Wyrok SN z dnia 17 października 2008 r., sygn. I CSK 105/08

1. Wybór prawa właściwego wywiera skutek przewidziany art. 6 konwencji Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów, sporządzonej w Wiedniu dnia 11 kwietnia 1980 r. (Dz.U z 1997 r. Nr 45, poz. 286), wtedy gdy wybranym statutem kontraktowym jest prawo państwa nie związanego tą konwencją.

2. O wysokości odsetek od zaległej ceny należnej na podstawie kontraktu, do którego ma zastosowanie konwencja Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów, rozstrzyga prawo właściwe dla kontraktu na podstawie normy kolizyjnej obowiązującej w państwie forum.

Sędzia SN Elżbieta Skowrońska-Bocian (przewodniczący)

Sędzia SN Grzegorz Misiurek

Sędzia SN Kazimierz Zawada (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa "L.M." w P. (Włochy) przeciwko Grażynie S. o zapłatę, po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 17 października 2008 r. skargi kasacyjnej pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 14 listopada 2007 r.

uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 9 maja 2007 r. zasądził od pozwanej Grażyny

S. na rzecz powodowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością "L.M." w P. (Włochy) kwotę 57 415 euro tytułem zapłaty części należnej ceny, z odsetkami za opóźnienie, ustalonymi według stopy obowiązującej w prawie włoskim w odniesieniu do transakcji handlowych. Apelacja pozwanej od tego wyroku została oddalona przez Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 14 listopada 2007 r.

Z ustaleń wynika, że powodowa spółka w sierpniu 2001 r. dostarczyła pozwanej 18 090,80 metrów bieżących tkanin. Faktura VAT, wystawiona w związku z tą dostawą opiewała - po przeliczeniu według przepisów ustawy z dnia 25 maja 2001 r. o skutkach wprowadzenia w niektórych państwach członkowskich Unii Europejskiej wspólnej waluty euro (Dz.U. Nr 63 poz. 640 ze zm.) - na kwotę 79 416,07 euro. Część tej kwoty, tj. 23 824,82 euro, pozwana miała zapłacić do dnia 31 sierpnia 2001 r., a resztę, tj. 55 591,25 euro - do dnia 20 października 2001 r., zapłaciła jednak tylko 22 000 euro. Twierdzenia pozwanej, że zaliczała dokonywane wpłaty inaczej niż strona powodowa, nie zostały uznane za udowodnione. Nie zostało też uznane za udowodnione roszczenie przedstawione przez pozwaną do potrącenia ani istnienie podstaw do obniżenia ceny zgodnie z art. 50 konwencji Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów, sporządzonej w Wiedniu dnia 11 kwietnia 1980 r. (Dz.U. z 1997 r. Nr 45, poz. 286 - dalej: „konwencja wiedeńska”).

Sąd Apelacyjny podzielił pogląd Sądu Okręgowego, że strony nie dokonały wyboru prawa, w związku z czym w sprawie ma zastosowanie konwencja wiedeńska, a w kwestiach, których ona nie reguluje - prawo włoskie, właściwe na podstawie art. 27 § 1 ustawy z dnia 12 listopada 1965 r. − Prawo prywatne międzynarodowe (Dz.U. Nr 46, poz. 290 ze zm. - dalej: "p.p.m."). Według prawa włoskiego należało ocenić kwestię wysokości odsetek za opóźnienie, a także kwestię przedawnienia dochodzonego w sprawie roszczenia. Sąd Apelacyjny przyjął w ślad za Sądem Okręgowym, że dochodzone roszczenie o zapłatę reszty ceny podlega dziesięcioletniemu terminowi przedawnienia, który niewątpliwie nie upłynął przed wytoczeniem powództwa. Sąd Apelacyjny nie zgodził się z zarzutem pozwanej, że Sąd Okręgowy nie ustalił w sposób nie budzący wątpliwości treści prawa włoskiego, dotyczącego przedawnienia. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, art. 1143 k.p.c. pozwala sądowi oprzeć się także na tekście obcego prawa udostępnionego przez Ministra Sprawiedliwości w innej, podobnej sprawie.