Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 19 kwietnia 2018 r., sygn. I SA/Wr 233/18

Adresat interpretacji decyduje o tym, czy zastosuje się do otrzymanej interpretacji, czy też nie - i to w każdym okresie rozliczeniowym. Na etapie interpretacji przepisów prawa podatkowego dochodzi jedynie do niewiążącej wymiany poglądów w zakresie rozumienia określonych przepisów prawa podatkowego na tle stanu faktycznego lub stanu hipotetycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji. Dopiero późniejsze zastosowanie się do interpretacji indywidualnej (tj. dokonanie przez adresata interpretacji rozliczenia podatkowego z uwzględnieniem przyjętej w interpretacji wykładni prawa) może rodzić określone konsekwencje w postaci ochrony adresata interpretacji w zakresie wskazanym w przepisach Ordynacji podatkowej.

Teza od Redakcji

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Barbara Ciołek, Sędziowie: sędzia WSA Dagmara Dominik-Ogińska, sędzia WSA Maria Tkacz-Rutkowska (sprawozdawca), Protokolant: Paweł Poźniak, po rozpoznaniu rozprawie w Wydziale I w dniu 19 kwietnia 2018 r. sprawy ze skargi A. z siedzibą we W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we W. z dnia 30 stycznia 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji określającej wysokość straty w podatku dochodowym od osób prawnych za okres od 1 marca 2008 r. do 28 lutego 2009 r. oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Administracji Skarbowej we W. utrzymał w mocy wydaną przez ten sam organ decyzję nr [...] (doręczona w dniu 8.12.2017 r.), którą, w wyniku rozpoznania wniosku A. S.A. zs. we W., odmówił uchylenia decyzji Dyrektora Izby Skarbowej we W. z 20 grudnia 2013 r. nr A. w przedmiocie określenia A. zs. we W. straty w podatku dochodowym od osób prawnych za rok podatkowy od 1 marca 2008 r. do 28 lutego 2009 r.

Z akt sprawy wynika, że pismem z 6 września 2017 r. A. zs. we W. (dalej także: Spółka, Skarżąca) wystąpiła z wnioskiem o wznowienie postępowania podatkowego zakończonego ostateczną decyzją Dyrektora Izby Skarbowej we W. z 10 grudnia 2013 r. nr [...] uchylającą w całości decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Z. z 21 czerwca 2013 r. nr [...] i określającą Spółce wysokość straty w podatku dochodowym od osób prawnych za rok podatkowy od 1 marca 2008 r. do 28 lutego 2009 r. w kwocie 111.649.531,82 zł. Jako podstawę wznowienia postępowania Spółka wskazała art. 240 § 1 pkt 5 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r. poz. 201 - dalej: O.p.). W uzasadnieniu wniosku podano, że Spółka w 2009 r., po dniu połączenia z przejętymi cukrowniami, otrzymała od Agencji Rynku Rolnego kwotę 47.981.144,10 zł tytułem refundacji wywozowych do eksportu cukru poza terytorium Unii Europejskiej. Otrzymane środki Spółka uznała za przychody zwolnione z podatku na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 36 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r, nr 54, poz. 654 ze zm. - dalej: u.p.d.p.), jako dopłaty bezpośrednie. Przyjmując, że nie ponosiła kosztów związanych stricte z przychodami ze źródeł zwolnionych, na podstawie art. 7 ust. 3 pkt 3 u.p.d.p., nie wyłączyła z kosztów podatkowych wydatków związanych z otrzymaniem refundacji. Dokonując takiej kwalifikacji Spółka, jak wyjaśniła, kierowała się interpretacją uzyskaną przez B., przyjmując, że jako następca prawny tej B., może zastosować się do otrzymanej przez nią interpretacji indywidualnej.