Wyrok NSA z dnia 4 lutego 2014 r., sygn. II FSK 2863/11

Przedsiębiorca, który po przerwie będzie mógł kontynuować działalność w spółce, nie ma szans na umorzenie zaległości podatkowych, nawet jeśli obecnie jest w trudnej sytuacji finansowej.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Małgorzata Wolf - Kalamala, (sprawozdawca), Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz, Sędzia WSA del. Marek Olejnik, Protokolant Jarosław Lubryczyński, po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej S. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 28 czerwca 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 90/11 w sprawie ze skargi S. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 24 listopada 2010 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 28 czerwca 2011 r., sygn. akt I SA/Łd 90/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę S. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 24 listopada 2010 r. w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowej.

W uzasadnieniu orzeczenia wskazano, że wnioskiem z 11 maja 2010 r. Skarżący wystąpił do Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego L. o umorzenie zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 r. w kwocie 43.765 zł. S. W. wyjaśnił, że od 1999 r. jest wspólnikiem firmy T. [...] spółka jawna (zwanej dalej: "spółką"), która do końca 2004 r. funkcjonowała jako autoryzowany dealer samochodów [...]. Z początkiem 2005 r. w wyniku jednostronnej decyzji generalnego importera marki [...] w Polsce - firmy A. sp. z o. o. z siedzibą w W., spółka utraciła status autoryzowanego dealera oraz autoryzowanego serwisu samochodów tej marki. Spowodowało to konieczność zaprzestania dotychczasowej działalności gospodarczej i pogorszenie kondycji finansowej podmiotu (przewaga wydatków na wpływami). W latach 2005 -2007 działalność spółki ograniczała się do wyprzedaży części zamiennych stanowiących magazyn, sprzedaży zbędnych składników majątku trwałego oraz współpracy z dotychczasowymi kontrahentami firmy. Spółka w tym okresie nie zatrudniała pracowników. Pojawiające się w tym czasie środki pieniężne przeznaczone zostały w przeważającej części na spłatę zaległych zobowiązań spółki, w tym również podatkowych oraz finansowanie wydatków bezwzględnie niezbędnych do tego, by mogła funkcjonować. W okresie od stycznia 2005 r. do grudnia 2008 r. spółka poniosła stratę bilansową w wysokości 596 tys. zł, a jej łączny wynik podatkowy zamknął się stratą w wysokości 42,4 tys. zł. Różnica między wynikiem bilansowym, a podatkowym spowodowana została kosztami likwidacji niepełnowartościowych zapasów oraz wypowiedzeniem umów kredytowych przez banki. Działania zmierzające do wznowienia działalności gospodarczej nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. Ostatni element niespieniężonego majątku firmy (nieruchomość położona w L. przy ul. M.) został zajęty przez Komornika Sądowego w dniu 16 października 2007 r. Nieruchomość ta została zlicytowana i zbyta na przetargu publicznym w dniu 13 listopada 2008 r. Uzyskana w ten sposób kwota 616.733,33 zł (w tym podatek VAT w kwocie 111.214,21 zł) znalazła się w depozycie Skarbu Państwa Sądu Rejonowego. Na tę sprzedaż spółka wystawiła fakturę i była to jedyna faktura wystawiona przez nią w 2009 r. Zarządzeniem z dnia 20 lipca 2009 r. Sąd Rejonowy dla L. dokonał podziału kwoty uzyskanej ze sprzedaży. Spółka nie była zatem w posiadaniu środków pieniężnych pozyskanych z tej transakcji, a jedynym ich dysponentem był sąd, co dowodzi braku możliwości zabezpieczenia kwoty należnej z tytułu zaliczki na podatek dochodowy.