PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 175 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (¹),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów (²),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Celem rozporządzenia (WE) nr 1980/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 lipca 2000 r. w sprawie zrewidowanego programu przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego (⁴) było utworzenie opartego na dobrowolnym uczestnictwie programu przyznawania oznakowania ekologicznego, który miał służyć promocji produktów o ograniczonym poziomie wpływu na środowisko w ciągu całego cyklu życia oraz miał dostarczyć konsumentom dokładnych, rzetelnych, opartych na naukowych kryteriach informacji na temat wpływu produktów na środowisko.

(2) Doświadczenia uzyskane w trakcie wdrażania rozporządzenia (WE) nr 1980/2000 pokazały, że istnieje potrzeba wprowadzenia zmian do tego programu oznakowania ekologicznego, celem zwiększenia jego skuteczności i usprawnienia jego działania.

(3) Zmieniony program (zwany dalej „programem oznakowania ekologicznego UE”) powinien być wdrażany zgodnie z postanowieniami traktatów, w tym - w szczególności – z zasadą ostrożności, o której mowa w art. 174 ust. 2 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.

(4) Konieczne jest zapewnienie koordynacji programu oznakowania ekologicznego UE z ustanawianiem wymogów w kontekście dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/125/WE z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającej ogólne zasady ustalania wymogów dotyczących ekoprojektu dla produktów związanych z energią (⁵).

(5) Program oznakowania ekologicznego UE jest elementem wspólnotowej polityki zrównoważonej konsumpcji i produkcji, stawiającej sobie za cel ograniczenie negatywnego oddziaływania wzorców produkcji i konsumpcji na środowisko, zdrowie, klimat i zasoby naturalne. Celem programu jest prowadzona za pomocą oznakowania ekologicznego UE promocja produktów charakteryzujących się wysokim poziomem efektywności ekologicznej. W tym celu uznaje się za właściwy wymóg, aby kryteria, które muszą spełnić produkty ubiegające się o oznakowanie ekologiczne UE, były opracowane w oparciu o najwyższy poziom efektywności ekologicznej, jaki udało się osiągnąć produktom na rynku Wspólnoty. Kryteria te powinny być zrozumiałe i łatwe w stosowaniu oraz powinny być oparte na dowodach naukowych, przy uwzględnieniu najnowszych osiągnięć technologicznych. Kryteria te powinny być zorientowane na rynek i obejmować jedynie najbardziej znaczące rodzaje wpływu produktu na środowisko w ciągu całego jego cyklu życia.

(6) Należy rozszerzyć możliwości stosowania oznakowania ekologicznego UE w celu uniknięcia powielania tego typu systemów oraz aby zachęcić do zintensyfikowania wysiłków w zakresie efektywności ekologicznej, podejmowanych w tych wszystkich sektorach, w których wpływ na środowisko może być kryterium wpływającym na wybór dokonywany przez konsumentów. Jednak w odniesieniu do grup produktów obejmujących żywność i pasze powinno się przeprowadzić badanie mające na celu zapewnienie możliwości spełnienia kryteriów i zagwarantowania wartości dodanej. W przypadku żywności i pasz, a także nieprzetworzonych produktów rolnych objętych zakresem stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 834/2007 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych (⁶) należy rozważyć przyjęcie opcji, zgodnie z którą do uzyskania oznakowania ekologicznego UE kwalifikowałyby się tylko produkty posiadające certyfikat produktów ekologicznych, aby uniknąć dezorientacji wśród konsumentów.

(7) Oznakowanie ekologiczne UE powinno mieć na celu zastąpienie substancji stwarzających zagrożenie substancjami bezpieczniejszymi, w każdym przypadku gdy jest to możliwe z technicznego punktu widzenia.

(8) Aby uzyskać powszechną akceptację programu oznakowania ekologicznego UE istotne jest, aby organizacje pozarządowe działające na rzecz środowiska oraz organizacje konsumenckie odgrywały ważną rolę i aktywnie uczestniczyły w opracowywaniu i ustaleniu kryteriów oznakowania ekologicznego UE.

(9) Zainteresowane strony powinny mieć możliwość kierowania opracowywaniem lub zmianą kryteriów oznakowania ekologicznego UE, pod warunkiem że przestrzegane będą wspólne zasady proceduralne, a cały proces będzie koordynowany przez Komisję. W celu zapewnienia spójności działań Wspólnoty należy również wprowadzić wymóg, aby przy opracowywaniu lub zmianie kryteriów oznakowania ekologicznego UE były brane pod uwagę najnowsze cele strategiczne Wspólnoty dotyczące środowiska, takie jak programy działań w zakresie środowiska, strategie zrównoważonego rozwoju oraz programy dotyczące zmian klimatu.

(10) W celu uproszczenia programu oznakowania ekologicznego UE oraz zmniejszenia obciążeń administracyjnych związanych ze stosowaniem oznakowania ekologicznego UE, powinny zostać usprawnione procedury oceny i weryfikacji.

(11) Należy określić warunki używania oznakowania ekologicznego UE, zaś aby zapewnić przestrzeganie tych warunków, należy na jednostki właściwe nałożyć wymóg przeprowadzania weryfikacji po rejestracji, a także zakazać używania oznakowania ekologicznego UE w przypadku niespełniania tych warunków. Należy również nałożyć na państwa członkowskie wymóg ustanowienia przepisów dotyczących sankcji nakładanych w przypadku naruszenia niniejszego rozporządzenia oraz zapewnienia ich wdrażania.

(12) Aby upowszechnić używanie oznakowania ekologicznego UE oraz aby zachęcić te podmioty, których produkty spełniają kryteria oznakowania ekologicznego UE, należy obniżyć koszty związane z jego używaniem.

(13) Należy informować społeczeństwo i zwiększyć rozpoznawalność oznakowania ekologicznego UE poprzez działania promocyjne, kampanie informacyjne i edukacyjne na poziomie lokalnym, krajowym i wspólnotowym, aby konsumenci zrozumieli znaczenie oznakowania ekologicznego UE i mogli dokonywać przemyślanych wyborów. Jest to również konieczne do zwiększenia atrakcyjności programu dla producentów i sprzedawców detalicznych.

(14) Państwa członkowskie powinny rozważyć wydanie wytycznych przy ustanawianiu krajowych planów działań w zakresie ekologicznych zamówień publicznych i mogłyby rozważyć ustalenie celów dotyczących zamówień publicznych na produkty przyjazne środowisku.

(15) Aby ułatwić obrót produktami opatrzonymi oznakowaniem ekologicznym na poziomie krajowym, ograniczyć dodatkowe nakłady pracy w przedsiębiorstwach, zwłaszcza w MŚP, i nie dezorientować konsumentów, należy również wzmocnić spójność oraz promować harmonizację programu oznakowania ekologicznego UE oraz istniejących we Wspólnocie krajowych systemów oznakowania ekologicznego.

(16) W celu zapewnienia zharmonizowanego stosowania systemu przyznawania oraz nadzoru nad rynkiem i kontroli stosowania oznakowania ekologicznego UE w całej Wspólnocie jednostki właściwe powinny prowadzić wymianę informacji i doświadczeń.

(17) Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (⁷).

(18) W szczególności należy upoważnić Komisję do przyjmowania kryteriów, jakie muszą spełniać produkty opatrzone oznakowaniem ekologicznym UE, oraz do wprowadzania zmian w załącznikach do niniejszego rozporządzenia. Ponieważ środki te mają zasięg ogólny i mają na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez uzupełnienie go o nowe elementy inne niż istotne, środki te muszą zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą przewidzianą w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(19) W celu zapewnienia przejrzystości i pewności prawa, rozporządzenie (WE) nr 1980/2000 powinno zostać zastąpione przez niniejsze rozporządzenie.

(20) Należy zatem ustanowić odpowiednie przepisy przejściowe w celu zapewnienia płynnego przejścia między przepisami rozporządzenia (WE) nr 1980/2000 a przepisami niniejszego rozporządzenia,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie określa zasady ustanawiania i stosowania dobrowolnego programu oznakowania ekologicznego UE.

Artykuł 2

Zakres stosowania

1. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do wszelkich towarów i usług, które są dostarczane na rynek Wspólnoty do celów dystrybucji, konsumpcji lub użytkowania za opłatą lub nieodpłatnie (dalej zwanych „produktami”).

2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do produktów leczniczych stosowanych u ludzi, określonych w dyrektywie 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (⁸), do weterynaryjnych produktów leczniczych, określonych w dyrektywie 2001/82/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do weterynaryjnych produktów leczniczych (⁹) ani do wyrobów medycznych jakiegokolwiek rodzaju.

