Interpretacja

TEMATY:

Interpretacja indywidualna z dnia 11 kwietnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT2.4011.79.2024.5.ENB

Obowiązek samodzielnej wpłaty zaliczek na podatek dochodowy z tytułu uzyskiwania dochodów z pracy bez pośrednictwa płatnika i odpowiedzialność za zaległości podatkowe.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 lutego 2024 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy opodatkowania dochodów uzyskanych z pracy wykonywanej w Polsce dla zagranicznego pracodawcy oraz ustalenia podmiotu odpowiedzialnego za ewentualne zaległości. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – 18 marca 2024 r. (data wpływu).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Od (...) 2017 r. pracował Pan w oparciu o umowę o pracę dla firmy A z siedzibą w B. Jest to spółka prawa austriackiego, która nie posiada, ani nie posiadała zarejestrowanego oddziału w Polsce i od początku Pana zatrudnienia w tej spółce wykonywał Pan na jej rzecz pracę zdalną. Spółka miała nadany w Polsce NIP (...). Na początku bieżącego roku kalendarzowego u Pana pracodawcy zaczęły się problemy. Nie otrzymywał Pan wynagrodzenia, a kontakt z przełożonymi był urywany. Sytuacja ta wywołała Pana zaniepokojenie i zaczął Pan weryfikować, czy pracodawca wypełniał swoje pozostałe obowiązki wynikające z zatrudnienia, w tym uiszczanie zaliczek na podatek dochodowy od otrzymywanego przez Pana wynagrodzenia. W jednym z Urzędów Skarbowych, z którymi się Pan kontaktował został Pan poinformowany, że na Pana koncie istnieją obecnie znaczne zaległości podatkowe, ale jednocześnie informacje, jakie posiadał Urząd nie były zgodne z rzeczywistym stanem faktycznym.

Z posiadanych przez Pana informacji wynika, że spółka A w 2023 r. przeszła restrukturyzację. W praktyce od (...) 2023 r. spółka nie zlecała Panu pracy do wykonania, jednak w żadnym momencie umowa o pracę nie została wypowiedziana, ani też nie zawarł Pan ze spółką porozumienia rozwiązującego umowę o pracę.

W okresie Pana zatrudnienia w A kilkukrotnie zmieniała się właściwość Urzędów Skarbowych. W okresie od początku zatrudnienia do 2018 r. był to Urząd Skarbowy E, następnie w latach 2019-2020 Urząd Skarbowy C, a obecnie, od 2021 r. Urząd Skarbowy D.

Pana wynagrodzenie miesięczne z tytułu umowy o pracę z A wynosiło (...) euro netto, już po odliczeniu należnych składek i zaliczek. Zawarta umowa o pracę wskazywała kwotę w wartości netto. Wynagrodzenie miało być płatne 14 razy w roku. Zgodnie z powyższym, na Pana konto od pracodawcy wpływała kwota wynagrodzenia netto. Pewne rozbieżności w wyciągu bankowym mogą przy tym wynikać z faktu, że czasami pracodawca borykał się z kłopotami finansowymi i w niektórych miesiącach otrzymywał Pan niższe wynagrodzenie, a w innych nie otrzymywał Pan go wcale, co było później rekompensowane płatnościami w kolejnych miesiącach. W niektórych miesiącach także, poza normalnym wynagrodzeniem otrzymywał Pan nagrodę uznaniową związaną na przykład z pomyślnym zamknięciem projektu. Otrzymywał Pan również kwoty, które były przeznaczone na zakup sprzętu i narzędzi do wykonywania pracy - fotela biurowego oraz komputera.

Przez cały okres zatrudnienia był Pan informowany przez pracodawcę, że odprowadza on za Pana zaliczki na podatek dochodowy do właściwego Urzędu Skarbowego. Potwierdzały to otrzymywane przez Pana roczne lub miesięczne karty płac, a także otrzymywane przez Pana, zgodnie z kartami płac zeznania PIT-11, w których pracodawca deklarował kwotę odprowadzonej za Pana zaliczki na podatek dochodowy w poszczególnych latach. Ponadto pracodawca legitymuje się nadanym mu w Polsce numerem NIP, który widnieje na wypełnianych przez niego deklaracjach podatkowych, co zdaje się potwierdzać jego status płatnika podatków w Polsce.

