Interpretacja indywidualna z dnia 01.08.2016, sygn. ILPB3/4510-1-255/16-2/KS, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPB3/4510-1-255/16-2/KS

Podatek dochodowy od osób prawnych w zakresie określenia, czy utworzona rezerwa celowa na pokrycie niespłaconych wierzytelności z tytułu zawartych umów faktoringu stanowi koszt uzyskania przychodu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Banku Spółdzielczego przedstawione we wniosku z 30 maja 2016 r. (data wpływu 1 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia, czy utworzona rezerwa celowa na pokrycie niespłaconych wierzytelności z tytułu zawartych umów faktoringu stanowi koszt uzyskania przychodu jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia, czy utworzona rezerwa celowa na pokrycie niespłaconych wierzytelności z tytułu zawartych umów faktoringu stanowi koszt uzyskania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Bank w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonuje czynności bankowe. Zgodnie z art. 5 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (dalej jako: Pr. Bank) czynnością bankową jest m.in. nabywanie i zbywanie wierzytelności pieniężnych, o ile jest ono wykonywane przez banki.

Bank, między innymi, zawiera z kontrahentami transakcje faktoringowe. Umowę faktoringu zawierają dostawca towarów lub usług (faktorant) oraz nabywca wierzytelności (faktor). Jest to forma finansowania bieżącej działalności przedsiębiorstw poprzez wykup wierzytelności. Faktor (tu: Bank) nabywa krótkoterminowe wierzytelności, faktorant natomiast otrzymuje z tego tytułu środki na finansowanie swojej działalności przed terminem płatności za wystawione faktury. Umowa faktoringu łączy w sobie, między innymi, dwa główne elementy: cesję wierzytelności oraz pożyczkę. Umowa jest zawierana na czas nieokreślony. Faktorant ceduje każdą fakturę na faktora.