Wyrok NSA z dnia 3 kwietnia 2009 r., sygn. II FSK 2016/08

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Stanisław Bogucki (sprawozdawca), Sędziowie NSA Jacek Brolik, WSA del. Hanna Kamińska, Protokolant Barbara Mróz, po rozpoznaniu w dniu 3 kwietnia 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. J. i E. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 czerwca 2008 r. sygn. akt I SA/Wr 1322/07 w sprawie ze skargi J. J. i E. J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia 22 maja 2007 r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od J. J. i E. J. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej we W. kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z dnia 13 czerwca 2008 r. o sygn. I SA/Wr 1322/07 (dalej: zaskarżony wyrok) Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu - działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej: P.p.s.a.) - oddalił skargę E. J. i J. J. na decyzję Dyrektora IS we W. z dnia 22 maja 2007 r., [...], w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 r.

2. Uzasadniając wyrok WSA podał, że sprawa była już przedmiotem rozpoznania przez WSA we Wrocławiu, który wyrokiem z dnia 24 października 2005 r. o sygn. I SA/Wr 3261/03 (dalej: wyrok z 2005 r.) uchylił decyzję Dyrektora IS we W. z dnia 31 października 2003 r., nr [...], określającą skarżącym wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 r. oraz odsetki za zwłokę od zaległości w zaliczkach na tenże podatek. WSA we Wrocławiu w wyroku z 2005 r. stwierdził, że nie podważane ustalenia w zakresie przychodu obliczonego w oparciu o duplikaty dowodów zakupu i kserokopie faktur sprzedaży (sprzedaż udokumentowana), jak również poczynione w postępowaniu odwoławczym ustalenia dotyczące oszacowania przychodu skarżącej za I kwartał 2000 r. Nie są też kwestionowane ustalenia dotyczące ilości sprzedaży w firmie skarżącego, w związku z czym należy uznać je za udowodnione. Spór, jak ustalił Sąd, dotyczył wartości sprzedaży bezrachunkowej w obu firmach i przyjętej przez organy podatkowe ceny zestawu w wysokości 50 zł. Oceniając poczynione przez organy podatkowe ustalenia, uznano za przedwczesne i dowolne przyjęcie, że dokonywana ona była w cenie 50 zł. Zarzucając naruszenie art. 121, art. 122 oraz art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.; dalej: O.p.), nakazano ustalenie ceny sprzedaży zestawu, a w konsekwencji wartość sprzedaży bezrachunkowej, uwzględniając wielkości sprzedaży w poszczególnych grupach asortymentów i ilości zestawów po 30, 40, 50 zł. W działalności prowadzonej przez skarżącą wskazano na pominięcie jej wyjaśnień, że cena zestawu mogła być inna niż 50 zł oraz że nie zawsze sprzedawano pełne zestawy. Ustalenia w tym zakresie organy podatkowe oparły na domniemaniu, że dwie firmy prowadzące podobną działalność w tym samym miejscu i czasie nie mogły stosować różnych cen. Pominięto przy tym wyjaśnienia strony, że sprzedawała zastawy w cenach od 30 do 50 zł, najwięcej w cenie najniższej, a obie firmy stosowały odmienną politykę cenową. Za niezgodne z prawem uznano także pominięcie uzasadnionych kosztów uzyskania przychodów, na które strony nie były w stanie przedłożyć dokumentów świadczących o wysokości ich poniesienia. W konsekwencji Sąd zaskarżoną decyzję uchylił.