Artykuł 3

Definicje

Na użytek niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

1) „grupa produktów” oznacza zbiór produktów, które służą podobnym celom i mają podobne zastosowania lub podobne własności funkcjonalne i są podobnie postrzegane przez konsumentów;

2) „podmiot gospodarczy” oznacza każdego producenta, wytwórcę, importera, usługodawcę, sprzedawcę hurtowego lub detalicznego;

3) „wpływ na środowisko” oznacza wszelkie zmiany w środowisku, w całości lub częściowo wynikające z działania danego produktu podczas jego cyklu życia;

4) „efektywność ekologiczna” oznacza wyniki zarządzania przez producenta tymi właściwościami produktu, które mają wpływ na środowisko;

5) „weryfikacja” oznacza procedurę mającą na celu zaświadczenie, że produkt spełnia określone kryteria oznakowania ekologicznego UE.

Artykuł 4

Jednostki właściwe

1. Każde z państw członkowskich powołuje w ramach ministerstw lub poza nimi jednostkę właściwą lub jednostki właściwe odpowiedzialne za wykonywanie zadań przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu („jednostka właściwa” lub „jednostki właściwe”) i zapewnia im zdolność działania. W przypadku powołania więcej niż jednej jednostki właściwej państwo członkowskie określa uprawnienia każdej z jednostek oraz mające do nich zastosowanie wymogi współpracy.

2. Skład jednostek właściwych musi gwarantować ich niezależność i neutralność, a ich regulaminy wewnętrzne zapewniać przejrzystość w prowadzeniu działalności i udział wszystkich zainteresowanych stron.

3. Państwa członkowskie zapewniają spełnianie przez jednostki właściwe wymogów określonych w załączniku V.

4. Jednostki właściwe zapewniają prowadzenie procesu weryfikacji w sposób spójny, neutralny i wiarygodny przez stronę niezależną od podmiotu gospodarczego poddanego weryfikacji, w oparciu o międzynarodowe, europejskie lub krajowe normy i procedury dotyczące jednostek obsługujących programy certyfikacji produktów.

Artykuł 5

Komitet Unii Europejskiej ds. Oznakowania Ekologicznego

1. Komisja ustanawia Komitet Unii Europejskiej ds. Oznakowania Ekologicznego (zwany dalej „KUEOE”), składający się z przedstawicieli jednostek właściwych wszystkich państw członkowskich, o których mowa w art. 4, oraz z innych zainteresowanych stron. KUEOE wybiera swojego przewodniczącego zgodnie ze swoim regulaminem wewnętrznym. KUEOE uczestniczy w opracowywaniu i zmianach kryteriów oznakowania ekologicznego UE oraz we wszelkich przeglądach wdrażania programu oznakowania ekologicznego UE. Służy on także Komisji radą i pomocą w tych dziedzinach, a w szczególności wydaje zalecenia dotyczące minimalnych wymogów w zakresie efektywności ekologicznej.

2. W odniesieniu do każdej grupy produktów Komisja zapewnia przestrzeganie przez KUEOE w trakcie prowadzenia jego działalności zasady równego udziału wszystkich właściwych zainteresowanych stron, takich jak jednostki właściwe, producenci, wytwórcy, importerzy, usługodawcy, sprzedawcy hurtowi, sprzedawcy detaliczni, zwłaszcza MŚP, oraz organizacje ekologiczne i organizacje konsumenckie.

Artykuł 6

Ogólne wymogi dotyczące kryteriów oznakowania ekologicznego UE

1. Kryteria oznakowania ekologicznego UE opierają się na efektywności ekologicznej produktów i uwzględniają najnowsze strategiczne cele Wspólnoty w dziedzinie środowiska.

2. Kryteria oznakowania ekologicznego UE określają wymogi środowiskowe, które produkt musi spełniać, aby zostać opatrzony oznakowaniem ekologicznym UE.

3. Kryteria oznakowania ekologicznego UE określa się na podstawie danych naukowych oraz z uwzględnieniem całego cyklu życia produktów. Przy określaniu takich kryteriów uwzględnia się następujące kwestie:

a) najbardziej znaczące rodzaje wpływu na środowisko, w szczególności wpływ na zmiany klimatyczne, wpływ na przyrodę i różnorodność biologiczną, zużycie energii i zasobów, powstawanie odpadów, emisje do wszystkich elementów środowiska, zanieczyszczenie przez skutki fizyczne oraz wykorzystywanie i uwalnianie substancji stwarzających zagrożenie;

b) zastępowanie substancji stwarzających zagrożenie substancjami bezpieczniejszymi jako takimi lub dzięki zastosowaniu innych materiałów lub zmian projektowych, w każdym przypadku gdy jest to wykonalne pod względem technicznym;

c) potencjał redukcji wpływu na środowisko dzięki trwałości i możliwości ponownego wykorzystania produktów;

d) bilans netto korzyści i obciążeń dla środowiska, włącznie z zagadnieniami dotyczącymi zdrowia i bezpieczeństwa, na poszczególnych etapach życia danych produktów;

e) w stosownych przypadkach, aspekty społeczne i etyczne, np. poprzez odniesienie do odpowiednich konwencji i porozumień międzynarodowych, takich jak odpowiednie normy MOP i kodeksy postępowania;

f) kryteria ustanowione dla innych oznakowań środowiskowych, zwłaszcza oficjalnie uznanych na poziomie krajowym lub regionalnym oznakowań środowiskowych EN ISO 14 024 typ I, w przypadku gdy dla danej grupy produktów takie kryteria istnieją, tak aby wzmocnić efekt synergii;

g) w miarę możliwości, zasadę ograniczania badań na zwierzętach.

4. Kryteria oznakowania ekologicznego UE obejmują również wymogi mające na celu zapewnienie właściwego funkcjonowania produktów opatrzonych oznakowaniem ekologicznym UE zgodnie z planowanym przeznaczeniem.

5. Przed opracowaniem kryteriów oznakowania ekologicznego UE dotyczących żywności i pasz, określonych w rozporządzeniu (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującym Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności i ustanawiającym procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (¹⁰), najpóźniej do dnia 31 grudnia 2011 r. Komisja przeprowadza badanie wykonalności ustanowienia wiarygodnych kryteriów obejmujących efektywność ekologiczną tego rodzaju produktów przez cały cykl ich życia, w tym w odniesieniu do produktów rybołówstwa i akwakultury. W badaniu tym szczególną uwagę poświęca się wpływowi kryteriów oznakowania ekologicznego UE na żywność i pasze oraz nieprzetworzone produkty rolne objęte zakresem stosowania rozporządzenia (WE) nr 834/2007. W badaniu powinno się rozważyć możliwość, aby do przyznania oznakowania ekologicznego UE kwalifikowały się wyłącznie produkty posiadające certyfikat produktów ekologicznych, w celu uniknięcia dezorientacji wśród konsumentów.

Uwzględniając wynik badania i opinię KUEOE, Komisja decyduje, czy i w przypadku których grup żywności oraz pasz wykonalne jest opracowanie kryteriów oznakowania ekologicznego UE, zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 16 ust. 2.

6. Oznakowanie ekologiczne UE nie może być przyznawane towarom zawierającym substancje lub preparaty/mieszaniny spełniające kryteria pozwalające zaklasyfikować je jako toksyczne, stwarzające zagrożenie dla środowiska, rakotwórcze, mutagenne lub działające szkodliwie na rozrodczość w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (¹¹), ani towarom zawierającym substancje, o których mowa w art. 57 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów (¹²).

7. W przypadku szczególnych kategorii towarów zawierających substancje, o których mowa w ust. 6, i tylko w przypadku, gdy z technicznego punktu widzenia nie jest wykonalne zastąpienie ich samych lub zastosowanie alternatywnych materiałów lub projektów lub w przypadku produktów, które mają znacząco wyższą całkowitą efektywność ekologiczną w porównaniu z innymi towarami tej samej kategorii, Komisja może przyjąć środki mające na celu przyznanie odstępstw od ust. 6. Nie przyznaje się odstępstw w stosunku do substancji spełniających kryteria art. 57 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 i wskazanych zgodnie z procedurą opisaną w art. 59 ust. 1 tego rozporządzenia, znajdujących się w mieszaninach, w jakimkolwiek artykule lub w jakiejkolwiek jednorodnej części złożonego artykułu w stężeniu powyżej 0,1 % (wagowego). Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 16 ust. 2.

