Wyrok WSA w Kielcach z dnia 9 sierpnia 2007 r., sygn. II SA/Ke 245/07

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Detka (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Grażyna Jarmasz, Asesor WSA Jacek Kuza, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Urszula Opara, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 9 sierpnia 2007r. sprawy ze skargi D. R. na decyzję Wojewody z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie odmowy wymeldowania oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] znak: [...]Wojewoda , na podstawie art. 15 ust.2, art. 50 ust.3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006r. nr 139, poz. 993 ze zm.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta K. z dnia [...] odmawiającą wymeldowania R.T. z pobytu stałego w lokalu przy ul. O. w K.

W motywach swego rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał, iż postępowanie przed organem I instancji wszczęto na wniosek D.R.. W jego wyniku Prezydent Miasta K. uznał, iż w niniejszym przypadku nie zachodzą przesłanki nakazujące wymeldowanie osoby w trybie administracyjnym i decyzją z dnia [...] orzekł o odmowie wymeldowania R.T. z pobytu stałego w w/w lokalu.

Rozpatrując odwołanie od tego rozstrzygnięcia wniesione przez D. R., Wojewoda podniósł, iż ustawa o ewidencji ludności i dowodach osobistych normuje sprawy ewidencji ludności, rejestrując dane o miejscu pobytu osób, co oznacza rejestrację stanu faktycznego w zakresie pobytu osób i służy wyłącznie celom ewidencyjnym. Stosownie do przepisu art. 15 ust. 2 cyt. ustawy organ gminy wydaje na wniosek strony lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania. Powyższy przepis wyczerpująco określa sytuacje, w których dopuszczalne jest wymeldowanie określonej osoby z pobytu stałego, bez jej oświadczenia woli, a orzecznictwo sądowe w tej materii podkreśla konieczność interpretowania tego przepisu jako rozwiązania wyjątkowego. Jest ono bowiem odstępstwem od ogólnej reguły działania organów prowadzących ewidencję ludności wyłącznie na wniosek osób wykonujących własny obowiązek meldunkowy.