Możliwość zbiorczego ujęcia środków trwałych dla celów amortyzacji.

Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 lutego 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 6 lutego 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych, który dotyczy możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od jednorodnych środków trwałych o cenie jednostkowej przekraczającej 10.000 zł, ujętych w ewidencji w sposób zbiorczy pod jednym numerem ewidencyjnym wg metody liniowej oraz tzw. metody degresywnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

A. sp. z o.o. (dalej: A. sp. z o.o. lub Spółka) jest osobą prawną, polskim rezydentem podatkowym dla celów podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: CIT) i czynnym podatnikiem VAT. Spółka od 1 stycznia 2020 r. dla celów podatku CIT jest członkiem podatkowej grupy kapitałowej utworzonej przez B. S.A., a jej rozliczenia mają i będą mieć wpływ na rozliczenia podatkowe podatkowej grupy kapitałowej jako podatnika CIT.

A. sp. z o.o. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług leasingu, w tym leasingu operacyjnego, o którym mowa w art. 17b ustawy o CIT. Umowy leasingu zawierane są z klientami będącymi przedsiębiorcami tj. podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą, w tym m.in. osobami fizycznymi prowadzącymi taką działalność, spółkami osobowymi oraz kapitałowymi.

W ramach oferowanych usług leasingu Spółka nabywa i oddaje korzystającym do używania i pobierania pożytków przedmioty o istotnej wartości (nieruchomości, maszyny, urządzenia, pojazdy), ale też przedmioty o relatywnie niskiej jednostkowej wartości, takie jak komputery przenośne lub stacjonarne, drukarki, meble, monitory, telefony komórkowe. W wielu przypadkach jednostkowa cena tych przedmiotów, finansowanych przez Spółkę w formie leasingu operacyjnego, o którym mowa w art. 17b ustawy o CIT, nie przekracza 10.000 zł. W odniesieniu do takich środków trwałych, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 7.11.2023 r. wydał na rzecz Spółki interpretację nr 0114-KDIP2-2.4010.489.2023.1.AP, w której potwierdził, iż w przypadku zbiorczego ujęcia takich środków trwałych jednorodnych w ewidencji środków trwałych (...) w przypadku, gdy wartość pojedynczych przedmiotów nie przekracza kwoty 10 000 zł oraz kaidy przedmiot stanowi odrębne urządzenie, funkcjonujące samodzielnie, dodatkowo przedmioty są ujęte w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych - mogą Państwo dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od poszczególnych przedmiotów, w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego albo w miesiącu następnym (art. 16f ust. 3 ustawy o CIT).

W praktyce zdarzają się jednak sytuacje, w których na wniosek korzystającego Spółka nabywa jednorazowo dużą ilość jednorodnych przedmiotów (np. komputerów, serwerów, drukarek, etc.), stanowiących odrębne środki trwałe, których jednostkowa wartość przekracza limit 10.000 zł. Spółka oddaje je korzystającemu do używania i pobierania pożytków, przy czym dla potrzeb udzielenia finansowania Spółka zawiera z korzystającym jedną umowę leasingu operacyjnego, której przedmiotami są wskazane urządzenia identyfikowane poprzez ich numer seryjny bądź poprzez np. ich model (jeśli nie są oznaczone numerem seryjnym). W praktyce więc, jeśli udzielone przez Spółkę finansowanie dotyczy grupy przedmiotów (np. 10 serwerów, profesjonalnych drukarek biurowych lub przemysłowych), przedmiotami umowy leasingu jest zbiór rzeczy o cenie jednostkowej wyższej niż 10.000 zł, a zatem, co oczywiste, suma wartości początkowych wszystkich urządzeń w umowie leasingu zdecydowanie przekracza kwotę 10.000 zł. Zawierając umowę leasingu operacyjnego dotyczącą takiej grupy urządzeń i nabywając te urządzenia w celu oddania ich korzystającemu do używania i pobierania pożytków, Spółka ujmuje nabyte przedmioty leasingu w prowadzonej przez siebie ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Każde urządzenie o wartości początkowej przekraczającej 10.000 zł, niezależnie od faktu, iż zakup obejmuje większą ilość takich jednorodnych urządzeń, finansowanych w ramach jednej umowy leasingu, ujmowane jest w ewidencji środków trwałych odrębnie, pod indywidualnym numerem ewidencyjnym, jako odrębny środek trwały. Przykładowo, jeśli przedmiotem finansowania jest 10 profesjonalnych drukarek biurowych o jednostkowej wartości początkowej przekraczającej 10.000 zł każda, zawierana jest jedna umowa leasingu, a nie 10 umów, jednak w ewidencji środków trwałych Spółka odzwierciedla ten zakup jako 10 odrębnych środków trwałych o indywidualnych numerach inwentarzowych. Umowa leasingu zawiera w takim przypadku załącznik z wyszczególnieniem marek i modeli urządzeń wraz z ich numerami seryjnymi, który także określa ilość, modele i ceny jednostkowe takich przedmiotów. Działanie takie, tj. zawarcie jednej umowy leasingu obejmującej wszystkie urządzenia optymalizuje proces zawierania umowy oraz upraszcza administrowanie tą umową w trakcie jej trwania i przy jej zakończeniu - przykładowo, w przypadku zmiany umowy leasingu zawierany jest jeden aneks, nie zaś 10 takich aneksów.