Artykuł 7

Opracowanie i zmiana kryteriów oznakowania ekologicznego UE

1. Po konsultacji z KUEOE Komisja, państwa członkowskie, jednostki właściwe i inne zainteresowane strony mogą również inicjować prace związane z opracowywaniem lub zmianą kryteriów oznakowania ekologicznego UE oraz kierować takimi pracami. W przypadku gdy prowadzenie opracowywania kryteriów zostało powierzone innym zainteresowanym stronom, muszą one wykazać się wiedzą fachową na temat danego produktu, a także zdolnością przeprowadzania procedury z zachowaniem neutralności i zgodnie z celami niniejszego rozporządzenia. W związku z tym preferowane będą konsorcja składające się z więcej niż jednej grupy interesu.

Strona, która inicjuje prace związane z opracowywaniem lub zmianą kryteriów oznakowania ekologicznego UE i kieruje nimi zgodnie z procedurą określoną w załączniku I część A, sporządza następujące dokumenty:

a) sprawozdanie wstępne;

b) projekt wniosku w sprawie kryteriów;

c) sprawozdanie merytoryczne w uzupełnieniu projektu wniosku w sprawie kryteriów;

d) sprawozdanie końcowe;

e) podręcznik dla potencjalnych użytkowników oznakowania ekologicznego UE i jednostek właściwych;

f) podręcznik dla organów udzielających zamówień publicznych.

Dokumenty te przedkłada się Komisji i KUEOE.

2. W przypadku gdy dla danej grupy produktów nie określono kryteriów oznakowania ekologicznego UE, a kryteria takie zostały już opracowane w ramach innego programu oznakowania ekologicznego zgodnego z wymogami oznakowań środowiskowych EN ISO 14 024 typu I, każde państwo członkowskie, w którym uznawany jest inny program, może - po konsultacji z Komisją i KUEOE - zaproponować włączenie tych kryteriów do programu oznakowania ekologicznego UE.

W takich przypadkach można stosować skróconą procedurę opracowywania kryteriów określoną w części B załącznika I, pod warunkiem że proponowane kryteria zostały opracowane zgodnie z przepisami załącznika I część A. Skróconą procedurę opracowywania kryteriów prowadzi Komisja albo państwo członkowskie, które – zgodnie z akapitem pierwszym – zaproponowało tę procedurę.

3. W przypadku gdy konieczna jest zmiana inna niż istotna kryteriów, można zastosować skróconą procedurę zmiany określoną w załączniku I część C.

4. Do dnia 19 lutego 2011 KUEOE i Komisja uzgadniają plan prac obejmujący strategię i niewyczerpujący wykaz grup produktów. Plan uwzględni inne działania Wspólnoty (np. w zakresie ekologicznych zamówień publicznych) i może być aktualizowany zgodnie z najnowszymi strategicznymi celami Wspólnoty w dziedzinie środowiska. Plan ten jest regularnie aktualizowany.

Artykuł 8

Określanie kryteriów oznakowania ekologicznego UE

1. Projekt kryteriów oznakowania ekologicznego UE opracowywany jest zgodnie z procedurą określoną w załączniku I, z uwzględnieniem planu prac.

2. Nie później niż dziewięć miesięcy po konsultacji z KUEOE, Komisja przyjmuje środki w celu określenia szczegółowych kryteriów oznakowania ekologicznego UE dla każdej z grup produktów. Środki te publikowane są w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

W swoim wniosku końcowym Komisja uwzględnia uwagi KUEOE i wyraźnie wskazuje, jakie zmiany wprowadziła po konsultacji z KUEOE w końcowym wniosku w porównaniu z projektem wniosku, oraz dokumentuje je i uzasadnia.

Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 16 ust. 2.

3. Za pomocą środków, o których mowa w ust. 2, Komisja:

a) określa wymogi oceny zgodności poszczególnych produktów z kryteriami oznakowania ekologicznego UE („wymogi oceny”);

b) wskazuje, dla każdej grupy produktów, trzy kluczowe dla środowiska cechy produktu opatrzonego oznakowaniem ekologicznym, które mogą znaleźć się na dodatkowej etykiecie z polem tekstowym opisanym w załączniku II;

c) określa dla każdej grupy produktów stosowny okres obowiązywania kryteriów i wymogów oceny;

d) określa dozwolony stopień zmienności produktu w okresie obowiązywania, o którym mowa w lit. c).

4. Przy ustanawianiu kryteriów oznakowania ekologicznego UE unika się wprowadzania środków, których wdrożenie może spowodować niewspółmierne obciążenia administracyjne i ekonomiczne dla MŚP.

Artykuł 9

Przyznawanie oznakowania ekologicznego UE i warunki jego używania

1. Każdy podmiot gospodarczy, który chce używać oznakowania ekologicznego UE składa wniosek do jednostek właściwych, o których mowa w art. 4, zgodnie z następującymi zasadami:

a) w przypadku gdy produkt pochodzi z jednego państwa członkowskiego – wniosek składa się jednostce właściwej w tym państwie członkowskim;

b) w przypadku gdy produkt w tej samej postaci pochodzi z kilku państw członkowskich – wniosek można złożyć jednostce właściwej w jednym z tych państw;

c) w przypadku gdy produkt pochodzi spoza Wspólnoty – wniosek składa się jednostce właściwej dowolnego z państw członkowskich, w których produkt ma zostać lub został wprowadzony do obrotu.

2. Oznakowanie ekologiczne UE ma formę przedstawioną w załączniku II.

Oznakowanie ekologiczne UE może być używane jedynie w odniesieniu do produktów, które spełniają kryteria oznakowania ekologicznego UE, mające zastosowanie do danych produktów, w odniesieniu do których przyznano oznakowanie ekologiczne UE.

3. We wnioskach podaje się pełne dane kontaktowe podmiotu gospodarczego, a także daną grupę produktów i pełen opis produktu oraz wszelkie inne informacje wymagane przez jednostkę właściwą.

Do wniosków dołączana jest kompletna stosowna dokumentacja, o której mowa w odnośnym akcie Komisji określającym kryteria oznakowania ekologicznego UE dla danej grupy produktów.

4. Jednostka właściwa, w której złożono wniosek, pobiera opłaty zgodnie z załącznikiem III. Warunkiem używania oznakowania ekologicznego UE jest uiszczenie opłat w odpowiednim terminie.

5. W ciągu dwóch miesięcy od daty otrzymania wniosku odpowiednia jednostka właściwa sprawdza, czy dokumentacja jest kompletna, i powiadamia o tym podmiot gospodarczy. Jednostka właściwa może odrzucić wniosek, jeśli podmiot gospodarczy nie uzupełni dokumentacji w ciągu sześciu miesięcy od takiego powiadomienia.

Jeżeli dokumentacja jest kompletna, a jednostka właściwa sprawdziła, że produkt spełnia kryteria oznakowania ekologicznego UE i wymogi oceny opublikowane zgodnie z art. 8, jednostka właściwa przydziela produktowi numer rejestracyjny.

Podmioty gospodarcze ponoszą koszty badań i oceny zgodności z kryteriami oznakowania ekologicznego UE. Podmioty gospodarcze mogą zostać obciążone kosztami podróży i pobytu, w przypadku gdy niezbędne są weryfikacje na miejscu poza państwem członkowskim jednostki właściwej.

6. W przypadku gdy kryteria oznakowania ekologicznego UE wymagają, aby obiekty produkcyjne spełniały określone wymogi, wymogi te muszą być spełniane przez wszystkie obiekty, w których wytwarzany jest produkt opatrzony oznakowaniem ekologicznym UE. W stosownych przypadkach jednostka właściwa przeprowadza weryfikacje na miejscu lub wyznacza w tym celu upoważnionego przedstawiciela.

7. Jednostki właściwe uznają na zasadzie preferencyjnej badania objęte akredytacją zgodnie z ISO 17 025 oraz weryfikacje przeprowadzone przez organy akredytowane zgodnie z normą EN 45 011 lub z równoważną normą międzynarodową. Jednostki właściwe współpracują ze sobą w celu zapewnienia skutecznego i spójnego wdrażania procedur oceny i weryfikacji, głównie na forum grup roboczych, o których mowa w art. 13.

8. Jednostka właściwa zawiera z każdym podmiotem gospodarczym umowę obejmującą warunki używania oznakowania ekologicznego UE (w tym postanowienia dotyczące zezwolenia na używanie oznakowania ekologicznego UE i wycofania takiego zezwolenia, w szczególności ze względu na zmianę kryteriów). W tym celu stosuje się standardową umowę zgodną z wzorem zawartym w załączniku IV.