W jednym z Urzędów Skarbowych otrzymał Pan jednak informację, że żadna z deklaracji PIT-11, które przesyłał Pana pracodawca nie została złożona do Urzędu Skarbowego. W obliczu braku tych deklaracji PIT-11, sądzi Pan, że Urzędy Skarbowe traktowały Pana jako osobę, która sama się rozlicza i sama odprowadza zaliczki na podatek dochodowy we własnym imieniu, podczas gdy – czego dowodzą wyżej wymienione dokumenty – Pana pracodawca pobierał z Pana pensji należne zaliczki na podatek dochodowy, co wykazywał w przekazywanych Panu kartach płac i deklaracjach PIT-11.

Co istotne, od początku Pana zatrudnienia składał Pan do właściwego Urzędu Skarbowego coroczną deklarację PIT-37 w oparciu o przekazaną przez pracodawcę deklarację PIT-11. W latach 2021 oraz 2022 rozliczył się Pan jednak na formularzu PIT-36, ponieważ takie działanie polecone zostało przez doradcę podatkowego prowadzącego obsługę pracodawcy. Jednocześnie jednak, według przekazywanych Panu kart płac, pracodawca wciąż odprowadzał od wynagrodzenia zaliczki na podatek dochodowy. Na konto otrzymywał Pan wynagrodzenie w kwocie netto, a także za lata 2021 i 2022 pracodawca przekazał Panu deklaracje PIT-11, w których wskazał kwotę odprowadzonych w Pana imieniu zaliczek.

W uzupełnieniu wniosku odpowiadając na pytanie: „Czy Pana pracodawca, w okresie którego dotyczy wniosek posiadał w Polsce przedstawicielstwo lub zakład/stałą placówkę (w rozumieniu Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku) przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona była działalność przedsiębiorstwa?” wskazał Pan „W mojej ocenie tak”. Wyjaśnił Pan również, że w okresie, którego dotyczy zapytanie był Pan na stałe zatrudniony jako pracownik spółki, a Pana stałe miejsce wykonywania pracy znajdowało się w Polsce, co wynikało wprost z zawartej przez Pana z pracodawcą umowy o pracę. Oznacza to, że w tym okresie w Polsce istniał zakład pracy prowadzony przez Pana pracodawcę, w którym był Pan jedynym pracownikiem, co w Pana ocenie mieści się w pojęciu „zakładu” zdefiniowanym w artykule 5 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku podpisanej w B dnia 13 stycznia 2004 r., jako stała filia na terenie Polski. Ponadto były pracodawca przez okres Pana zatrudnienia posiadał NIP. Powyższe rozumienie jest poparte w orzecznictwie Wojewódzkich Sądów Administracyjnych oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego, zgodnie z którym nie budzi wątpliwości, że zagraniczna osoba prawna, nawet pomimo tego, że nie posiada na terytorium Polski siedziby rejestrowej, czy zarejestrowanego oddziału, jest pracodawcą w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 6 czerwca 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 2970/13; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 2 grudnia 2021 r. sygn. akt I SA/Gl 1243/21; a także wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 listopada 2016 r. sygn. akt II FSK 3065/14). Na gruncie przywołanego orzecznictwa nie ulega bowiem wątpliwości, że zakład pracy w Polsce powstaje już w chwili zatrudnienia pierwszego pracownika, który ma w Polsce na stałe wykonywać pracę i dla oceny tego stanu nie ma znaczenia okoliczność, czy spółka ma w Polsce zarejestrowaną siedzibę lub oddział. Analogiczna teza pojawia się także w literaturze przedmiotu, gdzie wskazuje się, że zakładem pracy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym - płatnikiem, może być także podmiot mający siedzibę za granicą, o ile wypłaca przychody ze stosunku pracy powstające w Polsce (A. Bartosiewicz, R. Kubacki [w:] A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT, Komentarz, wyd. V, Warszawa 2015, art. 31). Rozumienie pojęcia „zakładu” na gruncie ww. Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii nie jest jednak jednoznaczne, dlatego zwraca się Pan o wykładnię tego pojęcia w opisanym stanie faktycznym.

W okresie, którego dotyczy wniosek stale zamieszkiwał Pan w Polsce i przez ten czas nie zmieniał miejsca zamieszkania na inny kraj. Stałe miejsce pracy na terytorium Polski zostało także wprost określone w zawartej z pracodawcą umowie o pracę. Wynagrodzenie było wypłacane bezpośrednio przez pracodawcę - A z siedzibą w B.

Przez cały okres zatrudnienia w A z siedzibą w B nie uiszczał Pan samodzielnie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, ponieważ robił to Pana pracodawca, o czym był Pan informowany w przesyłanych kartach płac uwzględniających przekazywaną przez pracodawcę zaliczkę na podatek dochodowy od Pana wynagrodzenia, a także w przekazywanych przez pracodawcę deklaracjach PIT-11 za lata 2017-2022, w których pracodawca deklarował kwotę odprowadzonej zaliczki na podatek dochodowy w poszczególnych latach. Przez cały okres zatrudnienia otrzymywał Pan wynagrodzenie w kwocie netto. W późniejszym czasie uzyskał Pan jednak informację, że żadna z przekazanych Panu przez pracodawcę deklaracji PIT-11 nie została złożona do Urzędu Skarbowego, a deklaracja za rok 2022 została sporządzona nieprawidłowo (na zaniżoną kwotę).

Rozliczeń rocznych w latach 2017-2022 dokonywał Pan samodzielnie, w oparciu o deklaracje PIT-11 przekazywane corocznie przez pracodawcę. W latach 2017 - 2020 złożył Pan do Urzędu Skarbowego deklarację PIT-37. W latach 2021 i 2022 dokonał Pan rozliczenia rocznego w oparciu o deklarację PIT-36, ponieważ takie działanie polecone zostało przez doradcę podatkowego pracodawcy. Jednocześnie jednak, według przekazywanych kart płac, za lata 2021-2022 pracodawca wciąż odprowadzał od wynagrodzenia zaliczki na podatek dochodowy, na konto otrzymywał Pan wynagrodzenie w kwocie netto, a także za lata 2021 i 2022 pracodawca przekazał Panu deklaracje PIT-11, w których wskazał kwotę odprowadzonych w Pana imieniu zaliczek. W Pana ocenie przekazana przez doradcę podatkowego pracodawcy informacja była błędna w świetle tego, że przez cały okres zatrudnienia pracodawca wypłacał wynagrodzenie w kwocie netto i deklarował uiszczanie zaliczek na podatek dochodowy w Pana imieniu, a więc także za lata 2021-2022 powinien się Pan rozliczyć w oparciu o PIT-37, czego Pan nie zrobił w związku z informacją doradcy podatkowego.

Pomimo wielokrotnych prób, nie udało się Panu uzyskać od Urzędów Skarbowych informacji na temat zaległości podatkowych i tego z jakich lat one pochodzą. Na początku zatrudnienia A niezawodnie przekazywała do Urzędów Skarbowych zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanego wynagrodzenia. Przypuszcza Pan jednak, że w dalszych latach zatrudnienia pracodawca przekazywał do Urzędu Skarbowego kwotę w zaniżonej wysokości lub nie przekazywał płatności wcale. Nie wie Pan też, czy niedopłaty zostały przez byłego pracodawcę wyrównane w późniejszym okresie. Jednocześnie przez cały okres zatrudnienia otrzymywał Pan wynagrodzenie w kwocie netto, w kartach płac pracodawca uwzględniał pobrane przez siebie zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w pełnej wysokości, a także otrzymywał Pan deklaracje PIT-11 ze wskazanymi pobranymi przez pracodawcę zaliczkami na podatek dochodowy od osób fizycznych. Oznacza to, że przez cały okres zatrudnienia pracodawca potrącał zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z wynagrodzenia, ale nie wszystkie te kwoty zostały przez pracodawcę przekazane do Urzędu Skarbowego.

