Interpretacja indywidualna z dnia 20 marca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.874.2023.2.AP

Możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 grudnia 2023 r. wpłynął Pana wniosek z 14 listopada 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 14 lutego 2024 r. (wpływ 21 lutego 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W październiku 2023 r. zakupił Pan lokal użytkowy (akt notarialny Rep. A nr ...), który wykorzystuje Pan na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Przedmiotowy lokal został wybudowany i przekazany po raz pierwszy do użytkowania w 1992 r.

Z uwagi na to, że lokal ten przez poprzednich właścicieli był użytkowany od 31 lat, chciałby Pan zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla lokali używanych w wysokości 10%, na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od osób fizycznych.

W piśmie z 14 lutego 2024 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, wskazał Pan, że w przedmiotowym lokalu prowadzona jest działalność w zakresie usług adwokackich, opodatkowana liniowym podatkiem (PIT-36L). Prowadzona jest podatkowa księga przychodów i rozchodów.

Zakupiony lokal użytkowy jest sklasyfikowany zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych (PKOB) w dziale 12, jako budynek niemieszkalny grupa 123 budynki handlowo-usługowe. W tak sklasyfikowanym budynku niemieszkalnym znajduje się lokal niemieszkalny o powierzchni 47,40 m², posadowiony na III kondygnacji.

Lokal ten został wprowadzony do ewidencji środków trwałych 30 października 2023 r., to jest w dniu zakupu. Od listopada 2023 r. rozpoczęta została amortyzacja. Wartość początkowa środka trwałego została ustalona na podstawie ceny zakupu wskazanej w akcie notarialnym. Zastosowano metodę liniową amortyzacji i obliczono miesięczną stawkę amortyzacji w wysokości 10%. W Pana działalności ten lokal został wprowadzony do ewidencji środków trwałych po raz pierwszy. Po zakupie lokal ten był kompletny i zdatny do użytku. W Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, będącym Załącznikiem nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lokal jest sklasyfikowany pod symbolem KŚT (grupa, podgrupa lub rodzaj) pod numerem 121 (lokale niemieszkalne).

Pytanie

Czy prawidłowe jest zastosowanie w powyżej opisanym przypadku stawki amortyzacyjnej 10%? Jeżeli nie, to jaka jest właściwa stawka amortyzacji?

Pana stanowisko w sprawie

Prawidłowe jest zastosowanie 10% stawki amortyzacyjnej, na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, że podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

· dla budynków(lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą zostać spełnione następujące warunki, tzn. dany wydatek:

·został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

·jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

·pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

·poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

·został właściwie udokumentowany,

·nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów wskazanej ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym, związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zauważyć należy, że definicja środków trwałych - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych - określona została w art. 22a cytowanej wyżej ustawy - poprzez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe podlegające amortyzacji, oraz w art. 22c tej ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Na podstawie art. 22d ust. 2 wskazanej wyżej ustawy:

Zgodnie z art. 22n ust. 4 cytowanej ustawy:

Stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 22h ust. 2 wskazanej wyżej ustawy:

Art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje natomiast, że:

Na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 tej ustawy:

Wskazać w tym miejscu należy, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.) mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Podatnik, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Jak wynika z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, budynki (lokale) niemieszkalne amortyzuje się według stawki 2,5%.

Z powyższych względów, indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, można ustalić, jeżeli wskazane budynki/lokale nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, a ponadto spełniają równocześnie jeden z warunków przewidzianych w tym przepisie, czyli są używane lub ulepszone.

Należy przy tym przyjąć, że przez używanie środka trwałego dla potrzeb tego przepisu rozumie się jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez podatnika. Oznacza to, że aby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku/lokalu niemieszkalnego, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, podatnik musi wykazać, że ten budynek/lokal był wcześniej używany.

Podkreślić w tym miejscu należy, że ustawodawca w przepisie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określił minimalne okresy dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek indywidualnych, określając tym samym maksymalne stawki amortyzacyjne. Dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% minimalny okres amortyzacji należy ustalić poprzez pomniejszenie okresu 40 lat o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika. Ponadto, okres amortyzacji nie może być krótszy niż lat 10.

Z przedstawionych przez Pana informacji wynika, że w październiku 2023 r. zakupił Pan lokal użytkowy, który wykorzystuje na potrzeby prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej. Przedmiotowy lokal został wybudowany i przekazany po raz pierwszy do użytkowania w 1992 r. Z uwagi na to, że lokal ten przez poprzednich właścicieli był użytkowany od 31 lat, chciałby Pan zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla lokali używanych w wysokości 10%, na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od osób fizycznych. W przedmiotowym lokalu prowadzona jest działalność w zakresie usług adwokackich, opodatkowana liniowym podatkiem (PIT-36L ). Zakupiony lokal użytkowy jest sklasyfikowany zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych (PKOB) w dziale 12, jako budynek niemieszkalny grupa 123 budynki handlowo-usługowe. W tak sklasyfikowanym budynku niemieszkalnym znajduje się lokal niemieszkalny o powierzchni 47,40 m², posadowiony na III kondygnacji. Lokal ten został wprowadzony do ewidencji środków trwałych 30 października 2023 r., to jest w dniu zakupu. Od listopada 2023 r. rozpoczęta została amortyzacja. Wartość początkowa środka trwałego została ustalona na podstawie ceny zakupu wskazanej w akcie notarialnym. Zastosowano metodę liniową amortyzacji i obliczono miesięczną stawkę amortyzacji w wysokości 10%. W Pana działalności ten lokal został wprowadzony do ewidencji środków trwałych po raz pierwszy. Po zakupie lokal ten był kompletny i zdatny do użytku. W Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych będącym Załącznikiem nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lokal jest sklasyfikowany pod symbolem KŚT (grupa, podgrupa lub rodzaj) pod numerem 121 (lokale niemieszkalne).

Mając na uwadze opis stanu faktycznego oraz wyżej wskazane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że w przypadku nabycia przez Pana opisanego lokalu niemieszkalnego (użytkowanego przez poprzednich właścicieli 31 lat) oraz wykorzystywania go dla celów działalności gospodarczej, może Pan amortyzować ten lokal - po raz pierwszy wprowadzony do Pana ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych - przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej, według zasad określonych w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. według stawki nie wyższej niż 10%.

Wobec powyższego, stanowisko Pana należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA) albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).