Postanowienie SN z dnia 26 marca 1997 r. sygn. III RN 9/97

Na postanowienie o odmowie wydania zaświadczenia bądź zaświadczenia o treści żądanej przez osobę ubiegającą się o nie (art. 219 KPA) służy skarga do sądu administracyjnego.

Przewodniczący SSN: Jerzy Kwaśniewski

Sędziowie SN: Adam Józefowicz, Andrzej Wróbel (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 26 marca 1997 r. na rozprawie sprawy ze skargi Andrzeja U. na postanowienie Ministra-Szefa Urzędu Rady Ministrów w Warszawie z dnia 26 czerwca 1996 r. [...] w przedmiocie odmowy urzędowego potwierdzenia faktów dotyczących byłego Wojewódzkiego Komisarza Wyborczego w C., na skutek rewizji nadzwyczajnej Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie [...] od postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 września 1996 r. [...]

postanowił:

uchylić zaskarżone postanowienie

Uzasadnienie

Minister - Szef Urzędu Rady Ministrów postanowieniem z dnia 26 czerwca 1996 r. [...] po rozpatrzeniu zażalenia Andrzeja U. na postanowienie Wojewody C. z dnia 9 maja 1996 r. o odmowie urzędowego potwierdzenia faktów dotyczących Stanisława P.-byłego Wojewódzkiego Komisarza Wyborczego, utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 27 września 1996 r. [...] odrzucił skargę Andrzeja U. na postanowienie Ministra-Szefa Urzędu Rady Ministrów z dnia 26 czerwca 1996 r.

W ocenie Sądu odrębność postępowania w sprawie wydawania zaświadczeń od jurysdykcyjnego postępowania administracyjnego została wyraźnie podkreślona w Kodeksu postępowania administracyjnego, który w art. 11 pkt 1 i 4 wyraźnie odróżnia wymienione postępowania. Mimo tej odrębności, przepisy Działu VII Kodeksu nie zawierają ?własnych@ uregulowań prawnych. Przepisy te nie zawierają odesłania do odpowiedniego stosowania przepisów ogólnej procedury administracyjnej, co uzasadnia przyjęty w doktrynie pogląd, że w postępowaniu w sprawie wydawania zaświadczeń tylko ?odpowiednio@ stosuje się przepisy postępowania administracyjnego. Zdaniem doktryny, które Sąd podzielił, postępowanie w sprawie wydawania zaświadczeń powinno mieć wyłącznie formę tzw. postępowania gabinetowego, a samo zaświadczenie należy do czynności faktycznych lub materialno-technicznych, nie zaś do aktów administracyjnych. Przepis art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) nie ma zatem zastosowania do postanowień, o których mowa w art. 219 Kodeksu, bowiem postanowienia te nie są wydawane w postępowaniu administracyjnym w rozumieniu przepisów ogólnego postępowania administracyjnego.