Każdy z elementów zbioru stanowiącego przedmioty umowy leasingu stanowi odrębne urządzenie (bądź odrębny przedmiot) od pozostałych, może być wykorzystywany indywidualnie i do jego funkcjonowania i wykorzystywania zgodnie z jego przeznaczeniem nie jest niezbędne jego współdziałanie czy też połączenie z innymi urządzeniami składającymi się na przedmioty leasingu. Przykładowo, nabywane profesjonalne drukarki biurowe mogą, ale nie muszą, być wykorzystywane łącznie z pozostałymi urządzeniami elektronicznymi, np. komputerami, nabywanymi dla potrzeb danego korzystającego - są one bowiem zdatne do użytku i kompletne bez konieczności dołączania do nich dodatkowych elementów.

Nabywane składniki majątku przeznaczone są do oddania ich w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu, o których mowa w art. 17b ustawy o CIT, a zatem w celu osiągania przez Spółkę przychodów podatkowych w postaci okresowych rat leasingowych, należnych od korzystającego, a także ich późniejszej sprzedaży, po upływie podstawowego okresu trwania umowy leasingu. Jako że w okresie trwania umowy leasingu wskazane składniki majątku stanowią środki trwałe Spółki podlegające amortyzacji, Spółka stosuje do nich zasady amortyzacji określone w art. 16h ust. 1 pkt 1) ustawy o CIT i dokonuje odpisów amortyzacyjnych wg metody liniowej, bądź zgodnie z art. 16k ust. 1 ustawy o CIT, tj. wg metody tzw. degresywnej.

Jednocześnie Spółka rozważa zmianę sposobu ujmowania opisanych powyżej jednorodnych środków trwałych o jednostkowej wartości początkowej przekraczającej 10.000 zł, stanowiących przedmioty jednej umowy leasingu. W szczególności, Spółka rozważa możliwość ich zbiorczego ujęcia w ewidencji środków trwałych, tj. pod jednym numerem ewidencyjnym, ale ze wskazaniem, że składa się na niego określona ilość jednostkowych urządzeń bądź rzeczy. Przykładowo, jeśli przedmiotem finansowania byłoby 10 profesjonalnych drukarek, o cenie nabycia przekraczającej 10.000 zł każda., byłyby one ujmowane w ewidencji pod jednym numerem ewidencyjnym, z opisem wskazującym, iż dana pozycja obejmuje 10 drukarek określonego modelu. Takie podejście pozwoli Spółce na dalszą optymalizację procesów, oszczędność czasu pracy pracowników i uproszczenie administrowania umową leasingu, poprzez wprowadzenie pod jednym numerem inwentarzowym wszystkich jednorodnych przedmiotów danej umowy leasingu, w miejsce dokonywania 10 wpisów dla identycznych jednostkowych środków trwałych.

W związku z rozważanym zbiorczym ujęciem jednorodnych składników majątku o jednostkowej wartości przekraczającej 10.000 zł w tej samej umowie leasingu, jak i w ewidencji środków trwałych, Spółka powzięła wątpliwości w zakresie prawidłowości zastosowania do nich regulacji przewidzianych w art. 16h ust. 1 pkt 1) oraz art. 16k ust. 1 ustawy o CIT.

Pytania

1)Czy Spółce, zawierającej jako finansujący umowy leasingu, o których mowa w art. 17b ustawy o CIT, których przedmiotem będzie zbiór jednorodnych środków trwałych o cenie jednostkowej przekraczającej 10.000 zł, ujętych w ewidencji środków trwałych w sposób zbiorczy, pod jednym numerem ewidencyjnym (inwentarzowym), przysługiwać będzie prawo do dokonywania od nich odpisów amortyzacyjnych wg metody liniowej, zgodnie z zasadami przewidzianymi w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT?