9. Podmiot gospodarczy może umieścić oznakowanie ekologiczne UE na produkcie dopiero po zawarciu umowy. Podmiot gospodarczy umieszcza na produkcie opatrzonym oznakowaniem ekologicznym UE także numer rejestracyjny.

10. Jednostka właściwa, która przyznała produktowi oznakowanie ekologiczne UE, powiadamia o tym Komisję. Komisja ustanawia tworzy rejestr i regularnie dokonuje jego aktualizacji. Rejestr ten jest publicznie dostępny na stronie internetowej poświęconej oznakowaniu ekologicznemu UE.

11. Oznakowanie ekologiczne UE może być umieszczane na produktach, którym je przyznano, i na związanych z nimi materiałach reklamowych.

12. Przyznanie oznakowania ekologicznego UE pozostaje bez uszczerbku dla wymogów środowiskowych lub innych wymogów regulacyjnych prawa wspólnotowego lub krajowego mających zastosowanie do poszczególnych etapów cyklu życia produktu.

13. Prawo używania oznakowania ekologicznego UE nie obejmuje używania go jako składnika znaku towarowego.

Artykuł 10

Nadzór nad rynkiem i kontrola używania oznakowania ekologicznego UE

1. Wszelkie nieprawdziwe lub wprowadzające w błąd reklamy oraz używanie oznakowań lub logo, które prowadzą do mylenia ich z oznakowaniem ekologicznym UE, są zabronione.

2. Jednostka właściwa regularnie weryfikuje, w odniesieniu do produktów, którym przyznała oznakowanie ekologiczne UE, czy dany produkt spełnia kryteria oznakowania ekologicznego UE oraz wymogi oceny publikowane zgodnie z art. 8. W stosownych przypadkach jednostka właściwa przeprowadza również tego rodzaju weryfikacje po otrzymaniu skargi. Weryfikacje te mogą mieć formę wyrywkowych kontroli.

Jednostka właściwa, która przyznała produktowi oznakowanie ekologiczne UE, informuje użytkownika oznakowania ekologicznego UE o wszelkich skargach, które wpłynęły w odniesieniu do produktu opatrzonego oznakowaniem ekologicznym UE, i może zażądać od użytkownika udzielenia odpowiedzi na te skargi. Jednostka właściwa może nie ujawniać użytkownikowi tożsamości składającego skargę.

3. Użytkownik oznakowania ekologicznego UE umożliwia jednostce właściwej, która przyznała produktowi oznakowanie ekologiczne UE, przeprowadzenie wszelkich kontroli niezbędnych do monitorowania stałego przestrzegania kryteriów dla danej grupy produktów oraz przepisów art. 9.

4. Użytkownik oznakowania ekologicznego UE, na żądanie jednostki właściwej, która przyznała produktowi oznakowanie ekologiczne UE, umożliwia wstęp na teren obiektów, w których produkowany jest dany produkt.

Żądanie to może zostać przedstawione w każdym dającym się rozsądnie uzasadnić czasie i bez uprzedzenia.

5. W przypadku, gdy po uprzednim umożliwieniu użytkownikowi oznakowania ekologicznego UE przedstawienia swoich uwag, dowolna jednostka właściwa stwierdzi, że produkt opatrzony oznakowaniem ekologicznym UE nie spełnia odpowiednich kryteriów dla danej grupy produktów lub że oznakowanie ekologiczne UE nie jest wykorzystywane zgodnie z art. 9, albo zabrania umieszczania tego oznakowania ekologicznego UE na tym produkcie albo, w przypadku gdy oznakowanie ekologiczne UE zostało przyznane przez inną jednostkę właściwą, informuje tę jednostkę właściwą. Użytkownik oznakowania ekologicznego UE nie jest uprawniony do pełnego ani częściowego zwrotu opłat, o których mowa w art. 9 ust. 4.

Jednostka właściwa niezwłocznie informuje wszystkie inne jednostki właściwe oraz Komisję o tym zakazie.

6. Jednostka właściwa, która przyznała produktowi oznakowanie ekologiczne UE, nie ujawnia informacji, do których dostęp uzyskała w trakcie przeprowadzania oceny przestrzegania przez użytkownika oznakowania ekologicznego UE zasad stosowania oznakowania ekologicznego UE określonych w art. 9, ani nie wykorzystuje tych informacji do celów innych niż cele związane z przyznaniem prawa do używania oznakowania ekologicznego UE.

Jednostka właściwa podejmuje wszelkie rozsądne kroki mające na celu zapewnienie ochrony dostarczonych jej dokumentów przed sfałszowaniem lub przywłaszczeniem.

Artykuł 11

Programy oznakowania ekologicznego w państwach członkowskich

1. W przypadku, gdy opublikowane zostały kryteria oznakowania ekologicznego UE dla danej grupy produktów, inne programy oznakowania ekologicznego, oficjalnie uznane na poziomie krajowym lub regionalnym, odpowiadające normie EN ISO 14 024 typ I, które nie obejmują danej grupy produktów w chwili publikacji, mogą zostać rozszerzone na tę grupę produktów jedynie wówczas, gdy kryteria opracowane w ich ramach są co najmniej tak samo rygorystyczne, jak kryteria oznakowania ekologicznego UE.

2. W celu harmonizacji kryteriów europejskich programów oznakowania ekologicznego (EN ISO 14 024 typ I), kryteria oznakowania ekologicznego UE uwzględniają również istniejące kryteria opracowane w oficjalnie uznanych programach oznakowania ekologicznego w państwach członkowskich.

Artykuł 12

Promowanie oznakowania ekologicznego UE

1. Państwa członkowskie i Komisja, we współpracy z KUEOE, uzgadniają konkretny plan działań w celu promowania używania oznakowania ekologicznego UE poprzez:

a) prowadzenie działań uświadamiających oraz kampanii informacyjnych i edukacyjnych skierowanych do konsumentów, producentów, wytwórców, sprzedawców hurtowych, usługodawców, nabywców publicznych, handlowców, sprzedawców detalicznych oraz ogółu społeczeństwa,

b) zachęcanie do korzystania z programu, zwłaszcza przez MŚP,

wspierając tym samym rozwój programu.

2. Promowanie oznakowania ekologicznego UE może odbywać się poprzez stronę internetową oznakowania ekologicznego UE, dostarczającą, we wszystkich językach Wspólnoty, podstawowych informacji i materiałów promocyjnych na temat oznakowania ekologicznego UE, a także informacji o tym gdzie można nabyć produkty opatrzone oznakowaniem ekologicznym UE.

3. Państwa członkowskie zachęcają do korzystania z „Podręcznika dla organów udzielających zamówień publicznych”, o którym mowa w załączniku I część A pkt 5. W tym celu państwa członkowskie rozważają, na przykład, ustanowienie celów dotyczących zamówień publicznych na produkty spełniające kryteria określone w tym podręczniku.

Artykuł 13

Wymiana informacji i doświadczeń

1. W celu wspierania spójnego wdrażania niniejszego rozporządzenia jednostki właściwe prowadzą regularną wymianę informacji i doświadczeń, w szczególności dotyczących stosowania art. 9 i 10.

2. Komisja powołuje do tego celu grupę roboczą jednostek właściwych. Posiedzenia grupy roboczej odbywają się co najmniej dwa razy w roku. Koszty podróży pokrywa Komisja. Grupa robocza wybiera przewodniczącego i przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 14

Sprawozdanie

Do dnia 19 lutego 2015 Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z wdrażania programu oznakowania ekologicznego UE. Sprawozdanie określa również, które z elementów programu mogłyby być poddane przeglądowi.

Artykuł 15

Zmiana załączników

Komisja może dokonać zmian w załącznikach, w tym zmienić maksymalną wysokość opłat przewidzianych w załączniku III, z uwzględnieniem konieczności pokrycia dzięki opłatom kosztów funkcjonowania programu.

Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 16 ust. 2.

Artykuł 16

Procedura komitetowa

1. Komisja wspierana jest przez komitet.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu zastosowanie mają art. 5a ust. 1–4 i art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

Artykuł 17

Sankcje

Państwa członkowskie przyjmują przepisy dotyczące sankcji stosowanych w przypadku naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia oraz podejmują wszelkie środki konieczne do zapewnienia ich wdrożenia. Przewidziane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Państwa członkowskie niezwłocznie powiadamiają o tych przepisach Komisję oraz niezwłocznie powiadamiają ją o wszelkich późniejszych zmianach mających na nie wpływ.

