Wyrok NSA z dnia 8 września 2009 r., sygn. II FSK 584/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Antoni Hanusz (sprawozdawca), Sędziowie NSA Bogusław Dauter, NSA del. Arkadiusz Cudak, Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 8 września 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. F. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 20 listopada 2007 r. sygn. akt I SA/Gd 527/07 w sprawie ze skargi M. F. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 30 marca 2007 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 r. 1) oddala skargę kasacyjną. 2) zasądza od M. F. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w G. kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

II FSK 584/08

Uzasadnienie

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 20 listopada 2007 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny W Gdańsku w sprawie o sygnaturze akt I SA/Gd 527/07, oddalił skargę M.F. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 30 marca 2007 roku w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2002 rok. Zaskarżoną do sądu decyzją utrzymano w mocy decyzję z dnia 30 października 2006 roku, w której Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej określił skarżącemu M.F. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2002 r. w kwocie 118.522 zł. Podstawą prawną orzeczenia był m. in. art. 14 ust. 1, art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.; dalej jako u.p.d.f.) oraz art. 21 § 3, art. 23 § 2, art. 193 § 1, 3, 4, 6, art. 194 § 1 i § 2 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej jako O.p.). Wyliczając dochód skarżącemu z działalności gospodarczej organ pierwszej instancji zwiększył wykazane w zeznaniu przychody o kwotę 274.131,60 zł, to jest o przychód ze sprzedaży projektu budowlanego farmy elektrowni wiatrowych w S. dla "D", spółka z o.o. (dalej jako "spółka"), o kwotę 5.946,00 zł to jest przychód ze sprzedaży zabudowanej nieruchomości gruntowej położonej w D. oraz o kwotę 10.160,75 zł - przychód ze sprzedaży działek budowlanych nr [...] i [...]. Po korekcie przychody wyniosły 1.384.230,37 zł (w zeznaniu PIT-36 - 1.093.992,02 zł). Organ pierwszej instancji zmniejszył też wykazane w zeznaniu koszty uzyskania przychodu o kwotę 2.600,00 zł, tj. wydatki dotyczące projektu technicznego instalacji elektrycznej w pałacu B. (1.000 zł), oraz projektu w myjni B. (1.600 zł), gdyż wydatki te nie miały zdaniem organu związku z przychodami 2002 roku. Zwiększył też koszty uzyskania przychodu o kwotę 15.806 zł stanowiącą wartość działki budowlanej nr [...] położonej w B., zakupionej w dniu 11.02.2002 r., która nie została nabyta na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Po korekcie koszty uzyskania przychodu wyniosły 1.056.582,70 zł (w zeznaniu podatkowym - 1.043.376,70 zł). Decyzją z dnia 30 marca 2007 r. Dyrektor Izby Skarbowej, na podstawie m. in. art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z 29 sierpnia 1957 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej jako O.p.) oraz art. 22 ust. 1, art. 24 ust. 2, art. 26 ust. 1 pkt 9 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm., dalej jako u.p.d.f.), utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W wyniku przeprowadzonego postępowania podatkowego zwiększono przychód skarżącego o kwotę 274.131,60 zł, stanowiącą wartość sprzedaży projektu budowlanego farmy elektrowni wiatrowych w S. wykonanego dla D., spółki z o.o. (dalej jako "spółka" ). W toku postępowania kontrolnego ustalono, że dnia 2 maja 2002 r. skarżący wystawił dla spółki fakturę VAT za wykonanie dokumentacji technicznej projektu budowlanego farmy wiatraków energetycznych, to jest 23 elektrowni wiatrowych w S. zgodnie z umową z dn. 5.04.2001 r., załącznikiem do umowy oraz protokołem odbioru. Faktura ta była fakturą zaliczkową na kwotę netto 122.950,82 zł. Jako termin płatności wskazano datę 31.05.2002 r. Dyrektor Izby Skarbowej uznał, że organ pierwszej instancji przeprowadził czynności sprawdzające w D. spółce z o.o. (protokół z dnia 11.04.2006 r.) podczas których stwierdzono, że spółka posiadała oryginał faktury nr 8/05/02 z dnia 2.05.2002 r., ujęty w księgach podatkowych. Kwota 334.440,55 zł wykazana w fakturze [...] była zgodna z kwotą wykazaną w kalkulacji stanowiącej załącznik do umowy oraz kwotą wykazaną w protokole odbioru dokumentacji. Ponadto spółka przedłożyła dowody przelewów bankowych na ogólną kwotę 272.000,00 zł, załącznik do umowy z dnia 5.04.2001 r. w postaci kalkulacji wykonanej na przygotowanie lokalizacji i prace projektowe pt.: "F". W kalkulacji wykazano wartość kontraktu na 334.440,55 zł ( kwota netto 274.131,60 zł plus VAT 60.308,95 zł ). Przedłożono również protokół odbioru prac zleconych z dnia 15.03.2002 r., w którym stwierdza się, że Z. M.F. przekazał, a spółka przyjęła kompletną dokumentację wykonaną zgodnie z umową z dnia 5.04.2001 r., której wartość wyniosła 334.440,55 zł. Ustalono, że spółka, w tym samym dniu, w którym potwierdziła odbiór od skarżącego. Jak argumentował organ, ani strona, ani pełnomocnik skarżącego nie przedłożył umowy z dnia 05.04.2001 r. W toku postępowania powołano się na zagubienie tego dokumentu. Nie przedłożono również i nie przywoływano argumentacji dot. aneksów do tej umowy. Natomiast wyjaśniając przyczyny nie uwzględniania kwoty wynagrodzenia należnego, za projekt wykonany dla spółki (czyli 274.131,60 zł) w przychodach 2002 r., pełnomocnik skarżącego, w