2)Czy Spółce, zawierającej jako finansujący umowy leasingu, o których mowa w art. 17b ustawy o CIT, których przedmiotem będzie zbiór jednorodnych środków trwałych o cenie jednostkowej przekraczającej 10.000 zł, ujętych w ewidencji środków trwałych w sposób zbiorczy, pod jednym numerem ewidencyjnym (inwentarzowym), przysługiwać będzie prawo do dokonywania od nich odpisów amortyzacyjnych wg metody degresywnej, zgodnie z zasadami przewidzianymi w art. 16k ust. 1 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1

W ocenie A. sp. z o.o., Spółce, zawierającej jako finansujący umowy leasingu, o których mowa w art. 17b ustawy o CIT, których przedmiotem będzie zbiór jednorodnych środków trwałych o cenie jednostkowej przekraczającej 10.000 zł, ujętych w ewidencji środków trwałych w sposób zbiorczy, pod jednym numerem ewidencyjnym (inwentarzowym), przysługiwać będzie prawo do dokonywania od nich odpisów amortyzacyjnych wg metody liniowej, zgodnie z zasadami przewidzianymi w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

W ocenie Spółki, planowana zmiana ujmowania jednorodnych środków trwałych, stanowiących przedmiot jednej umowy leasingu, w sposób zbiorczy, tj. pod jednym numerem ewidencyjnym, nie wpłynie na zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych od takich środków trwałych. Nadal bowiem będzie ona dokonywać odpisów amortyzacyjnych wg metody liniowej od wartości początkowej środków trwałych, która, w przypadku jednorodnych rzeczy stanowiących przedmiot jednej umowy leasingu, ustalana będzie jako suma wartości początkowych ustalanych dla poszczególnych przedmiotów składających się na przedmiot umowy leasingu.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast art. 16f ust. 1 ustawy o CIT wprowadza zasadę, zgodnie z którą podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Zgodnie z art. 16f ust. 3 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10.000 zł. Zgodnie natomiast z art. 16h ust. 1 pkt 1) ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Zgodnie z powyższymi przepisami, składniki majątku kwalifikowane jako środki trwałe, o wartości początkowej przekraczającej 10.000 zł każdy, podlegają amortyzacji zgodnie z zasadami przewidzianymi m.in. w art. 16h ustawy o CIT, który przewiduje - jako podstawową metodę amortyzacji - tzw. metodę liniową, zgodnie z którą odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia środka trwałego do ewidencji do końca miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową środka trwałego lub w którym środek ten został sprzedany. Przepis ten nie uzależnia zasad amortyzacji środka trwałego od sposobu jego ujęcia w ewidencji środków trwałych, lecz od momentu takiego ujęcia - odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych dokonywać można bowiem dopiero od kolejnego miesiąca po fizycznym wprowadzeniu środka trwałego do ewidencji.

Co do zasady więc, analizowany przepis nie stoi na przeszkodzie dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych jednorodnych, które w ewidencji środków trwałych ujęte są zbiorczo (pod jednym numerem inwentarzowym), ale z opisu środków trwałych zawartego w tej ewidencji wynika zarówno przedmiot wpisu, ilość tych środków trwałych, cena jednostkowa. W szczególności wskazać należy, że takie zbiorcze ujęcie jednorodnych środków trwałych i dokonywanie od ich łącznej wartości początkowej odpisów amortyzacyjnych wg stawki właściwej dla poszczególnego środka trwałego doprowadzi do identycznych efektów w porównaniu do sytuacji, w której w miejsce zbiorczego ujęcia takich jednorodnych środków trwałych byłyby one - jak obecnie - ujęte jednostkowo.

Należy również zaznaczyć, iż poprzez zbiorcze ujęcie w ewidencji środków trwałych nabytych jednorodnych składników majątku, Spółka nie będzie kreować jednego środka trwałego - wniosek dotyczy bowiem (jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego) wyłącznie w pełni samodzielnych środków trwałych, o jednostkowej cenie nabycia, a tym samym i wartości początkowej, przekraczającej 10.000 zł. Zbiorcze ujęcie takich jednorodnych środków trwałych w postaci profesjonalnych drukarek biurowych, serwerów, komputerów, monitorów o dużych przekątnych ekranu czy też innych urządzeń elektronicznych, w ewidencji środków trwałych, nie kreuje z nich kompletu urządzeń czy też zestawu. Każdy z elementów (każde urządzenie bądź rzecz) wchodzące w skład zbioru będącego przedmiotami umowy leasingu, jest odrębnym przedmiotem od pozostałych.

