Interpretacja indywidualna z dnia 12.12.2019, sygn. 0115-KDIT2-2.4011.387.2019.2.MD, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT2-2.4011.387.2019.2.MD

Zwrot kosztów poniesionych przez pracowników z tytułu używania w jazdach lokalnych pojazdów stanowiących ich własność, dla potrzeb Wnioskodawcy, jako zakładu pracy, nie mieści się w dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem prawo do takiego zwrotu wynika z umowy opartej na przepisach rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, a nie wprost z przepisów odrębnych ustaw. Wobec powyższego, w przedstawionym stanie faktycznym, wypłacone pracownikom kwoty z tytułu zwrotu kosztów używania w jazdach lokalnych pojazdów stanowiących ich własność, dla potrzeb Wnioskodawcy, stanowią przychód pracowników w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niekorzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, na Wnioskodawcy, jako płatniku, ciąży obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy na podstawie art. 31 ww. ustawy.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 września 2019 r. (data wpływu 30 września 2019 r.), uzupełnionym w dniu 21 listopada i 29 listopada 2019 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku ze zwrotem pracownikowi kosztów za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych jest nieprawidłowe.