Pomiędzy ujęciem księgowym a ujęciem podatkowym występują znaczne różnice. Dotyczą one wielu obszarów uregulowań, począwszy od definicji środków trwałych, poprzez ustalanie ich wartości początkowej i utraty wartości, skończywszy zaś na zasadach dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Prawo podatkowe reguluje w sposób szczegółowy wszelkie kwestie dotyczące środków trwałych, czego efektem jest mała elastyczność na zmiany zachodzące w stosowanych przez jednostki gospodarcze rozwiązaniach biznesowych. W wyniku tego braku elastyczności powstaje w praktyce wiele problemów interpretacyjnych. W tym zakresie prawo bilansowe wydaje się znacznie lepiej dostosowane do ujmowania i prezentowania dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości gospodarczej, bez konieczności ciągłej zmiany przepisów prawa. Dzieje się tak dlatego, że prawo bilansowe stanowi raczej zbiór wytycznych, których celem jest zapewnienie rzetelnej prezentacji stanu i wyników jednostki gospodarczej. Opracowanie ma na celu wszechstronne przedstawienie problematyki ujęcia środków trwałych w prawie bilansowym i podatkowym.

Inaczej środki trwałe definiuje ustawa o rachunkowości, a inaczej ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych.