Postanowienie SN z dnia 11 kwietnia 2024 r., sygn. V KO 19/24

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Marek Pietruszyński

w sprawie J. O.

po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 11 kwietnia 2024 r.

kwestii przyjęcia wniosku skazanego o wznowienie postępowania sądowego zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi

z dnia 7 lutego 2022 r., sygn. akt II AKa 344/21,

częściowo zmieniającym wyrok Sądu Okręgowego w Płocku

z dnia 2 sierpnia 2021 r., sygn. akt II K 14/21,

na podstawie art. 545 § 3 k.p.k.

postanowił

odmówić przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania z uwagi na jego oczywistą bezzasadność.

[J.J.]

UZASADNIENIE

Do Sądu Najwyższego wpłynął osobisty wniosek J. O. , w którym skazany domagał się wznowienia postępowania sądowego zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 7 lutego 2022 r., sygn. akt II AKa 344/21, częściowo zmieniającym wyrok Sądu Okręgowego w Płocku z dnia 2 sierpnia 2021 r., sygn. akt II K 14/21, albowiem „w sprawie występuje bardzo wysokie prawdopodobieństwo naruszenia przepisów prawa procesowego i materialnego przez sądy powszechne” oraz wnosił o wyznaczenie obrońcy z urzędu celem sporządzenia stosownego wniosku.

Uzasadniając swoje wystąpienie skazany podniósł, że – w jego ocenie:

1. W sprawie doszło do naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów, przy wykazaniu wiedzy i doświadczenia życiowego i przez to dokonano dowolnej oceny materiału dowodowego polegającej na niezasadnym daniu wiary zeznaniom pokrzywdzonej. To, że przedmiotowe zeznania zostały uznane za spójne na poszczególnych etapach postępowania, nie stanowi samoistnego argumentu uznania tych depozycji za wiarygodne z uwagi na fakt, że pokrzywdzona bardzo ogólnikowo relacjonowała przebieg rzekomych zdarzeń i podawała jedynie okoliczności pierwszoplanowe i nie była w stanie określić szczegółów opisywanych przez nią wydarzeń. Równie dobrze zeznania pokrzywdzonej mogły być podyktowane bądź zasugerowane przez osoby trzecie, w tym wypadku jej matkę i wynikać z chęci zemsty za nieuzyskaną pożyczkę w wysokości 30 000 zł. Ponadto zeznania były wynikiem zadawania pokrzywdzonej przez oskarżyciela posiłkowego oraz przez Sąd pytań o charakterze naprowadzającym i sugerującym, które z góry pasować miały do założonej tezy zarzucanych skazanemu czynów.