Artykuł 18

Uchylenie

Rozporządzenie (WE) nr 1980/2000 niniejszym traci moc.

Artykuł 19

Przepisy przejściowe

Rozporządzenie (WE) nr 1980/2000 ma w dalszym ciągu zastosowanie do umów zawartych zgodnie z jego art. 9, do określonego w tych umowach dnia ich wygaśnięcia, z wyjątkiem przepisów tego rozporządzenia dotyczących opłat.

Art. 9 ust. 4 oraz załącznik III do niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie do takich umów.

Artykuł 20

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

[1] Sporządzono w Strasburgu dnia 30 listopada 2009

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 175 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (¹),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów (²),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Celem rozporządzenia (WE) nr 1980/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 lipca 2000 r. w sprawie zrewidowanego programu przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego (⁴) było utworzenie opartego na dobrowolnym uczestnictwie programu przyznawania oznakowania ekologicznego, który miał służyć promocji produktów o ograniczonym poziomie wpływu na środowisko w ciągu całego cyklu życia oraz miał dostarczyć konsumentom dokładnych, rzetelnych, opartych na naukowych kryteriach informacji na temat wpływu produktów na środowisko.

(2) Doświadczenia uzyskane w trakcie wdrażania rozporządzenia (WE) nr 1980/2000 pokazały, że istnieje potrzeba wprowadzenia zmian do tego programu oznakowania ekologicznego, celem zwiększenia jego skuteczności i usprawnienia jego działania.

(3) Zmieniony program (zwany dalej „programem oznakowania ekologicznego UE”) powinien być wdrażany zgodnie z postanowieniami traktatów, w tym - w szczególności – z zasadą ostrożności, o której mowa w art. 174 ust. 2 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.

(4) Konieczne jest zapewnienie koordynacji programu oznakowania ekologicznego UE z ustanawianiem wymogów w kontekście dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/125/WE z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającej ogólne zasady ustalania wymogów dotyczących ekoprojektu dla produktów związanych z energią (⁵).

(5) Program oznakowania ekologicznego UE jest elementem wspólnotowej polityki zrównoważonej konsumpcji i produkcji, stawiającej sobie za cel ograniczenie negatywnego oddziaływania wzorców produkcji i konsumpcji na środowisko, zdrowie, klimat i zasoby naturalne. Celem programu jest prowadzona za pomocą oznakowania ekologicznego UE promocja produktów charakteryzujących się wysokim poziomem efektywności ekologicznej. W tym celu uznaje się za właściwy wymóg, aby kryteria, które muszą spełnić produkty ubiegające się o oznakowanie ekologiczne UE, były opracowane w oparciu o najwyższy poziom efektywności ekologicznej, jaki udało się osiągnąć produktom na rynku Wspólnoty. Kryteria te powinny być zrozumiałe i łatwe w stosowaniu oraz powinny być oparte na dowodach naukowych, przy uwzględnieniu najnowszych osiągnięć technologicznych. Kryteria te powinny być zorientowane na rynek i obejmować jedynie najbardziej znaczące rodzaje wpływu produktu na środowisko w ciągu całego jego cyklu życia.

(6) Należy rozszerzyć możliwości stosowania oznakowania ekologicznego UE w celu uniknięcia powielania tego typu systemów oraz aby zachęcić do zintensyfikowania wysiłków w zakresie efektywności ekologicznej, podejmowanych w tych wszystkich sektorach, w których wpływ na środowisko może być kryterium wpływającym na wybór dokonywany przez konsumentów. Jednak w odniesieniu do grup produktów obejmujących żywność i pasze powinno się przeprowadzić badanie mające na celu zapewnienie możliwości spełnienia kryteriów i zagwarantowania wartości dodanej. W przypadku żywności i pasz, a także nieprzetworzonych produktów rolnych objętych zakresem stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 834/2007 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych (⁶) należy rozważyć przyjęcie opcji, zgodnie z którą do uzyskania oznakowania ekologicznego UE kwalifikowałyby się tylko produkty posiadające certyfikat produktów ekologicznych, aby uniknąć dezorientacji wśród konsumentów.

(7) Oznakowanie ekologiczne UE powinno mieć na celu zastąpienie substancji stwarzających zagrożenie substancjami bezpieczniejszymi, w każdym przypadku gdy jest to możliwe z technicznego punktu widzenia.

(8) Aby uzyskać powszechną akceptację programu oznakowania ekologicznego UE istotne jest, aby organizacje pozarządowe działające na rzecz środowiska oraz organizacje konsumenckie odgrywały ważną rolę i aktywnie uczestniczyły w opracowywaniu i ustaleniu kryteriów oznakowania ekologicznego UE.

(9) Zainteresowane strony powinny mieć możliwość kierowania opracowywaniem lub zmianą kryteriów oznakowania ekologicznego UE, pod warunkiem że przestrzegane będą wspólne zasady proceduralne, a cały proces będzie koordynowany przez Komisję. W celu zapewnienia spójności działań Wspólnoty należy również wprowadzić wymóg, aby przy opracowywaniu lub zmianie kryteriów oznakowania ekologicznego UE były brane pod uwagę najnowsze cele strategiczne Wspólnoty dotyczące środowiska, takie jak programy działań w zakresie środowiska, strategie zrównoważonego rozwoju oraz programy dotyczące zmian klimatu.

(10) W celu uproszczenia programu oznakowania ekologicznego UE oraz zmniejszenia obciążeń administracyjnych związanych ze stosowaniem oznakowania ekologicznego UE, powinny zostać usprawnione procedury oceny i weryfikacji.

(11) Należy określić warunki używania oznakowania ekologicznego UE, zaś aby zapewnić przestrzeganie tych warunków, należy na jednostki właściwe nałożyć wymóg przeprowadzania weryfikacji po rejestracji, a także zakazać używania oznakowania ekologicznego UE w przypadku niespełniania tych warunków. Należy również nałożyć na państwa członkowskie wymóg ustanowienia przepisów dotyczących sankcji nakładanych w przypadku naruszenia niniejszego rozporządzenia oraz zapewnienia ich wdrażania.

(12) Aby upowszechnić używanie oznakowania ekologicznego UE oraz aby zachęcić te podmioty, których produkty spełniają kryteria oznakowania ekologicznego UE, należy obniżyć koszty związane z jego używaniem.

(13) Należy informować społeczeństwo i zwiększyć rozpoznawalność oznakowania ekologicznego UE poprzez działania promocyjne, kampanie informacyjne i edukacyjne na poziomie lokalnym, krajowym i wspólnotowym, aby konsumenci zrozumieli znaczenie oznakowania ekologicznego UE i mogli dokonywać przemyślanych wyborów. Jest to również konieczne do zwiększenia atrakcyjności programu dla producentów i sprzedawców detalicznych.

(14) Państwa członkowskie powinny rozważyć wydanie wytycznych przy ustanawianiu krajowych planów działań w zakresie ekologicznych zamówień publicznych i mogłyby rozważyć ustalenie celów dotyczących zamówień publicznych na produkty przyjazne środowisku.

(15) Aby ułatwić obrót produktami opatrzonymi oznakowaniem ekologicznym na poziomie krajowym, ograniczyć dodatkowe nakłady pracy w przedsiębiorstwach, zwłaszcza w MŚP, i nie dezorientować konsumentów, należy również wzmocnić spójność oraz promować harmonizację programu oznakowania ekologicznego UE oraz istniejących we Wspólnocie krajowych systemów oznakowania ekologicznego.

(16) W celu zapewnienia zharmonizowanego stosowania systemu przyznawania oraz nadzoru nad rynkiem i kontroli stosowania oznakowania ekologicznego UE w całej Wspólnocie jednostki właściwe powinny prowadzić wymianę informacji i doświadczeń.

(17) Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (⁷).

(18) W szczególności należy upoważnić Komisję do przyjmowania kryteriów, jakie muszą spełniać produkty opatrzone oznakowaniem ekologicznym UE, oraz do wprowadzania zmian w załącznikach do niniejszego rozporządzenia. Ponieważ środki te mają zasięg ogólny i mają na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez uzupełnienie go o nowe elementy inne niż istotne, środki te muszą zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą przewidzianą w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(19) W celu zapewnienia przejrzystości i pewności prawa, rozporządzenie (WE) nr 1980/2000 powinno zostać zastąpione przez niniejsze rozporządzenie.

(20) Należy zatem ustanowić odpowiednie przepisy przejściowe w celu zapewnienia płynnego przejścia między przepisami rozporządzenia (WE) nr 1980/2000 a przepisami niniejszego rozporządzenia,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie określa zasady ustanawiania i stosowania dobrowolnego programu oznakowania ekologicznego UE.