Pytania

1)Czy prawidłowa jest ocena, że to pracodawca w przedstawionym stanie faktycznym występował w roli płatnika zaliczek na podatek dochodowy i to pracodawca odpowiada za ewentualne powstałe zaległości podatkowe?

2)W jaki sposób powinien Pan rozliczyć się z otrzymanego wynagrodzenia od (...) 2022 r., od którego pracodawca pobrał zaliczki na podatek dochodowy z wynagrodzenia, jednak nie wystawił za ten okres deklaracji PIT-11 ani kart wynagrodzeń?

Pana stanowisko w sprawie

W Pana ocenie, z całokształtu powyższych okoliczności, a w szczególności z faktu, że przez cały okres zatrudnienia pracodawca pobierał z wynagrodzenia zaliczki na podatek dochodowy, wypłacając kwotę netto, co potwierdzał przekazywanymi kartami wynagrodzenia, wystawiał PIT-11, a także jako zarejestrowany w Polsce płatnik posiada NIP, wynika, że w opisanym stanie faktycznym to A występował jako płatnik i to spółka odpowiedzialna jest za ewentualne powstałe zaległości podatkowe. Na przekazaną Panu ocenę Urzędu Skarbowego wpłynął zaś fakt, że płatnik błędnie nie przekazywał deklaracji PIT-11 do Urzędu Skarbowego, pomimo zaadresowania ich do Urzędu Skarbowego, a jedynie do Pana jako do podatnika.

Trzeba bowiem zauważyć, że obowiązek samodzielnego rozliczania zaliczek na podatek dochodowy w oparciu o deklarację PIT-36, zgodnie z art. 44 ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy wyłącznie podatników, którzy osiągają dochody bez pośrednictwa płatników, co w Pana przypadku nie miało miejsca, a czego dowodzą przekazywane przez pracodawcę zeznania PIT-11 oraz karty płac.

Wskazuje Pan także, że w orzecznictwie wojewódzkich sądów administracyjnych oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego nie budzi wątpliwości, że zagraniczna osoba prawna, nawet pomimo tego, że nie posiada na terytorium Polski siedziby, oddziału, czy innego miejsca prowadzenia działalności, jest pracodawcą w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przesądza to o tym, że jako płatnik taka osoba prawna jest zobowiązana do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy. Tym samym zagraniczna spółka zatrudniająca w Polsce osoby w ramach stosunku pracy musi potrącać i odprowadzać do urzędu skarbowego zaliczki na podatek, nawet gdy sama nie ma tu zakładu ani przedstawicielstwa (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 6 czerwca 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 2970/13; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 2 grudnia 2021 r., sygn. akt I SA/GI 1243/21; a także wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 listopada 2016 r., sygn. akt II FSK 3065/14). Nie ulega bowiem wątpliwości, że zakład pracy w Polsce powstaje już w chwili zatrudnienia pierwszego pracownika, który ma w Polsce na stałe wykonywać pracę i dla oceny tego stanu nie ma znaczenia okoliczność, czy spółka ma w Polsce zarejestrowaną siedzibę lub oddział do celów prowadzenia działalności gospodarczej. Analogiczna teza pojawia się także w literaturze przedmiotu, gdzie wskazuje się, że zakładem pracy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym - płatnikiem, może być także podmiot mający siedzibę za granicą, o ile wypłaca przychody ze stosunku pracy powstające w Polsce (A. Bartosiewicz, R. Kubacki [w:] A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, wyd. V, Warszawa 2015, art. 31).

Status pracodawcy jako płatnika zaliczek na podatek dochodowy potwierdza też fakt zarejestrowania przez pracodawcę NIP w Polsce, przy czym spółka ta nie posiadała w naszym kraju siedziby, ani oddziału. NIP nie służył więc pracodawcy do wypełniania obowiązków związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jedynie do realizacji jego obowiązków publicznoprawnych związanych z zatrudnieniem pracowników, w tym uiszczania zaliczek na podatek dochodowy od uzyskiwanego przez Pana wynagrodzenia za pracę.

W Pana ocenie powinien Pan wezwać pracodawcę do przedstawienia skorygowanej deklaracji PIT-11 za rok 2022 oraz deklaracji PIT-11 za rok 2023 i na tej podstawie powinien Pan rozliczyć się z właściwym Urzędem Skarbowym w oparciu o deklarację PIT-37.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 4a ww. ustawy:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 tej ustawy:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści tego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Na podstawie art. 11a ust. 1 ustawy:

Przychody w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W świetle art. 12 ust. 1 ww. ustawy:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z opisu zdarzenia wynika, że od (...) 2017 r. pracował Pan w oparciu o umowę o pracę dla firmy A z siedzibą w B. Jest to spółka która nie posiada, ani nie posiadała zarejestrowanego oddziału w Polsce i od początku Pana zatrudnienia w tej spółce wykonywał Pan na jej rzecz pracę zdalną. Spółka miała nadany w Polsce NIP (...). Na początku bieżącego roku kalendarzowego u Pana pracodawcy zaczęły się problemy. Zaczął Pan weryfikować, czy pracodawca wypełniał swoje pozostałe obowiązki wynikające z zatrudnienia, w tym uiszczanie zaliczek na podatek dochodowy od otrzymywanego przez Pana wynagrodzenia. W jednym z Urzędów Skarbowych, został Pan poinformowany, że na Pana koncie istnieją obecnie znaczne zaległości podatkowe, ale jednocześnie informacje, jakie posiadał Urząd nie były zgodne z rzeczywistym stanem faktycznym.

Pana wynagrodzenie miesięczne z tytułu umowy o pracę wynosiło (...) euro netto, już po odliczeniu należnych składek i zaliczek. Zawarta umowa o pracę wskazywała kwotę w wartości netto. Wynagrodzenie miało być płatne 14 razy w roku. Na Pana konto od pracodawcy wpływała kwota wynagrodzenia netto. W niektórych miesiącach otrzymywał Pan niższe wynagrodzenie, a w innych nie otrzymywał Pan go wcale, co było później rekompensowane płatnościami w kolejnych miesiącach. W niektórych miesiącach otrzymywał Pan nagrodę uznaniową. Otrzymywał Pan również kwoty, które były przeznaczone na zakup sprzętu i narzędzi do wykonywania pracy - fotela biurowego oraz komputera. Przez cały okres zatrudnienia był Pan informowany przez pracodawcę, że odprowadza on za Pana zaliczki na podatek dochodowy do właściwego Urzędu Skarbowego. Potwierdzały to otrzymywane przez Pana roczne lub miesięczne karty płac, a także otrzymywane przez Pana, zgodnie z kartami płac zeznania PIT-11, w których pracodawca deklarował kwotę odprowadzonej za Pana zaliczki na podatek dochodowy w poszczególnych latach.

W jednym z Urzędów Skarbowych otrzymał Pan jednak informację, że żadna z deklaracji PIT-11, które przesyłał Pana pracodawca nie została złożona do Urzędu Skarbowego. W obliczu braku tych deklaracji PIT-11, sądzi Pan, że Urzędy Skarbowe traktowały Pana jako osobę, która sama się rozlicza i sama odprowadza zaliczki na podatek dochodowy we własnym imieniu, podczas gdy pracodawca pobierał z Pana pensji należne zaliczki na podatek dochodowy, co wykazywał w przekazywanych Panu kartach płac i deklaracjach PIT-11.

Od początku zatrudnienia składał Pan do Urzędu Skarbowego deklarację PIT-37 w oparciu o przekazaną przez pracodawcę deklarację PIT-11. W latach 2021 oraz 2022 rozliczył się Pan jednak na formularzu PIT-36, ponieważ takie działanie polecone zostało przez doradcę podatkowego prowadzącego obsługę pracodawcy.

