Wyrok NSA z dnia 19 grudnia 2023 r., sygn. III OSK 6091/21

Dnia 19 grudnia 2023 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jerzy Stelmasiak sędzia NSA Mirosław Wincenciak (spr.) sędzia del. WSA Paweł Mierzejewski po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Komendanta Wojewódzkiego Policji w Rzeszowie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 22 czerwca 2021 r. sygn. akt II SA/Rz 495/21 w sprawie ze skargi J.S. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w Rzeszowie z dnia 28 stycznia 2021 r. nr 150 w przedmiocie odmowy wypłaty wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z dnia 22 czerwca 2021 r. sygn. akt II SA/Rz 495/21, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J.S. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w Rzeszowie z dnia 28 stycznia 2021 r. nr 150 w przedmiocie odmowy wypłaty wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop, uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Komendanta Powiatowego Policji w [...] z dnia 6 listopada 2020 r. nr 54/2020.

Z uzasadnienia w/w wyroku wynika m.in., że organy naruszyły art. 115a ustawy z dnia 26 kwietnia 1990 r. o Policji w zw. z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 14 sierpnia 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach dotyczących wsparcia służb mundurowych nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, o zmianie ustawy o Służbie Więziennej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r., poz. 1610, dalej w skrócie "ustawa nowelizująca"). Sąd pierwszej instancji uznał, że art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej w zakresie, w jakim ogranicza stosowanie art. 115a ustawy o Policji w jego nowym brzmieniu do policjantów, którzy odeszli ze służby po dacie wejścia w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 października 2018 r. sygn. akt K 7/15, tj. po dniu 6 listopada 2018 r., dotknięty jest wadą wtórnej niekonstytucyjności. Oznacza to, że jego treść, mimo zmiany stanu prawnego, nie odpowiada zasadom określonym we wskazanym orzeczeniu trybunalskim i blokuje możliwość skorzystania przez uprawnione podmioty z prawa podmiotowego wyrażonego w art. 190 ust. 4 Konstytucji RP. Dokonując wykładni art. 115a ustawy o Policji w zw. z art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej należy zatem bez wątpienia uwzględnić w/w wyrok Trybunału Konstytucyjnego. W konsekwencji, ustalając wysokość ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy za okres przed dniem 6 listopada 2018 r., należy mieć na uwadze, że świadczeniem ekwiwalentnym za przepracowany dzień urlopu jest wynagrodzenie za jeden dzień roboczy. Tym samym art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej musi zostać pominięty w zakresie regulacji intertemporalnej ograniczającej zakres czasowy skutku derogacyjnego wyroku z dnia 30 października 2018 r. sygn. akt K 7/15.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł Komendant Wojewódzki Policji w Rzeszowie. Zaskarżając wyrok w całości, na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej w skrócie "p.p.s.a.") zarzucił naruszenie prawa materialnego, polegające na błędnej wykładni art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej, poprzez nieuprawnione przyjęcie, że pomimo wyraźnego wyłączenia przez ten przepis możliwości stosowania art. 115a ustawy o Policji w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 października 2020 r. (wprowadzającym stawkę dzienną ekwiwalentu 1/21) do policjantów zwolnionych ze służby przed dniem 6 listopada 2018 r., orzekający w sprawie organ Policji powinien zrekonstruować – z samego już wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 października 2018 r. sygn. akt K/15 oraz art. 190 ust. 3 zd. pierwsze i ust. 4 Konstytucji RP – normę prawa materialnego, która dawałaby tytuł do ustalenia policjantowi zwolnionemu ze służby przed dniem 6 listopada 2018 r. stawki dziennej ekwiwalentu w wysokości wyższej niż 1/30, a w konsekwencji nakazanie organowi pominięcie w przedmiotowej sprawie stosowania art. 9 ust. 1-2 ustawy nowelizującej.