Ponadto, również ujęcie ich jako przedmiotu leasingu w ramach jednej umowy leasingu operacyjnego nie oznacza stworzenia z nich zestawu urządzeń, jako że mogą one być wykorzystywane w pełni samodzielnie i niezależnie. Takie zbiorcze ujęcie, czy to w umowie leasingu, czy też w samej ewidencji środków trwałych Spółki, wynikać będzie wyłącznie z optymalizacji procesów związanych z zawieraniem i realizowaniem umów leasingu, co jednak nie ma wpływu na zasadność traktowania tych składników majątku jako odrębnych środków trwałych, dla których ustalane winny być indywidualne wartości początkowe, oparte na jednostkowych cenach ich nabycia.

Na konieczność odnoszenia się do jednostkowych wartości poszczególnych środków trwałych nabywanych przez podatnika, nie zaś do przedmiotu najmu (bądź leasingu) jako całości, wskazywały również sądy administracyjne, w tym Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku Wrocławiu z 18 maja 2017 r. (sygn. I SA/Wr 67/17), a także WSA w Łodzi z 6 września 2022 r. (sygn.: I SA/Łd 458/22). Warto przy tym podkreślić, że wyroki te dotyczyły nabycia poszczególnych elementów rusztowań, które to elementy nie stanowiły same w sobie środków trwałych jako niezdatne do użytku bez szeregu dodatkowych elementów składających się na rusztowanie. Tymczasem nie ulega wątpliwości, że nabywane przez Spółkę urządzenia stanowią jednostkowe środki trwałe - każdy z tych przedmiotów jest kompletny i zdatny do użytku, a zatem może być wykorzystywany przez korzystającego samodzielnie i niezależnie od pozostałych. Z tej perspektywy, dla oceny czy wartość początkowa takiego środka trwałego przekracza, czy też nie przekracza 10.000 zł, kluczowa jest jednostkowa cena nabycia każdego z przedmiotów objętych umową leasingu. Ponownie, dla ustalenia jednostkowej wartości początkowej środków trwałych bez znaczenia jest czy są one przedmiotem jednej umowy leasingu, i czy zbiorczo ujęte zostały w ewidencji środków trwałych z uwagi na swoją jednorodność.

Podsumowując, w odniesieniu do opisanych jednorodnych środków trwałych, wprowadzenie ich do ewidencji w sposób zbiorczy nie wpływa na uprawnienie Spółki do dokonywania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16f ust. 1 oraz art. 16h ust. 1 pkt 1) ustawy o CIT. Niezależnie bowiem od tego czy dany środek trwały zostanie ujęty jednostkowo w ewidencji, czy też w sposób zbiorczy z innymi jednorodnymi środkami trwałymi objętymi tą samą umową leasingu, nie zmieni się ani ich jednostkowa wartość początkowa, ani też poziom odpisów amortyzacyjnych kwalifikowanych przez Spółkę jako koszty uzyskania przychodów. Zbiorcze ujęcie opisanych środków trwałych w ewidencji nie kreuje również jednego środka trwałego - z perspektywy przepisów ustawy o CIT środkami trwałymi są bowiem poszczególne urządzenia i rzeczy, jako kompletne i zdatne do używania samodzielnie i niezależnie od pozostałych urządzeń i rzeczy. A skoro tak, składniki te odznaczają się jednostkową wartością początkową wyznaczaną przez jednostkową cenę nabycia poszczególnych urządzeń i rzeczy i wartość ta powinna być podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych na zasadach przewidzianych w art. 16h ust. 1 pkt 1) ustawy o CIT.

Ad 2

W ocenie A. sp. z o.o., Spółce, zawierającej jako finansujący umowy leasingu, o których mowa w art. 17b ustawy o CIT, których przedmiotem będzie zbiór jednorodnych środków trwałych o cenie jednostkowej przekraczającej 10.000 zł, ujętych w ewidencji środków trwałych w sposób zbiorczy, pod jednym numerem ewidencyjnym (inwentarzowym), przysługiwać będzie prawo do dokonywania od nich odpisów amortyzacyjnych wg metody degresywnej, zgodnie z zasadami przewidzianymi w art. 16k ust. 1 ustawy o CIT.