PIT-11 za 2022 r. został przekazany Panu przez pracodawcę wyłącznie w zakresie uwzględniającym wypłaty dokonane do (...) 2022 r. Tego okresu dotyczy też karta wynagrodzeń za 2022 r., choć przez cały rok na Pana konto wpływała kwota wynagrodzenia netto. Złożone przez Pana zeznanie PIT-36 za 2022 r. dotyczyło więc tylko połowy roku, ponieważ wierząc w prawidłowość danych przekazanych przez pracodawcę, przy składaniu zeznania oparł się Pan na otrzymanym PIT-11. W obecnej sytuacji obawia się Pan ponadto, że nie otrzyma od pracodawcy zeznania PIT-11 za 2023 r. Dlatego też ma Pan wątpliwości co do rozliczenia za ten okres. W Pana ocenie pracodawca, w okresie którego dotyczy wniosek posiadał w Polsce zakład/stałą placówkę (w rozumieniu Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku). W okresie, którego dotyczy zapytanie był Pan na stałe zatrudniony jako pracownik spółki, a Pana stałe miejsce wykonywania pracy znajdowało się w Polsce. Oznacza to, że w tym okresie w Polsce istniał zakład pracy prowadzony przez Pana pracodawcę, w którym był Pan jedynym pracownikiem, co w Pana ocenie mieści się w pojęciu „zakładu” zdefiniowanym w artykule 5 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, jako stała filia na terenie Polski.

Rozliczeń rocznych w latach 2017-2022 dokonywał Pan samodzielnie, w oparciu o deklaracje PIT-11 przekazywane corocznie przez pracodawcę. W latach 2017 - 2020 złożył Pan do Urzędu Skarbowego deklarację PIT-37. W latach 2021 i 2022 dokonał Pan rozliczenia rocznego w oparciu o deklarację PIT-36, ponieważ takie działanie polecone zostało przez doradcę podatkowego pracodawcy. Jednocześnie jednak, według przekazywanych kart płac, za lata 2021-2022 pracodawca wciąż odprowadzał od wynagrodzenia zaliczki na podatek dochodowy, na konto otrzymywał Pan wynagrodzenie w kwocie netto, a także za lata 2021 i 2022 pracodawca przekazał Panu deklaracje PIT-11, w których wskazał kwotę odprowadzonych w Pana imieniu zaliczek. W Pana ocenie przekazana przez doradcę podatkowego informacja była błędna w świetle tego, że przez cały okres zatrudnienia pracodawca wypłacał wynagrodzenie w kwocie netto i deklarował uiszczanie zaliczek na podatek dochodowy w Pana imieniu, a więc także za lata 2021-2022 powinien się Pan rozliczyć w oparciu o PIT-37, czego Pan nie zrobił w związku z informacją doradcy podatkowego.

Pana wątpliwości dotyczą kwestii opodatkowania dochodów uzyskanych z pracy wykonywanej w Polsce dla zagranicznego pracodawcy oraz ustalenia podmiotu odpowiedzialnego za ewentualne zaległości.

Mając na uwadze, że jako osoba mająca miejsce zamieszkania na terytorium Polski wykonywał Pan pracę na terenie Polski, uznać należy, że Pana wynagrodzenia uzyskane z tej pracy podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce. Bez znaczenia w tej sytuacji pozostaje okoliczność, że wynagrodzenia wypłacał pracodawca z siedzibą w Austrii.

Ustalając natomiast, czy na Pana pracodawcy ciążyły obowiązki płatnika, o których mowa w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też wykonywał Pan pracę w Polsce bez pośrednictwa płatnika, należy odnieść się do art. 8 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.), zgodnie z którym:

Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2022 r.:

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej ,,zakładami pracy'', są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2023 r.:

Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.

Zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2022 r.:

Płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

W myśl art. 38 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2023 r.:

Płatnicy, o których mowa w art. 32-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Natomiast stosownie do art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

– brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2023 r.

Płatnicy, o których mowa w art. 32, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 74, 148 i 152-154. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

–w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2022 r.

Płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 74, 148 i 152-154. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

–w brzmieniu obowiązującym od 1 sierpnia 2019 r.

Płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 74 i 148. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

–w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.

Płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

–w brzmieniu obowiązującym od 15 marca 2017 r. i mającym zastosowanie do dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2017 r.

W terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

W świetle powyższego płatnikiem zaliczek na podatek od dochodów ze stosunku pracy jest podmiot określony w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako „zakład pracy”.

Z powołanego wyżej art. 31 i art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie wynika, że płatnikiem nie może być podmiot zagraniczny.