piśmie z dnia 14 kwietnia 2006 r. stwierdził, że zlecony projekt nie został ukończony. Do wyjaśnień złożonych w dniu 25 września 2006 r. pełnomocnik skarżącego dołączył aneks nr 1 z dnia 25.04.2001 r. do umowy z dnia 5.04.2001 r. wprowadzający m.in. zmiany zgodnie z którymi przedmiot umowy będzie uznany za wykonany po dostarczeniu przez zleceniobiorcę zatwierdzonego projektu budowlanego wraz z prawomocną, ostateczną decyzją pozwolenia na budowę. Wpłata zaś wynagrodzenia nastąpi do 21 dni po otrzymaniu faktury końcowej od zleceniobiorcy w oparciu o protokół zatwierdzonego projektu budowlanego wraz z ostatecznym pozwoleniem na budowę. Dołożył również oświadczenie z dnia 29 lipca 2006 r. Prezesa D., spółki z o.o. K.P. oraz skarżącego spisane na okoliczność przerwania procesu projektowego i rozliczenia należności za prace projektowe, z którego wynika, że w związku z brakiem pozwolenia na budowę na inwestycje strony postanawiają przerwać prace projektowe i rozliczyć należności za dotychczasowe ich wykonanie. Złożono także oświadczenie z dnia 29 lipca 2006 r. Prezesa spółki K.P., że w nawiązaniu do treści protokołu odbioru z dnia 15 marca 2002 r. strony uzgodniły, że ustalenia dotyczące płatności za wykonane prace są nieobowiązujące. Końcowe rozliczenie nastąpi po zatwierdzeniu projektu i uzyskaniu prawomocnego pozwolenia na budowę. Dołączono także fakturę nr 32/07/06 z dnia 31 lipca 2006 r. wystawioną przez skarżącego na wartość netto 0 i podatek VAT 0. Zdaniem organu odwoławczego, organ pierwszej instancji zasadnie zwiększył przychód za 2002 r. o wartość wynagrodzenia należnego za wykonanie dla D., spółki z o.o. projektu budowlanego farmy elektrowni wiatrowych tj. o kwotę 274.131,60 zł. Argumentował, że usługa została faktycznie wykonana w 2002 r. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej argumentem uzasadniającym inną interpretację prawną wskazanego stanu faktycznego nie jest ani treść przedłożonego do akt postępowania podatkowego - dopiero - w dniu 25.09.2006 r. aneksu do umowy (oznaczonego datą 25.04.2001 r.), ani też zmiana postanowień w zakresie płatności za wykonaną usługę, wynikającą z tego aneksu oraz z oświadczenia z dn. 29.07.2006 r. Zdaniem organu drugiej instancji ustalenia korygujące wielkość wynagrodzenia należnego skarżącemu miały miejsce dopiero w 2006 r. Oznacza to, że dopiero w tym właśnie roku tj. w 2006, istniały uzasadnione podstawy do korekty przychodu, który jako należny powstał w dacie przekazania wykonanego projektu, czyli w roku 2002 (w kwocie ustalonej umową, czyli 274.131,60 zł). Zdaniem organu odwoławczego brak było podstaw do uwzględnienia twierdzeń pełnomocnika, że z tytułu wykonania projektu budowlanego farmy wiatraków energetycznych nie powstał w roku 2002 przychód, o którym mowa w art. 14 u.p.d.f., gdyż D., spółka z o.o. nie otrzymała pozwolenia na budowę. Kolejną sporną kwestię stanowiła zasadność zwiększenia przez Dyrektora UKS przychodu o kwotę 10.160,75 zł, ze sprzedaży działek budowlanych nr [...] i [...]. Ustalono, że skarżący wykazał w spisie z natury na koniec 2001 r. m.in. pozycje: działka budowlana nr [...] - 3.161,25 zł oraz działka budowlana nr [...] - 6.999,50 zł. W złożonych na okoliczność tych zapisów wyjaśnieniach, w piśmie z dnia 26 maja 2006 r. pełnomocnik skarżącego stwierdził, że w ten sposób księgowa podatnika ujęła koszty poniesione na zabezpieczenie nieruchomości w D. w 1997 roku wraz z opłatami administracyjnymi. Pozycje [...] i [...] to pozycje podatkowej księgi przychodów i rozchodów za 1997 r., pod którymi ujęto ww. koszty zabezpieczeń i opłaty. Na podstawie dokumentacji przesłanej przez Naczelnika Urzędu Skarbowego, organ odwoławczy dokonał identyfikacji zapisów księgi podatkowej za 1997 r. z aktami notarialnymi nabycia nieruchomości dokonanymi w 1997 r. i ustalił, że w dniu 28 marca 1997 r. G. i M. F. oraz K. i I. W. nabyli w udziale po - nie zabudowanej działki gruntu nr [...] o pow. 490 m-, objętej KW [...] położonej w B. przy ul. K. za cenę 6.100 zł (repertorium A nr [...]). Notariusz pobrał opłaty w łącznej wysokości 203 zł, które ponieśli w równych częściach nabywcy, (działka budowlana nr [...] - 3.161,25 zł). W dniu 17 kwietnia 1997 r. - G. i M. F. oraz K. i C. Z. nabyli w udziale po - nie zabudowanej działki gruntu nr [...] o pow. 2.213 m-, objętej KW [...] położonej w B. przy ul. K. za cenę (każdego udziału) 6.500 zł (repertorium A nr [...]). Notariusz pobrał opłaty w łącznej wysokości 990 zł, które ponieśli w równych częściach nabywcy, (działka budowlana nr 133/97 - 6.999,50 zł). W dniu 30 marca 2001 r. G. M. F. oraz K. i C. Z. sprzedali powyższą działkę gruntu nr [...] za kwotę 26.000 zł. Naczelnik Urzędu Skarbowego w B. podwyższył wartość transakcji do kwoty 44.260 zł. Pismem z dnia 7 lutego 2007 r. Dyrektor Izby Skarbowej wezwał pełnomocnika do przedłożenia oryginału podatkowej księgi za 1997 r. oraz dowodów, które stanowiły podstawę zapisów pod pozycjami [...] i [...] oraz wyjaśnienia kiedy nieruchomości nabyte w dniach 28 marca 1997 r. i 17 kwietnia 1997 r. zostały sprzedane i przedłożenie dowodów ich sprzedaży. Pełnomocnik wyjaśnił, że skarżący nie dysponuje dokumentacją podatkową za rok 1997 oraz z uwagi na upływ czasu nie posiada wiedzy co do treści dowodów stanowiących podstawę wskazanych wyżej zapisów. Zdaniem organu nieuzasadnionym było zwiększenie przez Dyrektora UKS przychodu z działalności gospodarczej o kwotę 10.160,75 zł, jako wartość przychodu ze sprzedaży działek budowlanych nr [...] i [...]