Planowana zmiana ujmowania jednorodnych środków trwałych, stanowiących przedmiot jednej umowy leasingu, w sposób zbiorczy, tj. pod jednym numerem ewidencyjnym, nie wpłynie na zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych od takich środków trwałych. Nadal bowiem będzie ona dokonywać odpisów amortyzacyjnych - w odniesieniu do środków trwałych, o których mowa w art. 16k ust. 1 ustawy o CIT - wg metody degresywnej od wartości początkowej środków trwałych, która, w przypadku jednorodnych rzeczy stanowiących przedmiot jednej umowy leasingu, ustalana będzie jako suma wartości początkowych ustalanych dla poszczególnych przedmiotów składających się na przedmiot umowy leasingu.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Art. 16f ust. 1 ustawy o CIT wprowadza zasadę, zgodnie z którą podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Zgodnie z art. 16f ust. 3 ustawy o CIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10.000 zł. Zgodnie natomiast z art. 16k ust. 1 ustawy o CIT, od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 KŚT oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, podatnik może dokonywać odpisów amortyzacyjnych wg tzw. metody degresywnej, polegającej na tym, że:

• w pierwszym podatkowym roku ich używania odpisów amortyzacyjnych dokonuje się przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych o współczynnik nie wyższy niż 2,0;
• a w następnych latach podatkowych odpisów tych dokonuje się od wartości początkowej tych środków trwałych pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, przy czym wartość ta ustalana jest na początek kolejnych lat używania środków trwałych;
• od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody liniowej, podatnik dokonuje dalszych odpisów amortyzacyjnych wg metody liniowej.

Zgodnie z powyższymi przepisami, środki trwałe o wartości początkowej przekraczającej 10.000 zł każdy, podlegają amortyzacji, przy czym w odniesieniu do wybranych grup środków trwałych (tj. grup 3-6 i 8 KŚT oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych) odpisy amortyzacyjne mogą być dokonywane metodą degresywną (przyspieszoną), z zastosowaniem stawek amortyzacji przewidzianych w załączniku do ustawy o CIT, podwyższonych o współczynnik nie wyższy niż 2,0. Jednocześnie, podstawa dokonywania odpisów amortyzacyjnych ustalana jest na początku każdego roku podatkowego w ten sposób, że obniża się ją o odpisy dokonane dotychczas. Dopiero od roku, w którym odpis amortyzacyjny ustalony wg metody degresywnej byłby niższy niż odpis ustalony wg metody liniowej, odpisy dokonywane są do końca okresu amortyzacji wg metody liniowej.

Co istotne, podobnie jak i w przypadku metody liniowej określonej w art. 16h ust. 1 pkt 1) ustawy o CIT, przepis art. 16k ust. 1 ustawy o CIT nie uzależnia zasad amortyzacji środka trwałego od sposobu jego ujęcia w ewidencji środków trwałych.

W tym przypadku kluczową kwestią jest bowiem klasyfikacja danego środka trwałego na gruncie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) - odpisów amortyzacyjnych z zastosowaniem metody degresywnej dokonywać można bowiem wyłącznie w odniesieniu do środków trwałych należących do grup 3-6 i 8 KŚT oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych. Nie jest więc sporne, że metody tej nie można zastosować np. do budynków, budowli czy nie kreuje dodatkowych wymogów, w szczególności w zakresie metodologu ujęcia środka trwałego w ewidencji. Przepis ten nie stoi więc na przeszkodzie dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych wg metody degresywnej od środków trwałych jednorodnych, które w ewidencji środków trwałych ujęte są zbiorczo (pod jednym numerem inwentarzowym), ale z opisu środków trwałych zawartego w tej ewidencji wynika zarówno przedmiot wpisu, ilość tych środków trwałych, cena jednostkowa.

Kluczowe jest również to, że takie zbiorcze ujęcie jednorodnych środków trwałych i dokonywanie od ich łącznej wartości początkowej odpisów amortyzacyjnych wg metody degresywnej, opartej o stawkę amortyzacji właściwą dla poszczególnego środka trwałego, prowadzić będzie do identycznych efektów w porównaniu do sytuacji, w której w miejsce zbiorczego ujęcia takich jednorodnych środków trwałych byłyby one - jak obecnie - ujęte przez Spółkę jednostkowo.

Przykładowo, jednostkowo wprowadzone drukarki wielofunkcyjne (KŚT 548) w ilości 10 sztuk, o wartości początkowej 12.000 zł każda, wiązać się będą z odpisem amortyzacyjnym w pierwszym roku podatkowym na poziomie 7.200 zł każda (stawka amortyzacji 30% x współczynnik 2,0), co łącznie da odpis amortyzacyjny od wszystkich tych drukarek na poziomie 72.000 zł. Analogicznie kształtować się będzie odpis amortyzacyjny dokonany wg metody degresywnej od tych drukarek jeśli zostaną one ujęte w ewidencji pod jednym numerem inwentarzowym.

Analogicznie jak w przypadku metody amortyzacji liniowej, podkreślić należy, że zbiorcze ujęcie w ewidencji jednorodnych środków trwałych (objętych jedną umową leasingu) nie będzie skutkować wykreowaniem jednego środka trwałego. Wniosek Spółki dotyczy bowiem (jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego) wyłącznie w pełni samodzielnych środków trwałych, o jednostkowej cenie nabycia, a tym samym i wartości początkowej, przekraczającej 10.000 zł. Zbiorcze ujęcie takich jednorodnych środków trwałych w postaci profesjonalnych drukarek biurowych, serwerów, komputerów, monitorów o dużych przekątnych ekranu czy też innych urządzeń elektronicznych, w ewidencji środków trwałych, nie kreuje z nich kompletu urządzeń czy też zestawu. Każdy z elementów (każde urządzenie bądź rzecz) wchodzące w skład zbioru będącego przedmiotem umowy leasingu, jest odrębnym przedmiotem od pozostałych.

Ponadto, również ujęcie ich jako przedmiotu leasingu w ramach jednej umowy leasingu operacyjnego nie oznacza stworzenia z nich zestawu urządzeń, jako że mogą one być wykorzystywane w pełni samodzielnie i niezależnie. Takie zbiorcze ujęcie, czy to w umowie leasingu, czy też w samej ewidencji środków trwałych Spółki, wynikać będzie wyłącznie z optymalizacji procesów związanych z zawieraniem i realizowaniem umów leasingu, co jednak nie ma wpływu na zasadność traktowania tych składników majątku jako odrębnych środków trwałych, dla których ustalane winny być indywidualne wartości początkowe, oparte na jednostkowych cenach ich nabycia. Nie ulega bowiem wątpliwości, że nabywane przez Spółkę urządzenia stanowią jednostkowe środki trwale - każdy z tych przedmiotów jest kompletny i zdatny do użytku, a zatem może być wykorzystywany przez korzystającego samodzielnie i niezależnie od pozostałych.

Podsumowując, w odniesieniu do opisanych jednorodnych środków trwałych, wprowadzenie ich do ewidencji w sposób zbiorczy nie wpływa na uprawnienie Spółki do dokonywania od nich odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16f ust. 1 oraz art. 16k ust. 1 ustawy o CIT, tj. wg tzw. metody degresywnej. Niezależnie bowiem od tego czy dany środek trwały zostanie ujęty jednostkowo w ewidencji, czy też w sposób zbiorczy z innymi jednorodnymi środkami trwałymi objętymi tą samą umową leasingu, nie zmieni się ani ich jednostkowa wartość początkowa, ani też poziom odpisów amortyzacyjnych kwalifikowanych przez Spółkę jako koszty uzyskania przychodów. Zbiorcze ujęcie opisanych środków trwałych w ewidencji nie kreuje również jednego środka trwałego - z perspektywy przepisów ustawy o CIT środkami trwałymi są bowiem poszczególne urządzenia i rzeczy, jako kompletne i zdatne do używania samodzielnie i niezależnie od pozostałych urządzeń i rzeczy. A skoro tak, składniki te odznaczają się jednostkową wartością początkową wyznaczaną przez jednostkową cenę nabycia poszczególnych urządzeń i rzeczy i wartość ta powinna być podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych - w tym również na zasadach przewidzianych w art. 16k ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle powyższego Wnioskodawca wnosi o uznanie jego stanowiska za prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Powyższa definicja kosztu uzyskania przychodu ma charakter ogólny. Z tej przyczyny przy kwalifikacji danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest każdorazowe zbadanie, czy koszt ten pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (lub możliwością ich osiągania) albo służy zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Jako konieczne do spełnienia warunki przy kwalifikacji kosztu do kosztów uzyskania przychodów zarówno w literaturze, jak i orzecznictwie przyjmuje się, że koszt:

• musi być poniesiony przez podatnika,
• musi być definitywny,
• musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• musi pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym o jakim mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT lub służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów,
• nie może być wymieniony w negatywnym katalogu z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT,
• musi być właściwie udokumentowany.

W zależności od stopnia powiązania kosztu z osiąganym przychodem, koszty uzyskania przychodów dzielimy na bezpośrednio i pośrednio (inne niż bezpośrednio) związane z przychodami.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m (…).

Na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Oznacza to, że wymienione w pkt 1-3 powyższej regulacji środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• stanowią własność lub współwłasność podatnika - amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o CIT,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok - to podatnik samodzielnie decyduje o tym, jak długo będzie używany dany składnik,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy o CIT.

Jak już wyżej zostało wskazane, środek trwały podlega amortyzacji w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 16d ust. 1 ustawy o CIT:

Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 10.000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

W myśl art. 16d ust. 2 ustawy o CIT:

Składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o CIT:

Podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Na podstawie art. 16f ust. 3 ustawy o CIT:

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10.000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10.000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Jak wskazuje art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

Odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i.

Stosownie do treści art. 16i ust. 1 ustawy o CIT:

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Z powyższych przepisów wynika, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Aby dany składnik majątku mógł zostać zaliczony do środków trwałych, musi stanowić własność lub współwłasność podatnika.

Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych stanowi Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stawki amortyzacyjne przyporządkowane są do środków trwałych oznaczonych symbolami. Ich rozwinięcie znajduje się w Klasyfikacji Środków Trwałych, którą określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864, dalej: Rozporządzenie statystyce publicznej (Dz. U. z 2019 r. poz. 649).

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy wskazać, że podstawowym kryterium stanowiącym o klasyfikacji danego urządzenia (nabytego lub wytworzonego przez podatnika) jako odrębnego środka trwałego jest kwestia jego kompletności i zdatności do używania.

Przepisy prawa podatkowego nie wyjaśniają co należy rozumieć pod pojęciem „kompletny i zdatny do użytkowania”. Zgodnie z regułą wykładni językowej, w myśl której w sytuacji, gdy ustawodawca nie nadał danemu terminowi szczególnego znaczenia, stosując definicję ustawową, należy przyjąć takie jego znaczenie, jakie funkcjonuje w języku powszechnym.

W języku powszechnym - jak wynika z definicji zawartej w Słowniku języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN (www.sjp.pwn.pl) - pojęcie „używać” jest synonimem pojęcia „użyć” i oznacza, m.in. „zastosować coś jako środek, narzędzie” oraz „zrobić z czegoś użytek”. Z powyższego należy wywieść, że oddanie środka trwałego „do używania” jest ściśle związane z włączeniem go do wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej, po uprzednim stwierdzeniu, że jest on kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania – po uzyskaniu stosownych pozwoleń i koncesji. Oznacza to, że w dniu przyjęcia do używania środki trwałe powinny być obiektywnie gotowe do wykorzystywania ich przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Takie rozumienie kryteriów „kompletności” i „zdatności do użytku” prezentowane jest szeroko w doktrynie prawa podatkowego:

• „kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających, które ponadto posiadają stosowne atesty i homologacje oraz dopuszczone są do używania przez właściwe organy administracji państwowej” (J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób prawnych, Komentarz, C.H. Beck, Warszawa 2009, s. 518-519);
• „składnik majątku spełnia przesłanki kompletności i zdatności do użytku, jeżeli jest on wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto są sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie” (E. Mazur, Komentarz do art. 16(a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2009, LEX);
• „zdatność do użytku w wielu sytuacjach faktycznych oznaczać będzie konieczność spełnienia szeregu wymogów formalnoprawnych nakładanych na przedsiębiorcę przez odrębne przepisy” (M. Wilk, Komentarz do art. 16(a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2014, LEX);
• „kompletność oraz zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania oznacza też, że środek trwały zawiera wymagane elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, jest sprawny technicznie, a jeśli istnieją wymogi formalne, to także one są spełnione” (M. Ślifirczyk, F. Świtała, R. Krasnodębski, G. Dźwigała, P. Karwat, Z. Huszcz, Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz, Lexis Nexis, Warszawa 2009).

W świetle powyższego należy podkreślić, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast, sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako „możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania”.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają definicji „zbiorczy środek trwały”, ani nie dopuszczają możliwości dokonywania od „zbiorczego środka trwałego” odpisów amortyzacyjnych.

Powyższe znajduje uzasadnienie w treści przytoczonego wcześniej art. 16f ust. 3 oraz art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w których to przepisach ustawodawca wskazał na wartość „początkową środka trwałego”.

Kwestią do rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie jest możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od jednorodnych środków trwałych o cenie jednostkowej przekraczającej 10.000 zł, ujętych w ewidencji w sposób zbiorczy pod jednym numerem ewidencyjnym wg metody liniowej (art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT) oraz według tzw. metody degresywnej (art. 16k ust. 1 ustawy o CIT).

Zgodnie z definicją przedstawioną w Rozporządzeniu RM, Klasyfikacja Środków Trwałych (dalej: „KŚT”) jest usystematyzowanym wykazem środków trwałych (obiektów) służących do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego, spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.

Zgodnie z treścią załącznika do rozporządzenia KŚT, obiektem może być cały zespół służący do przetwarzania informacji, złożony z jednostki centralnej i podłączonych do niej jednostek zewnętrznych, względnie poszczególna maszyna i urządzenie wydzielone w osobne jednostki. Z treści przywołanego załącznika do rozporządzenia KŚT wynika, iż odrębnym obiektem (środkiem trwałym) może być nie tylko cały zespół komputerowy ale również pojedyncze urządzenie wydzielone jako odrębna jednostka.

Jak wynika z cytowanych powyżej przepisów, dla celów podatkowych za środki trwałe podlegające amortyzacji uznaje się nabyte lub wytworzone we własnym zakresie:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
• maszyny, urządzenia i środki transportu,
• inne przedmioty,

gdy wymienione składniki majątku spełniają równocześnie następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany przez podatnika okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• wykorzystywane są przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.
• posiadają jednostkową wartość początkową powyżej 10.000 zł.

Jak wynika z opisu sprawy, zakupione przez Państwa i udostępnione na podstawie umowy leasingu przedmioty (komputery, serwery, drukarki, itp.) stanowią odrębne środki trwałe spełniające ww. warunki i nie mogą stanowić w ewidencji „zbioru” środków trwałych pod jednym numerem ewidencyjnym w sytuacji wykorzystywania ich indywidualnie zgodnie z ich przeznaczeniem. Każde urządzenie spełnia bowiem definicję środka trwałego, a zatem nieuprawnione jest stworzenie na potrzeby zawartej umowy leasingu jednego zbiorczego środka trwałego o odrębnej nazwie, np. „zespół 10 komputerów” i przypisanie mu jednego nr ewidencyjnego. Takie specyficzne ujęcie środków trwałych powodowałoby np. trudności w chwili likwidacji elementu składowego (np. pojedynczego komputera).

Zawarta przez Spółkę jedna umowa leasingu na zakup kilku jednorodnych urządzeń w świetle przepisów ustawy nie kreuje jednego środka trwałego oraz nie zmienia jego ustawowej definicji. Zatem na gruncie podatkowym, ujęcie środka trwałego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych warunkuje dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środka trwałego, a nie od wartości jednorodnego zbioru środków trwałych.

Zbiorczy, zespolony funkcjonalnie środek trwały tworzy się w przypadku gdy kilka środków trwałych jest ze sobą powiązanych w celu spełnienia przez nie określonych funkcji. W Państwa przypadku każdy z elementów zbioru stanowiącego przedmioty umowy leasingu stanowi odrębne urządzenie (bądź odrębny przedmiot) od pozostałych, może być wykorzystywany indywidualnie i do jego funkcjonowania i wykorzystywania zgodnie z jego przeznaczeniem nie jest niezbędne jego współdziałanie, czy też połączenie z innymi urządzeniami składającymi się na przedmioty leasingu.

Zatem, kilka komputerów, serwerów, drukarek itp. nie tworzy obiektu zbiorczego zgodnie z definicją środka trwałego przedstawioną w Rozporządzeniu RM, Klasyfikacja Środków Trwałych.

W konsekwencji, od jednorodnych środków trwałych ujętych przez Spółkę zbiorczo w ewidencji nie jest możliwe dokonywanie odpisów amortyzacyjnych wg metody liniowej lub tzw. degresywnej.

Nie można zatem zgodzić się z Państwa stanowiskiem stwierdzającym, że Finansującemu umowy leasingu (Spółce), o których mowa w art. 17b ustawy o CIT, której przedmiotem będzie zbiór jednorodnych środków trwałych o cenie jednostkowej przekraczającej 10.000 zł, ujętych w ewidencji środków trwałych pod jednym numerem ewidencyjnym (inwentarzowym), będzie przysługiwać prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych wg metody liniowej, zgodnie z zasadami przewidzianymi w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT oraz według metody degresywnej określonej w art. 16h ust. 1 ustawy o CIT.

Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 i nr 2 jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo wnieść skargę na niniejszą interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).