Wykładni regulacji zawartych w ww. przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy jednak dokonywać z uwzględnieniem ogólnych reguł wykładni prawa dotyczących zakresu obowiązywania danej normy w określonym miejscu, czasie oraz w stosunku do określonych podmiotów. W przypadku realizacji obowiązku płatnika, w art. 38 tej ustawy, ustawodawca przesądził, że związek ten wyraża się w okoliczności posiadania miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Polski albo prowadzenia na jej terytorium działalności.

Przepis art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, określa urzędy skarbowe, na rachunki których płatnicy (zakłady pracy) powinni wpłacać zaliczki na podatek dochodowy m.in. od przychodów ze stosunku pracy. Z przepisu tego wynika, że kwoty pobranych zaliczek płatnicy przekazują na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Przepis ten nie wskazuje właściwego urzędu skarbowego, w przypadku gdy płatnik nie ma w Polsce miejsca zamieszkania, siedziby czy miejsca prowadzenia działalności.

W myśl art. 5 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w B dnia 13 stycznia 2004 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 224 poz. 1921 ze zm.):

1.W rozumieniu niniejszej umowy określenie „zakład" oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

2.Określenie „zakład" obejmuje w szczególności:

a) siedzibę zarządu,

b) filię,

c) biuro,

d) fabrykę,

e) warsztat,

f) kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo każde inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.

3.Plac budowy, prace budowlane lub instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, gdy trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy.

4.Bez względu na poprzednie postanowienia tego artykułu, określenie „zakład" nie obejmuje:

a)użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub wydawania dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa,

b)utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub wydawania,

c)utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu przerobu przez inne przedsiębiorstwo,

d)utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo w celu zbierania informacji dla przedsiębiorstwa,

e)utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym,

f)utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia któregokolwiek rodzaju działalności, o jakich mowa w punktach a) do e), pod warunkiem jednak, że całkowita działalność tej placówki, wynikająca z takiego połączenia rodzajów działalności, ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.

5.Bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2, jeżeli osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ustępu 6, działa w imieniu przedsiębiorstwa oraz posiada i zwyczajowo wykonuje pełnomocnictwo do zawierania umów w Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa, to uważa się, że przedsiębiorstwo to posiada w tym Państwie zakład, w zakresie każdego rodzaju działalności, jaką osoba ta podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności, wymienionych w ustępie 4, które gdyby były wykonywanie za pośrednictwem stałej placówki, nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład na podstawie postanowień tego ustępu.

6.Nie uważa się, że przedsiębiorstwo posiada zakład w Umawiającym się Państwie tylko z tego powodu, że wykonuje ono w tym Państwie czynności przez maklera, generalnego komisanta albo przez jakiegokolwiek innego niezależnego przedstawiciela, pod warunkiem że te osoby działają w ramach swojej zwykłej działalności.

7.Fakt, że spółka mająca siedzibę w Umawiającym się Państwie kontroluje lub jest kontrolowana przez spółkę, która ma siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie albo która prowadzi działalność w tym drugim Państwie (przez posiadany tam zakład albo w inny sposób), nie wystarcza, aby którąkolwiek z tych spółek uważać za zakład drugiej spółki.

Z przedstawionych przez Pana informacji wynika, że Pana pracodawca nie posiada ani nie posiadał zrejestrowanego w Polsce oddziału. Podane okoliczności nie wskazują również, że pracodawca w Polsce posiadał np. siedzibę zarządu, filię, biuro, fabrykę warsztat lub że działał Pan w imieniu przedsiębiorstwa oraz posiadał i zwyczajowo wykonywał pełnomocnictwo do zawierania umów w Polsce w imieniu pracodawcy.

Wobec powyższego nie sposób przyjąć, że Pana pracodawca posiadał w Polsce zakład/stałą placówkę przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona była jego działalność. Sam fakt zatrudnienia pracownika w Polsce, wbrew Pana stanowisku nie oznacza, że na Pana pracodawcy ciążyły obowiązki płatnika.

