Wyrok WSA w Kielcach z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. I SA/Ke 668/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Kuchta, Sędziowie Sędzia WSA Maria Grabowska (spr.),, Sędzia WSA Ewa Rojek, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Anna Szyszka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 27 stycznia 2011r. sprawy ze skargi A. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...]. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za listopad 2005r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...]. nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w K. uchylił decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w K. z dnia [...]., nr [...]w sprawie określenia A. M. w podatku od towarów i usług za listopad 2005r. zobowiązania podatkowego w kwocie 10 439 zł i określił ww. zobowiązanie w wysokości 10 429 zł.

Podatnik w okresie objętym kontrolą, tj. od 1 listopada 2004r. do

31 października 2007r. prowadził działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych pod firmą M.-B. w K.. Sąd Rejonowy w K. postanowieniem z dnia 5 listopada 2008r., sygn. akt V GU 27/08 ogłosił upadłość podatnika, a postanowieniem z dnia 12 listopada 2009r., sygn. akt V GUp 10/08 orzekł zakończenie postępowania upadłościowego.

Przeprowadzona w firmie podatnika kontrola podatkowa wykazała nieprawidłowości w rozliczaniu VAT za listopad 2005r. dotyczące zawyżenia podatku naliczonego o kwotę 54 908,45 zł z tytułu nabycia towarów nie potwierdzonych przez dostawców i zakupu paliwa do samochodu osobowego oraz zawyżenia podatku należnego o kwotę 40 102,75 zł z tytułu usług budowlanych. Dokonując rozliczenia VAT za listopad 2005r. organ podatkowy pierwszej instancji nie uwzględnił kwoty nadwyżki podatku naliczonego wynikającej z deklaracji VAT-7 za poprzedni miesiąc, gdyż zgodnie z decyzją za październik powstało zobowiązanie podatkowe za ten miesiąc. Konsekwencją powyższego było wydanie decyzji, w której określono za listopad 2005r. zobowiązanie podatkowe w VAT.

Dyrektor Izby Skarbowej w K. uchylając decyzję organu pierwszej instancji przytoczył treść art. 193 § 1 i § 2 oraz art. 3 pkt 4 Ordynacji podatkowej i wyjaśnił, że w myśl art. 193 tej ustawy księgi podatkowe uważa się za rzetelne, jeżeli dokonywane w nich zapisy odzwierciedlają stan rzeczywisty. Za niewadliwe uważa się natomiast księgi podatkowe prowadzone zgodnie z zasadami wynikającymi z odrębnych przepisów. Na podstawie materiału dowodowego zebranego w czasie kontroli podatkowej i postępowania podatkowego stwierdzono, że podatnik nie zaewidencjonował w okresie objętym kontrolą wszystkich zdarzeń gospodarczych oraz wykazywał nieprawidłowe podstawy opodatkowania, natomiast ewidencja nabyć nie odzwierciedla stanu rzeczywistego. W związku z tym ewidencje sprzedaży oraz nabyć pominięto jako dowód w postępowaniu podatkowym.