Artykuł 2

Zakres stosowania

1. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do wszelkich towarów i usług, które są dostarczane na rynek Wspólnoty do celów dystrybucji, konsumpcji lub użytkowania za opłatą lub nieodpłatnie (dalej zwanych „produktami”).

2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do produktów leczniczych stosowanych u ludzi, określonych w dyrektywie 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi (⁸), do weterynaryjnych produktów leczniczych, określonych w dyrektywie 2001/82/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do weterynaryjnych produktów leczniczych (⁹) ani do wyrobów medycznych jakiegokolwiek rodzaju.

Artykuł 3

Definicje

Na użytek niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

1) „grupa produktów” oznacza zbiór produktów, które służą podobnym celom i mają podobne zastosowania lub podobne własności funkcjonalne i są podobnie postrzegane przez konsumentów;

2) „podmiot gospodarczy” oznacza każdego producenta, wytwórcę, importera, usługodawcę, sprzedawcę hurtowego lub detalicznego;

3) „wpływ na środowisko” oznacza wszelkie zmiany w środowisku, w całości lub częściowo wynikające z działania danego produktu podczas jego cyklu życia;

4) „efektywność ekologiczna” oznacza wyniki zarządzania przez producenta tymi właściwościami produktu, które mają wpływ na środowisko;

5) „weryfikacja” oznacza procedurę mającą na celu zaświadczenie, że produkt spełnia określone kryteria oznakowania ekologicznego UE.

Artykuł 4

Jednostki właściwe

1. Każde z państw członkowskich powołuje w ramach ministerstw lub poza nimi jednostkę właściwą lub jednostki właściwe odpowiedzialne za wykonywanie zadań przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu („jednostka właściwa” lub „jednostki właściwe”) i zapewnia im zdolność działania. W przypadku powołania więcej niż jednej jednostki właściwej państwo członkowskie określa uprawnienia każdej z jednostek oraz mające do nich zastosowanie wymogi współpracy.

2. Skład jednostek właściwych musi gwarantować ich niezależność i neutralność, a ich regulaminy wewnętrzne zapewniać przejrzystość w prowadzeniu działalności i udział wszystkich zainteresowanych stron.

3. Państwa członkowskie zapewniają spełnianie przez jednostki właściwe wymogów określonych w załączniku V.

4. Jednostki właściwe zapewniają prowadzenie procesu weryfikacji w sposób spójny, neutralny i wiarygodny przez stronę niezależną od podmiotu gospodarczego poddanego weryfikacji, w oparciu o międzynarodowe, europejskie lub krajowe normy i procedury dotyczące jednostek obsługujących programy certyfikacji produktów.

Artykuł 5

Komitet Unii Europejskiej ds. Oznakowania Ekologicznego

1. Komisja ustanawia Komitet Unii Europejskiej ds. Oznakowania Ekologicznego (zwany dalej „KUEOE”), składający się z przedstawicieli jednostek właściwych wszystkich państw członkowskich, o których mowa w art. 4, oraz z innych zainteresowanych stron. KUEOE wybiera swojego przewodniczącego zgodnie ze swoim regulaminem wewnętrznym. KUEOE uczestniczy w opracowywaniu i zmianach kryteriów oznakowania ekologicznego UE oraz we wszelkich przeglądach wdrażania programu oznakowania ekologicznego UE. Służy on także Komisji radą i pomocą w tych dziedzinach, a w szczególności wydaje zalecenia dotyczące minimalnych wymogów w zakresie efektywności ekologicznej.

2. W odniesieniu do każdej grupy produktów Komisja zapewnia przestrzeganie przez KUEOE w trakcie prowadzenia jego działalności zasady równego udziału wszystkich właściwych zainteresowanych stron, takich jak jednostki właściwe, producenci, wytwórcy, importerzy, usługodawcy, sprzedawcy hurtowi, sprzedawcy detaliczni, zwłaszcza MŚP, oraz organizacje ekologiczne i organizacje konsumenckie.

Artykuł 6

Ogólne wymogi dotyczące kryteriów oznakowania ekologicznego UE

1. Kryteria oznakowania ekologicznego UE opierają się na efektywności ekologicznej produktów i uwzględniają najnowsze strategiczne cele Wspólnoty w dziedzinie środowiska.

2. Kryteria oznakowania ekologicznego UE określają wymogi środowiskowe, które produkt musi spełniać, aby zostać opatrzony oznakowaniem ekologicznym UE.

3. Kryteria oznakowania ekologicznego UE określa się na podstawie danych naukowych oraz z uwzględnieniem całego cyklu życia produktów. Przy określaniu takich kryteriów uwzględnia się następujące kwestie:

a) najbardziej znaczące rodzaje wpływu na środowisko, w szczególności wpływ na zmiany klimatyczne, wpływ na przyrodę i różnorodność biologiczną, zużycie energii i zasobów, powstawanie odpadów, emisje do wszystkich elementów środowiska, zanieczyszczenie przez skutki fizyczne oraz wykorzystywanie i uwalnianie substancji stwarzających zagrożenie;

b) zastępowanie substancji stwarzających zagrożenie substancjami bezpieczniejszymi jako takimi lub dzięki zastosowaniu innych materiałów lub zmian projektowych, w każdym przypadku gdy jest to wykonalne pod względem technicznym;

c) potencjał redukcji wpływu na środowisko dzięki trwałości i możliwości ponownego wykorzystania produktów;

d) bilans netto korzyści i obciążeń dla środowiska, włącznie z zagadnieniami dotyczącymi zdrowia i bezpieczeństwa, na poszczególnych etapach życia danych produktów;

e) w stosownych przypadkach, aspekty społeczne i etyczne, np. poprzez odniesienie do odpowiednich konwencji i porozumień międzynarodowych, takich jak odpowiednie normy MOP i kodeksy postępowania;

f)  kryteria ustanowione dla innych oznakowań środowiskowych, zwłaszcza oficjalnie uznanych na poziomie krajowym lub regionalnym oznakowań środowiskowych EN ISO 14 024 typ I, w przypadku gdy dla danej grupy produktów takie kryteria istnieją, tak aby wzmocnić efekt synergii;

g) w miarę możliwości, zasadę ograniczania badań na zwierzętach.

4. Kryteria oznakowania ekologicznego UE obejmują również wymogi mające na celu zapewnienie właściwego funkcjonowania produktów opatrzonych oznakowaniem ekologicznym UE zgodnie z planowanym przeznaczeniem.

5. Przed opracowaniem kryteriów oznakowania ekologicznego UE dotyczących żywności i pasz, określonych w rozporządzeniu (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującym Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności i ustanawiającym procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (¹⁰), najpóźniej do dnia 31 grudnia 2011 r. Komisja przeprowadza badanie wykonalności ustanowienia wiarygodnych kryteriów obejmujących efektywność ekologiczną tego rodzaju produktów przez cały cykl ich życia, w tym w odniesieniu do produktów rybołówstwa i akwakultury. W badaniu tym szczególną uwagę poświęca się wpływowi kryteriów oznakowania ekologicznego UE na żywność i pasze oraz nieprzetworzone produkty rolne objęte zakresem stosowania rozporządzenia (WE) nr 834/2007. W badaniu powinno się rozważyć możliwość, aby do przyznania oznakowania ekologicznego UE kwalifikowały się wyłącznie produkty posiadające certyfikat produktów ekologicznych, w celu uniknięcia dezorientacji wśród konsumentów.

Uwzględniając wynik badania i opinię KUEOE, Komisja decyduje, czy i w przypadku których grup żywności oraz pasz wykonalne jest opracowanie kryteriów oznakowania ekologicznego UE, zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 16 ust. 2.

6. Oznakowanie ekologiczne UE nie może być przyznawane towarom zawierającym substancje lub preparaty/mieszaniny spełniające kryteria pozwalające zaklasyfikować je jako toksyczne, stwarzające zagrożenie dla środowiska, rakotwórcze, mutagenne lub działające szkodliwie na rozrodczość w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin (¹¹), ani towarom zawierającym substancje, o których mowa w art. 57 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów (¹²).

