Interpretacja indywidualna z dnia 23.08.2018, sygn. 0114-KDIP3-3.4011.310.2018.2.JM, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP3-3.4011.310.2018.2.JM

Obowiązki płatnika z tytułu wypłaty świadczenia pieniężnego zasądzonego wyrokiem sądu.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 czerwca 2018 r. (data wpływu 26 czerwca 2018 r.) uzupełnionym pismem z dnia 8 sierpnia 2018 r. (data nadania 8 sierpnia 2018 r., data wpływu 13 sierpnia 2018 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 30 lipca 2018 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.310.2018.1.JM (data nadania 30 lipca 2018 r., data doręczenia 1 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłaty świadczenia pieniężnego zasądzonego wyrokiem sądu jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłaty świadczenia pieniężnego zasądzonego wyrokiem sądu.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 30 lipca 2018 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.310.2018.1.JM (data nadania 30 lipca 2018 r., data doręczenia 1 sierpnia 2018 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 8 sierpnia 2018 r. (data nadania 8 sierpnia 2018 r., data wpływu 13 sierpnia 2018 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Pracownik był zatrudniony w Spółce (Wnioskodawca), a następnie w wyniku przejścia zakładu pracy, zgodnie z art. 23 prim Kodeksu pracy, w Spółce Oddział R. do dnia 28 lutego 2017 roku. Po ustaniu zatrudnienia ww. pracownik złożył do Sądu pozew o wypłatę utraconego jego zdaniem dodatku do wynagrodzenia u ww. pracodawców za pracę w soboty, niedziele i święta, której nie świadczył. Podstawę roszczeń powoda stanowiły postanowienia zakładowego układu zbiorowego pracy. Sąd w wydanym wyroku zasądził od pozwanych pracodawców stosowne kwoty na rzecz powoda nie określając jednak jakie źródło przychodu stanowią dla powoda zasądzone wyrokiem kwoty. Pracodawca (pozwany) realizując wyrok Sądu uznał, że skoro Sąd dokonując analizy podstaw prawnych roszczenia, nie określił w wydanym wyroku, że jest to wynagrodzenie lub świadczenie porównywalne, to należy uznać, że zasądzone kwoty stanowią odszkodowanie, wynikające z postanowień zakładowego układu zbiorowego pracy. W taki też sposób pracodawca zakwalifikował zasądzone świadczenie i zgodnie z art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustalił brak zobowiązania podatkowego od wypłaconych powodowi kwot.