. Podstawy powyższego nie może stanowić wyłącznie fakt wykazania w remanencie z 31.12.2001 r. dwu działek, których sprzedaż nie została ujawniona w trakcie roku podatkowego (ani nie znalazły się w remanencie sporządzonym 31.12.2002 r.). Na podstawie przedstawionego stanu faktycznego uprawdopodobnione jest stwierdzenie, że w 2002 r. nie miała miejsca sprzedaż tych działek - w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez skarżącego, gdyż działka (nabyta w dniu 17.04.1997 r.) została sprzedana dnia 30.03.2001 r. Brak było także, wedle oceny organu podatkowego drugiej instancji, podstaw do uznania, że działka została nabyta na cele działalności gospodarczej prowadzonej przez skarżącego i zasadnie uwzględniona w remanencie z 31.12.2001r., a w konsekwencji sprzedana w 2002 r. W konsekwencji, Dyrektor Izby Skarbowej, zgodnie z wnioskiem autora odwołania wyłączył z. przychodów 2002 r. sporną kwotę 10.160,75 zł, ale jednocześnie stwierdzając brak podstaw do uwzględnia kwoty wykazanej w: remanencie początkowym w kosztach 2002 r., na podstawie art. 22 ust. 1 u.p.d.f. dokonał stosownej korekty kosztów uzyskania przychodu. Kolejna z dokonanych przez Dyrektora UKS korekt przychodu wynikała z zaliczenia do przychodów kwoty 5.946,00 zł z tytułu sprzedaży zabudowanej nieruchomości gruntowej położonej w D. W tym zakresie ustalono, że w dniu 29.07.1996 r. G. i M. F. nabyli wielorodzinny budynek mieszkalny i prawo wieczystego użytkowania gruntu, położony w D. przy ul. P. za kwotę 26.500 zł. W spisie z natury sporządzonym na dzień 31.12.2001 r. uwzględniono pozycję "budynek mieszkalny D." w wysokości 26.500 zł. W dniu 31 stycznia 2002 r. skarżący sprzedał tę działkę za łączną kwotę 1.000,00 zł. W umowie wskazano, że nieruchomość stanowi składnik majątkowy Zakładu M.F. Organ odwoławczy stwierdził, że organ pierwszej instancji zasadnie określił przychód ze sprzedaży tej nieruchomości w wysokości określonej decyzją Naczelnika Urzędu Skarbowego, tj. w kwocie 5.946,00 zł i o tą wartość zwiększył przychód z działalności gospodarczej, stosownie do treści art. 14 u.p.d.f. Dyrektor UKS nie uznał za koszt uzyskania przychodu kwoty 2.600,00 zł, która wynika z FV z dnia 24.08.2002 r. nr 14/2002 wystawionej przez Zakład Projektowania i Usług Elektrycznych M.P., która dotyczyła projektu technicznego instalacji elektrycznej w pałacu B. (1000 zł) i myjni "B" (1.600 zł). W toku postępowania, zdaniem organu drugiej instancji, ustalono, że skarżący nie wykazał przychodu z tytułu sprzedaży powyższych usług i jednocześnie nie wykazał wskazanych zakupów w spisie z natury na dzień 31.12.2002 r. Organ pierwszej instancji zmniejszył wartość spisu z natury na dzień 31.12.2002 r. o kwotę 15.806 zł, stanowiącą koszt zakupu działki nabytej w dniu 11 lutego 2002 r., o numerze 179/2 objętej KW [...], położonej w B. o pow. 667 m- przez skarżącego do jego majątku odrębnego, gdyż skarżący nie nabył tej nieruchomości na cele działalności gospodarczej, lecz na potrzeby osobiste. (Skutkiem dokonanej przez Dyrektora UKS korekty było zwiększenie kosztów uzyskania przychodu o wskazaną kwotę). Dyrektor Izby Skarbowej wezwał pełnomocnika do złożenia wyjaśnień na jaki cel została nabyta powyższa działka nr 179/2 położona w B. przy ul. M. W odpowiedzi, pismem z 19 lutego 2007 r., pełnomocnik wyjaśnił, że działka została nabyta na cele prowadzonej działalności gospodarczej przez podatnika jako towar handlowy. Działka nie została sprzedana i na potwierdzenie powyższego dołączył oświadczenie skarżącego. W świetle tych wyjaśnień i braku jednoznacznych dowodów negujących te wyjaśnienia, organ odwoławczy stanął na stanowisku, że brak jest podstaw do zmniejszania wartości remanentu na dzień 31.12.2002 r. o wartość tej działki (w koszcie nabycia). Jednocześnie organ odwoławczy stwierdził, że skarżący, pomimo wykazania przedmiotowej działki w spisie z natury sporządzonym na dzień 31.12.2002 r. nie uwzględnił w podatkowej księdze przychodów i rozchodów wydatku na zakup tej działki (czyli towaru handlowego) - w dacie jego poniesienia. W tym stanie faktycznym, jak wskazał organ, w celu realizacji postanowień art. 24 ust. 2 u.p.d.f. konieczna była korekta polegająca na zwiększeniu kosztów uzyskania przychodu o wartość wydatku poniesionego na zakup tej działki, czyli o kwotę 15.806 zł, przy jednoczesnym uwzględnieniu tej kwoty (zgodnie z wnioskiem odwołania) w remanencie końcowym (31.12.2002 r.). Odnosząc się natomiast do podniesionych w odwołaniu zarzutów proceduralnych, a w szczególności do rozbieżności w zakresie oceny rzetelności ksiąg podatkowych za 2002 r. pomiędzy stwierdzeniami zawartymi w protokole kontroli w stosunku do stwierdzeń zawartych w wyniku kontroli i decyzji (nierzetelność przychodów za 2002 r.), Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że księgi przychodów i rozchodów prowadzone w 2002 r. nie spełniały wymogów określonych w art. 193 § 2 Ordynacji podatkowej oraz w § 11 ust.3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15.12.2000 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 116, poz. 1222 ze zm.). Pomimo stwierdzenia nierzetelności ksiąg we wskazanym zakresie, wysokość dochodu z działalności gospodarczej, a w konsekwencji podstawę opodatkowania określono na podstawie przedłożonych dowodów, zgodnie z art. 23 § 2 Ordynacji podatkowej. Aczkolwiek, zdaniem organu odwoławczego, w decyzji z dnia 30.10.2006 r. Dyrektor UKS nie wskazał precyzyjnie zakresu nierzetelności ksiąg, to wskazane chybienie nie wpływa na poprawność merytorycznego rozstrzygnięcia kwestii określenia podatnikowi zobowiązania podatkowego. Organ odwoławczy odniósł się też do zarzutu naruszenia przepisów postępowania w zakresie odmowy przeprowadzenia dowodów z dokumentów w postaci aktów postępowań kontrolnych, odwoławczych i sądowo - administracyjnych, wskazanych przy piśmie z dnia 19.06.2006 r. W ocenie organu odwoławczego zarzuty te są bezpodstawne, gdyż we wskazanym postanowieniu Dyrektor UKS wskazał przyczyny odmowy przeprowadzenia dodatkowych dowodów. Nietrafne są również, zdaniem organu drugiej instancji, zarzuty dotyczące naruszenia art. 210 § 1 pkt 6, art. 210 § 4 O.p., gdyż kwestionowana decyzja Dyrektora UKS zawiera obszerne uzasadnienie prawne i faktyczne. 2. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyniku przeprowadzenia sądowej kontroli objętej skargą decyzji uznał, ze rozstrzygnięcie to nie narusza prawa i stosując art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) dalej u.p.p.s.a., skargę oddalił. Sąd na początku wskazał, że w każdej ze spornych kwestii rozpoznawanej sprawy ustalono stan faktyczny w prawidłowym zakresie, co pozwoliło na właściwe zastosowanie przez organy podatkowe, prawa materialnego. Podniósł, że z zebranego materiału dowodowego wynika, że usługa dla D. spółki z o.o. została faktycznie wykonana w 2002 r. Skarżący sporządził projekt budowlany, który następnie spółka załączyła do wniosku o pozwolenie na budowę, złożonego do Starostwa Powiatowego w dniu odbioru projektu, tj. 15 marca 2002 r. Sąd podzielił pogląd organu drugiej instancji, iż brak jest podstaw do uwzględnienia twierdzeń pełnomocnika skarżącego, że z tytułu wykonania przedmiotowego projektu budowlanego farmy wiatraków energetycznych nie powstał w kontrolowanym roku 2002 przychód, o którym mowa w art. 14 u.p.d.f., z tego powodu, że zleceniodawca nie otrzymał pozwolenia na budowę. Skarżący nie wykazał aby warunek taki wynikał z zawartej umowy. Z materiału dowodowego zebranego w sprawie i okoliczności sprawy w tym zakresie wynika, że wykonanie usługi nastąpiło w roku 2002. Sąd jako niezasadne ocenił twierdzenie skarżącego, że organ drugiej instancji nie uzasadnił dlaczego odmówił wiarygodności dowodom skarżącego, w tym aneksowi z dnia 25.04.2001 r. i oświadczeniu z dnia 29.07.2006 r. Ani skarżący ani spółka nie przedłożyli do wglądu umowy jaką zawarli, w formie pisemnej, w dniu 5 kwietnia 2001 r. Sąd podzielił pogląd organów obu instancji, iż istotnym w tej kwestii jest przedłożony przez spółkę ww. protokół odbioru zleconych prac z 15 marca 2002 r. oraz fakt, iż wykonany przez skarżącego projekt budowlany został złożony przez spółkę z wnioskiem o pozwolenie na budowę fermy wiatraków energetycznych. Oznacza to, że w marcu 2002 r. przedmiot umowy został wykonany. Sąd podzielił również stanowisko organu odwoławczego w zakresie nieuzasadnionego zwiększenia przez organ pierwszej instancji przychodu z działalności gospodarczej o kwotę 10.160,75 zł jako wartość przychodu ze sprzedaży działek budowlanych nr [...] i [...]. W 2002 r. nie miała miejsca sprzedaż żadnej z tych działek, w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez skarżącego. Tym samym brak było podstaw do uwzględnienia wartości spornych działek w remanencie początkowym na 1 stycznia 2002 r., a w konsekwencji do obciążenia ich wartością kosztów uzyskania przychodów w 2002 r. (art. 24 ust. 2 u.p.d.f.). Sąd podniósł następnie, że na podstawie dokumentacji przesłanej przez Naczelnika Urzędu Skarbowego organ odwoławczy prawidłowo ustalił, że w dniu 28 marca 1997 r., G. i M. F. oraz K. i I. W. nabyli w udziale nie zabudowanej działki gruntu nr 7 o pow. 490 m-, objętej KW [...] położonej w B. za cenę 6.100 zł (repertorium A nr [...]). Notariusz pobrał opłaty w łącznej wysokości 203 zł, które ponieśli w równych częściach nabywcy, (działka budowlana nr [...] - 3.161,25 zł. W dniu 17 kwietnia 1997 r. G. i M. F. oraz K. i C. Z. nabyli w udziale nie zabudowanej działki gruntu nr [...] o pow. 2.213 m- [...] za kwotę 6.500,- zł. Notariusz pobrał opłaty w łącznej wysokości 990 zł, które ponieśli w równych częściach nabywcy, (działka budowlana nr [...] - 6.999,50 zł 30 marca 2001 r. G. i M. F. oraz K. i C. Z. sprzedali powyższą działkę gruntu nr [...] za kwotę 26.000 zł (k. nr 218, tom III). Sąd argumentował, iż zarzuty skarżącego, że organ odwoławczy był zobowiązany włączyć materiał dowodowy postanowieniem, gdyż materiały te zostały zebrane w ramach przedmiotowego postępowania odwoławczego, jest nieuzasadniony. Opisane informacje uzyskano od Naczelnika Urzędu Skarbowego i stanowiły odpowiedź na pismo Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 24 stycznia 2007 r. Nr [...]. Organ drugiej instancji zasadnie podkreślił, że uzyskane dane mają związek z przedmiotową sprawą, miały one na celu ustalenie stanu faktycznego w zakresie bezpośrednio związanym z tą sprawą tj. wysokością zobowiązania podatkowego za 2002 r. Sąd podzielił następnie stanowisko organów podatkowych obu instancji w zakresie zaliczenia w poczet przychodów kwoty 5.946 zł z tytułu sprzedaży zabudowanej nieruchomości gruntowej położonej w D. Argumentował w uzasadnieniu, iż skarżący nabył tę nieruchomość w dniu 29 lipca 1996 r. za kwotę 26.500 zł, a sprzedał ją 31 stycznia 2002 r. za kwotę 1.000 zł i przychodu tego nie zaewidencjonował w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Tym samym nie nastąpiło naruszenie art. 14 ust. 1 u.p.d.f. Skarżący nie ujawnił ww. sprzedaży w księgach podatkowych za rok 2002. Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 193 § 2 O.p. Sąd argumentował, iż wobec ustalonego w sprawie stanu faktycznego, księgi przychodów i rozchodów prowadzone przez skarżącego w 2002 r. nie spełniały wymogów określonych tym przepisem. Nie został też w sprawie narzucony prymat interesu publicznego, w tym również poprzez zakres dopuszczonych dowodów w sprawie. Sąd nie podzielił zarzutu naruszenia art. 210 § 1 pkt 6 oraz art. 210 § 4 O.p., bowiem zaskarżona decyzja oraz poprzedzające ją decyzje organu pierwszej instancji zawiera nie tylko obszerne ale i wyczerpujące i czytelna uzasadnienie zarówno faktyczne jak i prawne. Sąd nie podzielił również zarzutu naruszenia art. 216, 229, 233 § 1 pkt 1 O.p. Brak było także podstawy do przyjęcia, że w sprawie naruszono zasadę postępowania podatkowego wyrażoną w art. 127 O.p Odnośnie zarzutu nie wydania przez organ podatkowy postanowienia o dopuszczeniu dowodu z pism kierowanych do organów podatkowych i udzielanych odpowiedzi Sąd wskazał, że z art. 181 i następnych O.p. wynika, że wymienione w tych przepisach materiały są dowodami w postępowaniu podatkowym bez względu na to, czy zostały sporządzone w toku postępowania, czy też niezależnie od czynności procesowych. Wydanie postanowienia, w świetle art. 187 § 2 w zw. z art. 216 O.p., jest niezbędne w przypadku gdy organ z urzędu lub na wniosek strony zamierza przeprowadzić określony dowód, a nie włączyć do materiału dowodowego już istniejący dowód. Tym samym, wobec ustalonych wyników postępowania podatkowego i prawidłowej ich oceny Sąd nie stwierdził naruszenia prawa materialnego, w tym w zakresie art. 10 ust. 1 pkt 3, art. 14 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 22 ust. 1 u.p.d.f. 3. W skardze kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego M.F. zaskarżył wskazany powyżej wyrok w całości, zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, to jest art. 133 § 1, art. 134 § 1, art. 135 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Do naruszenia tego dojść miało poprzez wydanie wyroku na podstawie niezupełnych akt sprawy, zaniechanie przez Sąd przeprowadzenia pełnej kontroli zgodności z przepisami prawa procesowego oraz materialnego wszystkich decyzji wydanych w sprawie oraz zaniechanie przez Sąd przeprowadzenia sądowej kontroli zgodności z prawem decyzji organu pierwszej i drugiej instancji z przepisami prawa procesowego i materialnego, których uchybienia nie zarzucono w skardze. W ramach tego zarzutu wskazano również na zaniechanie zastosowania przez Sąd pierwszej instancji przewidzianych ustawą środków w celu usunięcia naruszeń prawa w stosunku do decyzji wydanych przez organy podatkowe pierwszej i drugiej instancji w sprawie zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2002 rok. W dalszej kolejności wskazano na naruszenie art. 106 § 3 u.p.p.s.a. poprzez nieuwzględnienie wniosku skarżącego zawartego w skardze z dnia 20 kwietnia 2007 roku o przeprowadzenie na rozprawie dowodów uzupełniających z dokumentów. Następnie zarzucono Sądowi naruszenie art. 151 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w związku z art. 134 § 1 i art. 135 u.p.p.s.a. poprzez oddalenie skargi przez sąd pierwszej instancji mimo, że decyzja Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 30 marca 2007 roku została wydana z naruszeniem przepisów art. 127, art. 229 i art. 233 § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Podniesiono też zarzut naruszenia w zaskarżonym wyroku art. 151 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w związku z art. 134 § 1 i art. 135 u.p.p.s.a. Do tego uchybienia dojść miało w wyniku oddalenia skargi, mimo że w ocenie Sądu pierwszej instancji zostały w rozpoznawanej sprawie wydane decyzje z naruszeniem przepisów art. 122, art. 126, art. 123 § 1, art. 187, art. 188, art. 216 ustawy Ordynacja podatkowa w związku z art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 28 września 1991 roku o kontroli skarbowej. W dalszej kolejności autor skargi kasacyjnej wskazał na uchybienia wyroku w zakresie naruszenia przepisów postępowania, to jest art. 151 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w związku z art. 134 § 1 i art. 135 u.p.p.s.a. poprzez oddalenie skargi przez Sąd pierwszej instancji mimo, że w ocenie autora skargi kasacyjnej decyzje w kontrolowanym przez sąd postępowaniu zostały wydane z naruszeniem przepisów art. 191 art. 192 w związku z art. 187 ustawy Ordynacja podatkowa w związku z art. 31 ust. 1 ustawy o kontroli skarbowej. Wskazano również na uchybienia w zakresie art. 151 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w związku z art. 134 § 1 i art. 135 u.p.p.s.a. poprzez oddalenie skargi przez Sąd pierwszej instancji, mimo że decyzje organów podatkowych wydane zostały z naruszeniem art. 193 § 1, §2, § 4 Ordynacji podatkowej w związku z art. 31 ust. 1 ustawy o kontroli skarbowej. Wreszcie podniesiono zarzut uchybienia art. 151 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w związku z art. 134 § 1 i art. 135 u.p.p.s.a. poprzez oddalenie skargi, gdy tymczasem w ocenie strony wnoszącej skargę kasacyjną, organy uchybiły art. 210 § 1 pkt 6 w związku z art. 210 § 4, art. 120, art. 121 § 1, art. 124 Ordynacji podatkowej w związku z art. 31 ust. 1 ustawy o kontroli skarbowej. W ocenie podatnika bowiem, organy podatkowe nie