7. W przypadku szczególnych kategorii towarów zawierających substancje, o których mowa w ust. 6, i tylko w przypadku, gdy z technicznego punktu widzenia nie jest wykonalne zastąpienie ich samych lub zastosowanie alternatywnych materiałów lub projektów lub w przypadku produktów, które mają znacząco wyższą całkowitą efektywność ekologiczną w porównaniu z innymi towarami tej samej kategorii, Komisja może przyjąć środki mające na celu przyznanie odstępstw od ust. 6. Nie przyznaje się odstępstw w stosunku do substancji spełniających kryteria art. 57 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 i wskazanych zgodnie z procedurą opisaną w art. 59 ust. 1 tego rozporządzenia, znajdujących się w mieszaninach, w jakimkolwiek artykule lub w jakiejkolwiek jednorodnej części złożonego artykułu w stężeniu powyżej 0,1 % (wagowego). Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 16 ust. 2.

Artykuł 7

Opracowanie i zmiana kryteriów oznakowania ekologicznego UE

1. Po konsultacji z KUEOE Komisja, państwa członkowskie, jednostki właściwe i inne zainteresowane strony mogą również inicjować prace związane z opracowywaniem lub zmianą kryteriów oznakowania ekologicznego UE oraz kierować takimi pracami. W przypadku gdy prowadzenie opracowywania kryteriów zostało powierzone innym zainteresowanym stronom, muszą one wykazać się wiedzą fachową na temat danego produktu, a także zdolnością przeprowadzania procedury z zachowaniem neutralności i zgodnie z celami niniejszego rozporządzenia. W związku z tym preferowane będą konsorcja składające się z więcej niż jednej grupy interesu.

Strona, która inicjuje prace związane z opracowywaniem lub zmianą kryteriów oznakowania ekologicznego UE i kieruje nimi zgodnie z procedurą określoną w załączniku I część A, sporządza następujące dokumenty:

a) sprawozdanie wstępne;

b) projekt wniosku w sprawie kryteriów;

c) sprawozdanie merytoryczne w uzupełnieniu projektu wniosku w sprawie kryteriów;

d) sprawozdanie końcowe;

e) podręcznik dla potencjalnych użytkowników oznakowania ekologicznego UE i jednostek właściwych;

f)  podręcznik dla organów udzielających zamówień publicznych.

Dokumenty te przedkłada się Komisji i KUEOE.

2. W przypadku gdy dla danej grupy produktów nie określono kryteriów oznakowania ekologicznego UE, a kryteria takie zostały już opracowane w ramach innego programu oznakowania ekologicznego zgodnego z wymogami oznakowań środowiskowych EN ISO 14 024 typu I, każde państwo członkowskie, w którym uznawany jest inny program, może - po konsultacji z Komisją i KUEOE - zaproponować włączenie tych kryteriów do programu oznakowania ekologicznego UE.

W takich przypadkach można stosować skróconą procedurę opracowywania kryteriów określoną w części B załącznika I, pod warunkiem że proponowane kryteria zostały opracowane zgodnie z przepisami załącznika I część A. Skróconą procedurę opracowywania kryteriów prowadzi Komisja albo państwo członkowskie, które – zgodnie z akapitem pierwszym – zaproponowało tę procedurę.

3. W przypadku gdy konieczna jest zmiana inna niż istotna kryteriów, można zastosować skróconą procedurę zmiany określoną w załączniku I część C.

4. Do dnia 19 lutego 2011 KUEOE i Komisja uzgadniają plan prac obejmujący strategię i niewyczerpujący wykaz grup produktów. Plan uwzględni inne działania Wspólnoty (np. w zakresie ekologicznych zamówień publicznych) i może być aktualizowany zgodnie z najnowszymi strategicznymi celami Wspólnoty w dziedzinie środowiska. Plan ten jest regularnie aktualizowany.

Artykuł 8

Określanie kryteriów oznakowania ekologicznego UE

1. Projekt kryteriów oznakowania ekologicznego UE opracowywany jest zgodnie z procedurą określoną w załączniku I, z uwzględnieniem planu prac.

2. Nie później niż dziewięć miesięcy po konsultacji z KUEOE, Komisja przyjmuje środki w celu określenia szczegółowych kryteriów oznakowania ekologicznego UE dla każdej z grup produktów. Środki te publikowane są w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

W swoim wniosku końcowym Komisja uwzględnia uwagi KUEOE i wyraźnie wskazuje, jakie zmiany wprowadziła po konsultacji z KUEOE w końcowym wniosku w porównaniu z projektem wniosku, oraz dokumentuje je i uzasadnia.

Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 16 ust. 2.

3. Za pomocą środków, o których mowa w ust. 2, Komisja:

a) określa wymogi oceny zgodności poszczególnych produktów z kryteriami oznakowania ekologicznego UE („wymogi oceny”);

b) wskazuje, dla każdej grupy produktów, trzy kluczowe dla środowiska cechy produktu opatrzonego oznakowaniem ekologicznym, które mogą znaleźć się na dodatkowej etykiecie z polem tekstowym opisanym w załączniku II;

c) określa dla każdej grupy produktów stosowny okres obowiązywania kryteriów i wymogów oceny;

d) określa dozwolony stopień zmienności produktu w okresie obowiązywania, o którym mowa w lit. c).

4. Przy ustanawianiu kryteriów oznakowania ekologicznego UE unika się wprowadzania środków, których wdrożenie może spowodować niewspółmierne obciążenia administracyjne i ekonomiczne dla MŚP.

Artykuł 9

Przyznawanie oznakowania ekologicznego UE i warunki jego używania

1. Każdy podmiot gospodarczy, który chce używać oznakowania ekologicznego UE składa wniosek do jednostek właściwych, o których mowa w art. 4, zgodnie z następującymi zasadami:

a) w przypadku gdy produkt pochodzi z jednego państwa członkowskiego – wniosek składa się jednostce właściwej w tym państwie członkowskim;

b) w przypadku gdy produkt w tej samej postaci pochodzi z kilku państw członkowskich – wniosek można złożyć jednostce właściwej w jednym z tych państw;

c) w przypadku gdy produkt pochodzi spoza Wspólnoty – wniosek składa się jednostce właściwej dowolnego z państw członkowskich, w których produkt ma zostać lub został wprowadzony do obrotu.

2. Oznakowanie ekologiczne UE ma formę przedstawioną w załączniku II.

Oznakowanie ekologiczne UE może być używane jedynie w odniesieniu do produktów, które spełniają kryteria oznakowania ekologicznego UE, mające zastosowanie do danych produktów, w odniesieniu do których przyznano oznakowanie ekologiczne UE.

3. We wnioskach podaje się pełne dane kontaktowe podmiotu gospodarczego, a także daną grupę produktów i pełen opis produktu oraz wszelkie inne informacje wymagane przez jednostkę właściwą.

Do wniosków dołączana jest kompletna stosowna dokumentacja, o której mowa w odnośnym akcie Komisji określającym kryteria oznakowania ekologicznego UE dla danej grupy produktów.

4. Jednostka właściwa, w której złożono wniosek, pobiera opłaty zgodnie z załącznikiem III. Warunkiem używania oznakowania ekologicznego UE jest uiszczenie opłat w odpowiednim terminie.

5. W ciągu dwóch miesięcy od daty otrzymania wniosku odpowiednia jednostka właściwa sprawdza, czy dokumentacja jest kompletna, i powiadamia o tym podmiot gospodarczy. Jednostka właściwa może odrzucić wniosek, jeśli podmiot gospodarczy nie uzupełni dokumentacji w ciągu sześciu miesięcy od takiego powiadomienia.

Jeżeli dokumentacja jest kompletna, a jednostka właściwa sprawdziła, że produkt spełnia kryteria oznakowania ekologicznego UE i wymogi oceny opublikowane zgodnie z art. 8, jednostka właściwa przydziela produktowi numer rejestracyjny.

Podmioty gospodarcze ponoszą koszty badań i oceny zgodności z kryteriami oznakowania ekologicznego UE. Podmioty gospodarcze mogą zostać obciążone kosztami podróży i pobytu, w przypadku gdy niezbędne są weryfikacje na miejscu poza państwem członkowskim jednostki właściwej.

6. W przypadku gdy kryteria oznakowania ekologicznego UE wymagają, aby obiekty produkcyjne spełniały określone wymogi, wymogi te muszą być spełniane przez wszystkie obiekty, w których wytwarzany jest produkt opatrzony oznakowaniem ekologicznym UE. W stosownych przypadkach jednostka właściwa przeprowadza weryfikacje na miejscu lub wyznacza w tym celu upoważnionego przedstawiciela.

7. Jednostki właściwe uznają na zasadzie preferencyjnej badania objęte akredytacją zgodnie z ISO 17 025 oraz weryfikacje przeprowadzone przez organy akredytowane zgodnie z normą EN 45 011 lub z równoważną normą międzynarodową. Jednostki właściwe współpracują ze sobą w celu zapewnienia skutecznego i spójnego wdrażania procedur oceny i weryfikacji, głównie na forum grup roboczych, o których mowa w art. 13.

