Wyrok NSA z dnia 19 października 2023 r., sygn. II GSK 758/20

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Skoczylas (spr.) Sędzia NSA Wojciech Kręcisz Sędzia del. WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz Protokolant Anna Zapała po rozpoznaniu w dniu 19 października 2023 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej B. F. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 12 marca 2020 r. sygn. akt III SA/gd 814/19 w sprawie ze skargi B. F. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 17 września 2019 r. nr BP.501.1364.2019.1186.GD11.7182 w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od B. F. na rzecz Głównego Inspektora Transportu Drogowego 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 12 marca 2020 r., sygn. akt III SA/gd 814/19, działając na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1634; powoływanej dalej jako: p.p.s.a.), oddalił skargę B. F. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 17 września 2019 r. w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł B. F., zaskarżając orzeczenie w całości i domagając się jego uchylenia w całości i orzeczenia co do istoty sprawy, tj. uchylenia decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 17 września 2019 r., nr BP.501.1364.2019.1186.GD11.7182 oraz poprzedzającej ją decyzji Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 26 lipca 2019 r., nr WITD.DI.0152.XI0695/19/19, a także zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie prawa materialnego, tj.:

1. art. 92a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 58 ze zm.; powoływanej dalej jako: u.t.d.), poprzez jego błędną wykładnię i uznanie przez Sąd, że naruszenie określone w Ip. 10.2.1. zał. nr 3 do u.t.d., tj. dopuszczenie do wykonywania przewozu drogowego pojazdem lub zespołem pojazdów o dmc powyżej 12 t, którego dmc została przekroczona o mniej niż 5% dotyczy innego interesu prawnego i określa inne cele niż naruszenie sankcjonowane na podstawie przepisów art. 140aa i 140ab ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1990 ze zm.; powoływanej dalej jako: p.r.d.), podczas gdy w niniejszym przypadku stwierdzone naruszenia są tożsame i ich sankcjonowanie chroni to samo dobro jakim jest przestrzeganie zasad ruchu pojazdów nienormatywnych;

2. art. 145 ust. 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. w zw. z art. 92c ust. 1 pkt 2 u.t.d., poprzez jego błędną wykładnię i nieuchylenie decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego, w przypadku gdy za to samo naruszenie Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w Gdańsku nałożył równocześnie w drodze innej decyzji administracyjnej karę pieniężną, albowiem na podstawie protokołu kontroli drogowej z dnia 21.05.2019 r. nr WITD.DI.P.W.XI0695/19/19 wydał decyzję administracyjną nr WITD.DI.0152.W.XI0695/1/19 z dnia 26.07.2019 r. w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej, która była konsekwencją przekroczenia dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu, a więc stanowiła karę za to samo naruszenie, które zostało kolejny raz usankcjonowane decyzją nr WITD.DI.0152.XI0695/19/19, następnie utrzymaną w mocy przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego