Wersja obowiązująca od 2017-11-13 do 2019-11-09 (Dz.U.2017.2095 tekst jednolity)

Art. 14. [Złomowanie statku] 1. (utracił moc)

2. (utracił moc)

3. Prawo do otrzymania wypłaty za złomowanie statku polskiego uzyskują armatorzy po upływie 5 lat od dnia jego zarejestrowania.

4. Za statek złomowany uznaje się statek eksploatowany w żegludze śródlądowej, posiadający ważne świadectwo zdolności żeglugowej i dokonujący przewozów rzeczy co najmniej w 10 rejsach o trasach nie krótszych niż 50 km, przy wykorzystaniu nośności statku co najmniej w 70%, w okresie ostatnich 24 miesięcy przed dniem zgłoszenia do złomowania.

5. Statek na stałe wycofany z przewozów towarowych i przeznaczony na cele niezwiązane z przewozem rzeczy za zgodą dyrektora właściwego urzędu żeglugi śródlądowej może być uznany za statek złomowany.

6. (utracił moc)

7. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia:

1) wysokości stawek jednostkowych do obliczania wypłat z Funduszu za złomowanie statku polskiego, z uwzględnieniem rodzaju, nośności lub mocy napędowej statku;

2) szczegółowy tryb postępowania przy dokonywaniu wypłat z Funduszu za złomowanie statku polskiego, z uwzględnieniem procedur obowiązujących armatorów przy ubieganiu się o wypłatę.

Wersja archiwalna obowiązująca od 2016-12-17 do 2017-11-12

Art. 14. [Złomowanie statku] 1. Armator, który opłaca składki i złomował statek polski, uzyskuje, z zastrzeżeniem ust. 6, prawo do otrzymania wypłaty z Funduszu.

2. W przypadku złomowania statku, armator ma prawo wprowadzić do eksploatacji, w zamian za złomowany statek, inny statek.

3. Prawo do otrzymania wypłaty za złomowanie statku polskiego uzyskują armatorzy po upływie 5 lat od dnia jego zarejestrowania.

4. Za statek złomowany uznaje się statek eksploatowany w żegludze śródlądowej, posiadający ważne świadectwo zdolności żeglugowej i dokonujący przewozów rzeczy co najmniej w 10 rejsach o trasach nie krótszych niż 50 km, przy wykorzystaniu nośności statku co najmniej w 70%, w okresie ostatnich 24 miesięcy przed dniem zgłoszenia do złomowania.

5. Statek na stałe wycofany z przewozów towarowych i przeznaczony na cele niezwiązane z przewozem rzeczy za zgodą dyrektora właściwego urzędu żeglugi śródlądowej może być uznany za statek złomowany.

6. Armator, którego statek został przeznaczony do złomowania z przyczyn powstałych w wyniku wypadku żeglugowego lub innego poważnego uszkodzenia, nie uzyskuje prawa do wypłaty z Funduszu,

7. Minister właściwy do spraw żeglugi śródlądowej [11], w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia:

1) wysokości stawek jednostkowych do obliczania wypłat z Funduszu za złomowanie statku polskiego, z uwzględnieniem rodzaju, nośności lub mocy napędowej statku;

2) szczegółowy tryb postępowania przy dokonywaniu wypłat z Funduszu za złomowanie statku polskiego, z uwzględnieniem procedur obowiązujących armatorów przy ubieganiu się o wypłatę.

[11] Art. 14 ust. 7 w brzmieniu ustalonym przez art. 14 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o zmianie ustawy o działach administracji rządowej oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 1954). Zmiana weszła w życie 17 grudnia 2016 r.

Wersja archiwalna obowiązująca od 2003-01-01 do 2016-12-16

Art. 14. [Złomowanie statku] 1. Armator, który opłaca składki i złomował statek polski, uzyskuje, z zastrzeżeniem ust. 6, prawo do otrzymania wypłaty z Funduszu.

2. W przypadku złomowania statku, armator ma prawo wprowadzić do eksploatacji, w zamian za złomowany statek, inny statek.

3. Prawo do otrzymania wypłaty za złomowanie statku polskiego uzyskują armatorzy po upływie 5 lat od dnia jego zarejestrowania.

4. Za statek złomowany uznaje się statek eksploatowany w żegludze śródlądowej, posiadający ważne świadectwo zdolności żeglugowej i dokonujący przewozów rzeczy co najmniej w 10 rejsach o trasach nie krótszych niż 50 km, przy wykorzystaniu nośności statku co najmniej w 70%, w okresie ostatnich 24 miesięcy przed dniem zgłoszenia do złomowania.

5. Statek na stałe wycofany z przewozów towarowych i przeznaczony na cele niezwiązane z przewozem rzeczy za zgodą dyrektora właściwego urzędu żeglugi śródlądowej może być uznany za statek złomowany.

6. Armator, którego statek został przeznaczony do złomowania z przyczyn powstałych w wyniku wypadku żeglugowego lub innego poważnego uszkodzenia, nie uzyskuje prawa do wypłaty z Funduszu,

7. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia:

1) wysokości stawek jednostkowych do obliczania wypłat z Funduszu za złomowanie statku polskiego, z uwzględnieniem rodzaju, nośności lub mocy napędowej statku;

2) szczegółowy tryb postępowania przy dokonywaniu wypłat z Funduszu za złomowanie statku polskiego, z uwzględnieniem procedur obowiązujących armatorów przy ubieganiu się o wypłatę.