Wyrok NSA z dnia 11 stycznia 2017 r., sygn. I FSK 896/15

Skoro podatnik nie ujawnia organom podatkowym wszystkich faktur VAT, także na etapie postępowania przed Sądem pierwszej instancji, to późniejsze ich ujawnienie nie może stanowić podstawy do postawienia w skardze kasacyjnej skutecznego zarzutu naruszenia art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Podstawą odliczenia podatku naliczonego jest wykazanie go fakturą VAT. Skoro podatnik ich nie okazał organom podatkowym, to trudno czynić zarzut, iż nieprawidłowo ustaliły one wysokość podatku naliczonego. Organy nie mają obowiązku poszukiwania faktur VAT od ewentualnych podmiotów, które mogły sprzedać Skarżącej towar lub usługi. To rolą podatnika jest wykazanie jego prawa do odliczenia podatku naliczonego z dokumentu jakim jest faktura VAT. Brak faktury VAT – co do zasady - oznacza brak prawa do odliczenia podatku.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Danuta Oleś (spr.), Sędzia NSA Bartosz Wojciechowski, Sędzia WSA (del.) Halina Adamczewska-Wasilewicz, Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 4 stycznia 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej K.J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 grudnia 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 1449/14 w sprawie ze skargi K.J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 28 lutego 2014 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 2008 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od K.J. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 1200 (słownie: jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji i przedstawiony przez ten Sąd przebieg postępowania administracyjnego.

1.1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 grudnia 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 1449/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę K.J. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 28 lutego 2014 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 2008 r. Przedstawiając w uzasadnieniu wyroku stan sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że Naczelnik Urzędu Skarbowego W. decyzją z dnia 7 listopada 2013 r. określił stronie prawidłową wysokość kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy za miesiące od stycznia do grudnia 2008 r. Z motywów rozstrzygnięcia wynika, że Skarżąca w latach 2005-2009 dokonała szeregu transakcji polegających na nabywaniu i zbywaniu nieruchomości. W okresie od listopada 2005 r. do października 2009 r. Skarżąca wspólnie z mężem G.J. dokonała: 5 transakcji zakupu własności lub udziałów w prawie własności, które dotyczyły zakupu 5 działek gruntu (w [...]), 4 transakcji sprzedaży własności lub udziałów w prawie własności działek, które dotyczyły sprzedaży 2 działek gruntu (w [...]). Organ pierwszej instancji powołując się na art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 1 oraz art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), dalej: "ustawa o VAT", uznał, że zaistniałe okoliczności potwierdzają realizację przez Skarżącą zorganizowanej działalności w zakresie obrotu nieruchomościami, tj. spełniającej wszystkie znamiona działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy. Działalność ta powinna być zakwalifikowana jako dostawa, budowa, remont lub przebudowa budynków mieszkalnych (Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych 11) i ich części, z wyjątkiem lokali użytkowych, realizowanych w ramach budownictwa społecznego. Dostawa budynków mieszkalnych dokonana przez Skarżącą w 2008 r. powinna zostać opodatkowana stawką podatku od towarów i usług w wysokości 7%.