i hasło do systemu pozwalającego kontrolować stan rozrachunków. Wnioskodawca posiada dostęp do bazy kontrahentów poprzez interfejs internetowy (webowy) - aplikacja do danych rozliczeniowych uruchamiana jest na bazie przeglądarki stron www.

Mając zatem na względzie powyższe – w przedmiotowej sprawie – należności wymienione w pkt e) nie stanowią należności z tytułów określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, tak więc w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do poboru podatku w związku z wypłatą należności za opłaty za dostęp do bazy danych sieci handlowej, polegający na przesyłaniu zamówień i odbieraniu związanych z nimi faktur na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Oznacza to, że na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ust. 1 tej ustawy. Zatem w stosunku do tych należności Wnioskodawca nie jest obowiązany do posiadania certyfikatu rezydencji kontrahentów.

Pana stanowisko w powyższym zakresie dot. pkt 1e należy uznać za prawidłowe.

Ad 1f

Odnosząc się do należności opisanych w pkt f) tj. opłat za utylizacje opakowań oraz mając na względzie przytoczone powyżej przepisy wskazać należy, że ww. należności nie mieszczą się w kategorii praw wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Jak wynika z powyższego – w przedmiotowej sprawie – należności wymienione w pkt f) nie stanowią należności z tytułów określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, tak więc w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do poboru podatku w związku z wypłatą należności za utylizacje opakowań na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Oznacza to, że na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ust. 1 tej ustawy. Zatem w stosunku do tych należności Wnioskodawca nie jest obowiązany do posiadania certyfikatu rezydencji kontrahentów.

Pana stanowisko w powyższym zakresie dot. pkt 1f należy uznać za prawidłowe.

Ad 1g

Odnosząc się do należności opisanych w pkt g) tj. opłat z tytułu nabycia usługi faktoringu oraz mając na względzie przytoczone powyżej przepisy wskazać należy, że dla określenia skutków podatkowych jakie mogą wystąpić w związku z przedstawionym opisem sprawy konieczne jest przede wszystkim ustalenie charakteru wypłacanego wynagrodzenia. Ze względu na charakter wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT tytułów jakich mogą dotyczyć wypłacane należności, na szczególną uwagę zasługują, wymienione w pkt 1 ww. artykułu odsetki.

Ustawa o CIT nie definiuje pojęcia „odsetki”. Zgodnie z definicją podawaną przez Encyklopedię Prawa (Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2000, str. 587), odsetki stanowią okresowe świadczenie uboczne w postaci określonej kwoty pieniędzy lub rzeczy oznaczonych co do gatunku, stanowiące zazwyczaj wynagrodzenie za korzystanie z cudzego kapitału. Wielkość odsetek ustala się z uwzględnieniem określonej stopy procentowej w stosunku do wielkości kapitału oraz czasu korzystania z niego.

W sposób analogiczny definiuje pojęcie odsetek Komentarz do Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku (dalej: „Komentarz OECD”). W Komentarzu OECD podkreśla się, iż odsetki stanowią wynagrodzenie za korzystanie z cudzego kapitału, zatem warunkiem koniecznym do zakwalifikowania określonej płatności do kategorii odsetek jest istnienie długu pieniężnego pomiędzy podmiotem dokonującym płatności a jej odbiorcą.

Jak wynika z powyższego, aby można było mówić o płatności dokonywanej tytułem odsetek, płatność taka musi być związana z istnieniem określonego długu pomiędzy podmiotem otrzymującym odsetki a podmiotem dokonującym ich płatności. Odsetki muszą bowiem wynikać z umowy przewidującej udzielenie finansowania o charakterze zwrotnym, ponieważ zawsze stanowią one wynagrodzenie za otrzymane finansowanie. Sytuacja taka nie wystąpi w omawianym przypadku, ponieważ dokonywanie opłat o jakich mowa we wniosku nie jest następstwem kredytowania Wnioskodawcy.

Istotą Umowy faktoringu jest bowiem cesja wierzytelności za określoną cenę, a nie finansowanie dłużne. Faktoring stanowi kompletną usługę, która niewątpliwie wykracza poza samo dostarczenie środków pieniężnych, a więc np. pożyczkę, kredyt czy wydanie innych instrumentów dłużnych generujących płatność odsetek. W ramach faktoringu nie dochodzi do wydania środków pieniężnych podlegających zwrotowi po określonym czasie. Umowy faktoringu stanowią tzw. umowy nienazwane, które łączą w sobie elementy różnych umów, tj. cesji wierzytelności i umowy o świadczenie dodatkowych czynności, jednak bez całkowitego utożsamiania ich z którąkolwiek z tych umów. Mając na uwadze powyższe, umowa faktoringu nie może być utożsamiana z umową pożyczki/kredytu gdzie dochodzi do wydania kapitału, za korzystanie z którego wierzycielowi należne są odsetki.

Biorąc pod uwagę powyższe, płatności które będą dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta w ramach umowy faktoringowej, nie mogą być zakwalifikowane jako odsetki, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, ponieważ nie stanowią one wynagrodzenia za finansowanie udzielone Wnioskodawcy. W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie będzie zatem zobowiązany do poboru podatku w związku z wypłatą należności z tytułu nabycia usługi faktoringu na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Oznacza to, że na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ust. 1 tej ustawy. Zatem w stosunku do tych należności Wnioskodawca nie jest obowiązany do posiadania certyfikatu rezydencji kontrahenta.

Pana stanowisko w powyższym zakresie dot. pkt 1g należy uznać za prawidłowe.

Reasumując, Pana stanowisko w zakresie:

·należności opisanych w pkt a oraz d - g – należało uznać za prawidłowe;

·należności opisanych w pkt b

-w zakresie produktów zawierających dane Wnioskodawcy – należało uznać za nieprawidłowe;

-w zakresie produktów niezawierających danych Wnioskodawcy – należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383).