Skoro bowiem pracodawca nie miał w Polsce zrejestrowanego oddziału, jak również nie posiadał w Polsce zakładu/stałej placówki przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona była jego działalność, to uznać należy, że uregulowania zawarte w treści art. 31, art. 32 ust. 1 oraz art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, określające obowiązki płatnika nie znajdują do niego zastosowania.

W konsekwencji w przedstawionym zdarzeniu uzyskiwał Pan dochody ze stosunku pracy z zagranicy bez pośrednictwa płatnika. Pana zagraniczny pracodawca nie był więc zobowiązany do obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, jak również nie ciążył na nim obowiązek, o którym mowa w art. 39 ust. 1 ustawy, tj. obowiązek sporządzania i przekazywania informacji PIT-11.

W takiej sytuacji zastosowanie znajduje art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy, są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Na podstawie art. 44 ust. 3a tej ustawy w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2019 r.:

Podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień - w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Na podstawie art. 44 ust. 3a tej ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.:

Podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień - przed upływem terminu określonego na złożenie zeznania, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Stosownie do art. 45 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2019 r.:

Podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

Stosownie do art. 45 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r.:

Podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym.

Wobec powyższego w przedstawionej sytuacji był Pan zobowiązany do samodzielnego obliczania i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od dochodów osiągniętych ze wskazanej we wniosku pracy. Obowiązek ten ciążył na Panu niezależnie od tego czy pracodawca przekazywał Panu jakiekolwiek dokumenty, jak również niezależnie od tego czy w przekazanych dokumentach wartość wynagrodzeń została zaniżona.

Wysokość przychodu osiąganego w walutach obcych, w myśl art. 11a ust. 1 ustawy, powinien Pan przeliczać na złote według kursu średniego Euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu.

Zaliczkę na podatek dochodowy od ww. wynagrodzeń uzyskanych od austriackiego pracodawcy był Pan zobowiązany obliczać według najniższej stawki określonej w skali podatkowej, lub mógł Pan zastosować wyższą stawkę podatkową. Ustawodawca wyraźnie wskazał, że zaliczkę tę oblicza się od miesięcznych dochodów przy zastosowaniu najniższej stawki podatku określonej w skali lub przy zastosowaniu wyższej stawki określonej w tejże skali.

Wynagrodzenia uzyskiwane od pracodawcy z siedzibą w Austrii wraz z innymi dochodami uzyskanymi w danym roku podatkowym, podlegającymi opodatkowaniu stosownie do przepisów art. 27 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zobowiązany był Pan wykazywać w rocznych zeznaniach podatkowych składanych na druku PIT-36.

W świetle powyższego, również za lata 2022 i 2023 ciąży na Panu obowiązek złożenia zeznań o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT-36. W zeznaniach tych powinien Pan wykazać faktycznie uzyskane przychody ze stosunku pracy.

Odnosząc się do kwestii podmiotu odpowiedzialnego za ewentualne zaległości podatkowe związane z niezapłaceniem, lub zapłaceniem zaliczek na podatek w zaniżonej wysokości wskazać należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje dwa „tryby” zapłaty/poboru podatku:

·tzw. samoobliczenie (samowymiar) i zapłatę podatku przez podatnika;

·obliczenie i pobór podatku przez płatnika.

Na podstawie art. 26 ustawy Ordynacja podatkowa:

Podatnik odpowiada całym swoim majątkiem za wynikające ze zobowiązań podatkowych podatki.

Natomiast w myśl art. 26a § 1 tej ustawy:

Podatnik nie ponosi odpowiedzialności z tytułu zaniżenia lub nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania czynności, o których mowa w art. 12, 13 oraz 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - do wysokości zaliczki, do której pobrania zobowiązany jest płatnik.

Zgodnie z art. 30 § 1 ustawy:

Płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

Skoro zatem w przedstawionej przez Pana sytuacji pracodawca nie pełnił roli płatnika i nie był zobowiązanych do pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, to zasadnym jest uznanie, że to Pan odpowiada całym swoim majątkiem za wynikające ze zobowiązań podatkowych podatki.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; (dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa

Dane dokumentu

Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 11 kwietnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT2.4011.79.2024.5.ENB