sporządziły prawidłowych uzasadnień decyzji z dnia 30 października 2006 roku oraz z dnia 30 marca 2007 roku. W dalszej kolejności autor skargi kasacyjnej zarzucił zaskarżonemu wyrokowi naruszenie art. 151 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) w związku z art. 134 § 1 i art. 135 u.p.p.s.a. poprzez oddalenie skargi przez Sąd pierwszej instancji, mimo że organy podatkowe naruszyły w ocenie autora skargi kasacyjnej przepisy prawa materialnego, to jest art. 14 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez błędne jego zastosowanie. W dalszej kolejności strona wnosząca skargę kasacyjną podniosła zarzut naruszenia art. 141 § 4 u.p.p.s.a. w wyniku nie sporządzenia prawidłowego wyroku objętego skargą kasacyjną wyroku. Wskazując na powyższe zarzuty autor skargi kasacyjnej wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i o przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Jednocześnie autor skargi kasacyjnej wniósł o rozpatrzenie postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku w przedmiocie oddalenia wniosku zawartego w skardze z dnia 20 kwietnia 2007 roku o przeprowadzenie dowodu z dokumentów w postaci akt spraw oznaczonych sygnaturą akt I SA/Gd 561/04 oraz I SA/Gd 562/04. 4. Dyrektor Izby Skarbowej w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Argumentował, że skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych zarzutów ani podstaw, a zaskarżony wyrok nie narusza prawa. 5. M.F. w piśmie z dnia 5 czerwca 2008 roku, reprezentowany przez pełnomocnika, podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie, w tym zarzuty pod adresem zaskarżonego wyroku zawarte w skardze kasacyjnej. 6. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje. Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw ani zarzutów, a zatem podlega oddaleniu. Odnosząc się do poszczególnych postawionych w niej zarzutów, należy w pierwszej kolejności rozpoznać te z nich, które dotyczą uchybień, których w ocenie autora skargi kasacyjnej, miał dopuścić się Sąd pierwszej instancji, w zakresie przepisów postępowania. Rozpoznanie tych zarzutów poprzedzać musi rozpoznanie zarzutów dotyczących naruszenia norm prawa materialnego. Nie jest bowiem możliwe oparcie skargi kasacyjnej na zarzucie błędnej wykładni prawa materialnego lub jego niewłaściwego zastosowania przez sąd pierwszej instancji zanim nie rozpatrzy się zarzutów naruszenia przez ten sąd zarzutów prawa procesowego. Po przedstawieniu tego rodzaju podstawy kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny musi zbadać, czy ustalenia faktyczne poczynione przez organy podatkowe oraz przyjęte przez sąd pierwszej instancji do oceny orzekania w przedmiocie legalności wydanych decyzji zostały dokonane zgodne z zasadami postępowania podatkowego. Podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty norm postępowania sądowoadministracyjnego, jakich miał się dopuścić Sąd pierwszej instancji w objętym skargą kasacyjną wyroku dotyczą w pierwszej kolejności norm art. 133 § 1, art. 134 § 1, 135 oraz art. 106 § 3 u.p.p.s.a. Autor skargi kasacyjnej poprzez ich wskazanie zarzuca nieprawidłowości przeprowadzenia sądowej kontroli decyzji Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 30 marca 2007 roku. Uzasadnienie zaś tych zarzutów wskazuje na błędne rozumienie przez autora skargi kasacyjnej norm zawartych we wskazanych powyżej przepisach. Przepis art. 133 § 1 u.p.p.s.a. wyraża zasadę dokonywania przez sąd legalności objętego skargą rozstrzygnięcia organu administracji podatkowej na podstawie akt sprawy zgromadzonych przez ten organ w toku postępowania podatkowego. Z kolei normy art. 134 § 1 u.p.p.s.a. kreślą granice sprawy sądowadministracyjnej rozpoznawanej przez sąd, jaką stanowi treść objętej skargą decyzji lub czynności organu administracji. Z tej przyczyny Sąd nie mógł naruszyć wskazanych powyżej norm w opisany przez autora skargi kasacyjnej sposób, w szczególności w wyniku pominięcia w toku sądowej kontroli objętej skargą decyzji akt spraw sądowadministracyjnych prowadzonych przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Gdańsku oznaczonych sygnaturami I SA/Gd 561/04, I SA/Gd 562/04. Należy też podkreślić, że skarga kasacyjna jest sformalizowanym środkiem zaskarżenia, dla którego wymogi formalne i materialne określono w przepisach ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Stosownie zaś do art. 176 tej ustawy, skutecznie sformułowana skarga kasacyjna musi zawierać podstawy oraz zarzuty a także ich uzasadnienie. W myśl bowiem art. 183 § 2 u.p.p.s.a. sąd kasacyjny rozpoznaje skargę kasacyjną jedynie w granicach wskazanych w niej zarzutów oraz ich uzasadniania. Oznacza to, iż podniesienie w skardze kasacyjnej zarzutów czy ich uzasadniania w sposób nieprecyzyjny powoduje, że skarga kasacyjna nie może zostać uznana za skutecznie wniesioną. Tymczasem brak dostatecznego uzasadnienia podstaw kasacyjnych ma miejsce w rozpoznawanej sprawie. Na stronie 6 skargi kasacyjnej nie sprecyzowano bowiem wskazując na uchybienia wyroku w zakresie art. 133 § 1, art. 134 § i art. 135 u.p.p.s.a. dlaczego w ocenie autora skargi kasacyjnej Sąd w zaskarżonym wyroku miał przyjąć nieprawidłową wartość zabudowanej nieruchomości w D., co skutkuje oddaleniem tak sformułowanego zarzutu. W podobny sposób należy potraktować zarzut naruszenia w zaskarżonym wyroku norm art. 135 u.p.p.s.a. zobowiązującego sądowi stosowanie przewidzianych ustawą środków w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktu lub czynności organów administracji. W uzasadnieniu tego zarzutu nie wskazano jakich środków prawnych przewidzianych ustawą Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sąd w rozpoznawanej sprawie nie zastosował. Co więcej, autor skargi kasacyjnej nie sprecyzował także w jaki sposób uchybienie to mogło wpłynąć na wynik sprawy, a obowiązek taki wynika z art. 174 punkt 2 u.p.p.s.a. W rozpoznawanej sprawie Sąd wydał też wyrok na rozprawie i po jej zamknięciu. Nie ma również dowodów na to, by w sposób usprawiedliwiony twierdzić, że Sąd ten nie orzekał na podstawie akt sprawy. Autor skargi kasacyjnej nie wykazał także w skardze kasacyjnej by zamknięcie rozprawy nastąpiło przed wyjaśnieniem wszystkich okoliczności faktycznych i prawnych sprawy. Analiza akt rozpoznawanej sprawy dokonana przez sąd kasacyjny oraz treść zaskarżonego wyroku wskazuje, że Sąd ten nie naruszył art. 133 § 1 u.p.p.s.a. Przepis art. 133 § 1 u.p.p.s.a. wyraża też zasadę dokonywania przez sąd legalności objętego skargą rozstrzygnięcia organu administracji podatkowej na podstawie akt sprawy zgromadzonych przez ten organ w toku postępowania podatkowego w trybie i na zasadach oraz przepisów określonych w ustawie Ordynacja podatkowa, wymienionych w skardze kasacyjnej przez jej autora. Bezpośrednim adresatem zatem norm zawartych w tych przepisach są organy prowadzące postępowanie podatkowe, których zadaniem jest między innymi gromadzenie oraz ocena materiału dowodowego dokonana zgodnie z zasadami przewidzianymi dla tych czynności w ustawie Ordynacja podatkowa. Natomiast Sąd administracyjny stosując te przepisy jedynie kontroluje, badając zgromadzony w sprawie materiał organów administracji podatkowej, czy został on zebrany zgodnie z przepisami postępowania podatkowego. Sam ustaleń faktycznych nie dokonuje, gdyż istotę wymiaru sprawiedliwości sprawowanego przez sądy administracyjne stanowi orzekanie wedle stanu faktycznego oraz prawnego istniejącego w dacie wydania zaskarżonego aktu lub czynności. Z tej przyczyny podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty uchybienia przez Sąd normom wynikającym z Ordynacji podatkowej jako konsekwencja uchybień w zakresie art. 133 § 1 up.p.s.a. nie były skuteczne a zatem nie podlegały merytorycznej ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego. Sąd ten rozpoznaje bowiem skargę kasacyjną jedynie w granicach zarzutów przedstawionych przez autora skargi kasacyjnej, stosownie do art. 183 § 1 u.p.p.s.a. Wreszcie za nieuzasadniony należy uznać zarzut naruszenia w zaskarżonym wyroku art. 106 § 3 u.p.p.s.a. określającego zasady przeprowadzania przez wojewódzki sąd administracyjny dowodu z dokumentu. Uzupełniające postępowanie dowodowe przewidziane w art. 106 § 3 u.p.p.s.a., o zakresie ograniczonym do dowodów jednego rodzaju, ma na celu umożliwienie sądowi skonfrontowanie z dokumentami prawidłowości ustaleń dokonanych w toku postępowania na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, o ile w sprawie tej występują istotne wątpliwości. Przedmiotem zaś dowodu z dokumentu jako środka dowodowego jest fakt, którego dotyczy twierdzenie. Dlatego przedmiotem dowodzenia przed sądem administracyjnym mogą być jedynie fakty, i to tylko te, które zawierają informacje niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości. Czynienie zatem w skardze kasacyjnej, skutecznego zarzutu naruszenia przez sąd administracyjny pierwszej instancji wymaga od autora tego środka zaskarżenia wykazania istnienia wątpliwości przy dokonywaniu kontroli objętej skargą decyzji lub czynności organu administracji, do wyjaśnienia których niezbędne jest przeprowadzenie dowodu, dokumentu z którego dokument ma być przeprowadzony oraz wreszcie sprecyzowania w jaki sposób uchybienie sądu pierwszej instancji w tym zakresie miało istotny wpływ na wynik sprawy. Tymczasem autor skargi kasacyjnej formułując ten zarzut pod adresem objętego skargą kasacyjną wyroku oraz uzasadniając go, ogranicza się jedynie do stwierdzenia, że Sąd błędnie, w ocenie strony skarżącej, nie uwzględnił wniosku o przeprowadzenie dowodu z dokumentów w postaci całości akt spraw prowadzonych przez ten Sąd w sprawach oznaczonych sygnaturami akt I SA/Gd 561/04, I SA/Gd 562/04 (s. 6 i 7 skargi kasacyjnej). Strona wnosząca skargą kasacyjną nie wyjaśniła dlaczego w jej ocenie Sąd przyjął wadliwy stan faktyczny sprawy w zakresie nieprawidłowej wartości nieruchomości w D. Należy też zwrócić uwagę, że w rozpoznawanej sprawie nie budzi wątpliwości, skarżący nabył nieruchomość w D. w dniu 29 lipca 1996 roku za kwotę 26.500,00 zł, a sprzedał ją w dniu 31 stycznia 2002 roku za kwotę 1.000,00 złotych, jednak przychodu nie zaewidencjonował w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Zasadnie więc Sąd w rozpoznawanej sprawie stwierdził, że przychód uzyskany z tej sprzedaży zwiększony przez organy podatkowe do kwoty 5.946,00 zł nie został zawyżony, gdyż uwzględnia stopień dewastacji budynku oraz jego lokalizację. Błędne są zatem podnoszone przez autora skargi kasacyjnej zarzuty nie ustalenia kosztów nieodpłatnego zbycia tej nieruchomości. Koszt bowiem jej nabycia w kwocie 26.500,00 zł stanowi koszt uzyskania przychodu w 2002 roku i został zgodnie z art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uwzględniony w wartości spisu z natury na dzień 31 grudnia 2001 roku. Błędne jest także powoływanie się przez autora skargi kasacyjnej na zarzut naruszenia art. 106 § 3 