Trybunał Konstytucyjny odrzucił formułowaną wcześniej tezę, że każde świadczenie bez ustalonej za nie zapłaty, spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu. Sędziowie sformułowali pogląd, że we współczesnych relacjach pracowniczych pracodawcy oferują pracownikom całą gamę świadczeń, które zawierają jednocześnie cechy:

● gratyfikacji (rzeczowej czy w postaci usługi) przyznanej pracownikowi jako element wynagrodzenia za pracę, które jest objęte podatkiem dochodowym,

● świadczeń wymaganych przez odpowiednie przepisy, służących stworzeniu odpowiednich warunków pracy, które są zwolnione z podatku.

Organy podatkowe muszą więc stosować - w sposób przejrzysty dla podatników i powtarzalny - kryteria rozdzielające bonusy pracownicze opodatkowane (służące pracownikowi) od tych wolnych od podatku (służących pracodawcy).

Trzy cechy opodatkowanych świadczeń niepieniężnych

"Inne nieodpłatne świadczenie" to opodatkowane przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika. Brak indywidualizacji oraz faktycznego otrzymania oznacza brak możliwości pobrania podatku. Opodatkowane nie są więc te świadczenia, które tylko potencjalnie mogą być otrzymane przez pracownika w związku z pozostawaniem przez niego w stosunku pracy.