u.p.p.s.a. ze wskazaniem, że doszło do uchybienia norm w nim zawartych w wyniku rozpoznania sprawy na podstawie niekompletnych akt sprawy. Postępowanie dowodowe przed sądem administracyjnym przeprowadzane w trybie i na zasadach art. 106 § 3 u.p.p.s.a. ma charakter uzupełniający, a zatem może dotyczyć jedynie stanowiących dowodów jako środków dowodowych nie znajdujących się w aktach sprawy zgromadzonych w toku postępowania przed organami podatkowymi. Nie zasługuje też na uwzględnienie zarzut naruszenia przez Sąd art. 141 § 4 u.p.p.s.a. Norma tam zawarta nie wskazuje bowiem, jak mylnie odczytuje to strona skarżąca, na obowiązki sądu administracyjnego w zakresie weryfikacji podstaw ustalania stanu faktycznego przy zastosowaniu wskazanych przepisów Ordynacji podatkowej. Natomiast Sąd zastosował się w pełni do dyspozycji art. 141 § 4 u.p.p.s.a., gdyż uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wszystkie te elementy. Daje to rękojmię, iż sąd administracyjny dołożył należytej staranności przy podejmowaniu zaskarżonego rozstrzygnięcia. Umożliwia ono również Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku ocenę zasadności przesłanek, na których oparto zaskarżone orzeczenie, które uznać należy w całości za prawidłowe. Z tego powodu zarzut dotyczący naruszenia art. 141 § 4 u.p.p.s.a. należy uznać za nietrafny. Przechodząc do rozpoznania pozostałych wskazanych w skardze kasacyjnej zarzutów, należy podnieść, iż one także nie mają uzasadnionych podstaw. Sąd pierwszej instancji zasadnie bowiem uznał, że organy podatkowe w rozpoznawanej sprawie nie naruszyły przepisów proceduralnych wskazanych przez pełnomocnika strony skarżącej, w tym naruszenia art. 233 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej. W ustalonym w toku postępowania podatkowego stanie faktycznym uznanym przez Sąd za zupełny i kompletny, nie zachodziła konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego w znacznej części, o czym stanowi wskazany powyżej przepis. Nie było więc uzasadnionej potrzeby wydania decyzji kasacyjnej. Należy również podnieść, że Sąd pierwszej instancji zasadnie zgodził się ze stanowiskiem organu podatkowego, iż w spisie z natury na dzień 21 grudnia 2001 roku skarżący wskazał koszty nabycia w 1997 roku dwóch działek budowlanych nr [...] i [...] o łącznej wartości 10.160,75 zł. Sąd też słusznie nie uznał za wiarygodne twierdzenia pełnomocnika skarżącego, że zapisy w remanencie odnoszą się do pozycji podatkowej księgi przychodów i rozchodów za 1997 rok, pod którymi miały być ujęte koszty zabezpieczenia nieruchomości w D. Trafnie też Sąd stwierdził, że organ podatkowy drugiej instancji nie był zobowiązany do wydania postanowienia o włączeniu do materiału dowodowego informacji o zakupie i sprzedaży działek uzyskanej od Naczelnika Urzędu Skarbowego w B. Materiały te zebrane zostały w ramach postępowania odwoławczego i były konsekwencją powoływania się przez pełnomocnika skarżącego na zapisy księgi podatkowej z 1997 roku. Zgromadzony zaś materiał dowodowy świadczy o zasadności wyłączenia z przychodów wartości wyżej wymienionych działek. Brak było w konsekwencji podstaw do uwzględnienia wartości tych działek w remanencie początkowym na dzień 1 stycznia 2002 roku i obciążenia kosztów uzyskania przychodów z tego tytułu. Przechodząc do kolejnej kwestii poruszanej w skardze kasacyjnej wskazać należy na trafne stanowisko Sądu, gdy potwierdził słuszność organów o tym, że skarżący uzyskał w 2002 roku przychód w wysokości 274.131,60 ze sprzedaży projektu farmy wiatraków energetycznych w S. na rzecz D. Sp. z o.o. Z materiału dowodowego zgromadzonego przez organy podatkowe a uznanego przez Sąd za zebrany w sposób prawidłowy wynika, że usługa ta została faktycznie wykonana w 2002 roku. Świadczą o tym choćby treść protokołu odbioru dokumentacji z dnia 15 marca 2002 roku czy pochodzący z tego samego dnia odpis wniosku o pozwolenie na budowę złożonego do Starostwa Powiatowego w S. Jak słusznie zauważa Dyrektor Izby Skarbowej w G. w odpowiedzi na skargę kasacyjną, bez znaczenia uzyskania przez skarżącego opisanego powyżej przychodu z tego tytułu w 2002 roku pozostaje okoliczność, iż spółka D. nie otrzymała pozwolenia na budowę. Roszczenie co do jakości wykonanej usługi nie wpływa bowiem na uzyskany przez skarżącego z tego tytułu przychód. Wreszcie za zasadne należy uznać stanowisko Sądu pierwszej instancji w kwestii nieuwzględnienia w kosztach uzyskania przychodu podatnika wydatku w wysokości 2.600,00 zł w związku z projektem technicznym instalacji elektrycznej w pałacu B., gdyż nie miał on związku z uzyskanymi przychodami. Jak ustalono w toku postępowania podatkowego, że skarżący uzyskał przychód ze sprzedaży projektu w dniu 31 grudnia 2001 roku, zaś projekt zakupił dopiero w dniu 24 sierpnia 2002 roku. W świetle powyższych uwag na uwzględnienie nie zasługuje zarzut naruszenia art. 14 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy prawo o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż normy tych przepisów zostały prawidłowo zastosowane do ustalonego w toku postępowania podatkowego stanu faktycznego. Z tych przyczyn na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r., Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę kasacyjna należało oddalić. O kosztach postępowania kasacyjnego natomiast postanowiono na podstawie art. 204 pkt 1 tej ustawy oraz § 14 ust. 2 pkt 2 lit b) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 roku Nr 163, poz. 1349).