8. Jednostka właściwa zawiera z każdym podmiotem gospodarczym umowę obejmującą warunki używania oznakowania ekologicznego UE (w tym postanowienia dotyczące zezwolenia na używanie oznakowania ekologicznego UE i wycofania takiego zezwolenia, w szczególności ze względu na zmianę kryteriów). W tym celu stosuje się standardową umowę zgodną z wzorem zawartym w załączniku IV.

9. Podmiot gospodarczy może umieścić oznakowanie ekologiczne UE na produkcie dopiero po zawarciu umowy. Podmiot gospodarczy umieszcza na produkcie opatrzonym oznakowaniem ekologicznym UE także numer rejestracyjny.

10. Jednostka właściwa, która przyznała produktowi oznakowanie ekologiczne UE, powiadamia o tym Komisję. Komisja ustanawia tworzy rejestr i regularnie dokonuje jego aktualizacji. Rejestr ten jest publicznie dostępny na stronie internetowej poświęconej oznakowaniu ekologicznemu UE.

11. Oznakowanie ekologiczne UE może być umieszczane na produktach, którym je przyznano, i na związanych z nimi materiałach reklamowych.

12. Przyznanie oznakowania ekologicznego UE pozostaje bez uszczerbku dla wymogów środowiskowych lub innych wymogów regulacyjnych prawa wspólnotowego lub krajowego mających zastosowanie do poszczególnych etapów cyklu życia produktu.

13. Prawo używania oznakowania ekologicznego UE nie obejmuje używania go jako składnika znaku towarowego.

Artykuł 10

Nadzór nad rynkiem i kontrola używania oznakowania ekologicznego UE

1. Wszelkie nieprawdziwe lub wprowadzające w błąd reklamy oraz używanie oznakowań lub logo, które prowadzą do mylenia ich z oznakowaniem ekologicznym UE, są zabronione.

2. Jednostka właściwa regularnie weryfikuje, w odniesieniu do produktów, którym przyznała oznakowanie ekologiczne UE, czy dany produkt spełnia kryteria oznakowania ekologicznego UE oraz wymogi oceny publikowane zgodnie z art. 8. W stosownych przypadkach jednostka właściwa przeprowadza również tego rodzaju weryfikacje po otrzymaniu skargi. Weryfikacje te mogą mieć formę wyrywkowych kontroli.

Jednostka właściwa, która przyznała produktowi oznakowanie ekologiczne UE, informuje użytkownika oznakowania ekologicznego UE o wszelkich skargach, które wpłynęły w odniesieniu do produktu opatrzonego oznakowaniem ekologicznym UE, i może zażądać od użytkownika udzielenia odpowiedzi na te skargi. Jednostka właściwa może nie ujawniać użytkownikowi tożsamości składającego skargę.

3. Użytkownik oznakowania ekologicznego UE umożliwia jednostce właściwej, która przyznała produktowi oznakowanie ekologiczne UE, przeprowadzenie wszelkich kontroli niezbędnych do monitorowania stałego przestrzegania kryteriów dla danej grupy produktów oraz przepisów art. 9.

4. Użytkownik oznakowania ekologicznego UE, na żądanie jednostki właściwej, która przyznała produktowi oznakowanie ekologiczne UE, umożliwia wstęp na teren obiektów, w których produkowany jest dany produkt.

Żądanie to może zostać przedstawione w każdym dającym się rozsądnie uzasadnić czasie i bez uprzedzenia.

5. W przypadku, gdy po uprzednim umożliwieniu użytkownikowi oznakowania ekologicznego UE przedstawienia swoich uwag, dowolna jednostka właściwa stwierdzi, że produkt opatrzony oznakowaniem ekologicznym UE nie spełnia odpowiednich kryteriów dla danej grupy produktów lub że oznakowanie ekologiczne UE nie jest wykorzystywane zgodnie z art. 9, albo zabrania umieszczania tego oznakowania ekologicznego UE na tym produkcie albo, w przypadku gdy oznakowanie ekologiczne UE zostało przyznane przez inną jednostkę właściwą, informuje tę jednostkę właściwą. Użytkownik oznakowania ekologicznego UE nie jest uprawniony do pełnego ani częściowego zwrotu opłat, o których mowa w art. 9 ust. 4.

Jednostka właściwa niezwłocznie informuje wszystkie inne jednostki właściwe oraz Komisję o tym zakazie.

6. Jednostka właściwa, która przyznała produktowi oznakowanie ekologiczne UE, nie ujawnia informacji, do których dostęp uzyskała w trakcie przeprowadzania oceny przestrzegania przez użytkownika oznakowania ekologicznego UE zasad stosowania oznakowania ekologicznego UE określonych w art. 9, ani nie wykorzystuje tych informacji do celów innych niż cele związane z przyznaniem prawa do używania oznakowania ekologicznego UE.

Jednostka właściwa podejmuje wszelkie rozsądne kroki mające na celu zapewnienie ochrony dostarczonych jej dokumentów przed sfałszowaniem lub przywłaszczeniem.

Artykuł 11

Programy oznakowania ekologicznego w państwach członkowskich

1. W przypadku, gdy opublikowane zostały kryteria oznakowania ekologicznego UE dla danej grupy produktów, inne programy oznakowania ekologicznego, oficjalnie uznane na poziomie krajowym lub regionalnym, odpowiadające normie EN ISO 14 024 typ I, które nie obejmują danej grupy produktów w chwili publikacji, mogą zostać rozszerzone na tę grupę produktów jedynie wówczas, gdy kryteria opracowane w ich ramach są co najmniej tak samo rygorystyczne, jak kryteria oznakowania ekologicznego UE.

2. W celu harmonizacji kryteriów europejskich programów oznakowania ekologicznego (EN ISO 14 024 typ I), kryteria oznakowania ekologicznego UE uwzględniają również istniejące kryteria opracowane w oficjalnie uznanych programach oznakowania ekologicznego w państwach członkowskich.

Artykuł 12

Promowanie oznakowania ekologicznego UE

1. Państwa członkowskie i Komisja, we współpracy z KUEOE, uzgadniają konkretny plan działań w celu promowania używania oznakowania ekologicznego UE poprzez:

a) prowadzenie działań uświadamiających oraz kampanii informacyjnych i edukacyjnych skierowanych do konsumentów, producentów, wytwórców, sprzedawców hurtowych, usługodawców, nabywców publicznych, handlowców, sprzedawców detalicznych oraz ogółu społeczeństwa,

b) zachęcanie do korzystania z programu, zwłaszcza przez MŚP,

wspierając tym samym rozwój programu.

2. Promowanie oznakowania ekologicznego UE może odbywać się poprzez stronę internetową oznakowania ekologicznego UE, dostarczającą, we wszystkich językach Wspólnoty, podstawowych informacji i materiałów promocyjnych na temat oznakowania ekologicznego UE, a także informacji o tym gdzie można nabyć produkty opatrzone oznakowaniem ekologicznym UE.

3. Państwa członkowskie zachęcają do korzystania z „Podręcznika dla organów udzielających zamówień publicznych”, o którym mowa w załączniku I część A pkt 5. W tym celu państwa członkowskie rozważają, na przykład, ustanowienie celów dotyczących zamówień publicznych na produkty spełniające kryteria określone w tym podręczniku.

Artykuł 13

Wymiana informacji i doświadczeń

1. W celu wspierania spójnego wdrażania niniejszego rozporządzenia jednostki właściwe prowadzą regularną wymianę informacji i doświadczeń, w szczególności dotyczących stosowania art. 9 i 10.

2. Komisja powołuje do tego celu grupę roboczą jednostek właściwych. Posiedzenia grupy roboczej odbywają się co najmniej dwa razy w roku. Koszty podróży pokrywa Komisja. Grupa robocza wybiera przewodniczącego i przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 14

Sprawozdanie

Do dnia 19 lutego 2015 Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z wdrażania programu oznakowania ekologicznego UE. Sprawozdanie określa również, które z elementów programu mogłyby być poddane przeglądowi.

Artykuł 15

Zmiana załączników

Komisja może dokonać zmian w załącznikach, w tym zmienić maksymalną wysokość opłat przewidzianych w załączniku III, z uwzględnieniem konieczności pokrycia dzięki opłatom kosztów funkcjonowania programu.

Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 16 ust. 2.

Artykuł 16

Procedura komitetowa

1. Komisja wspierana jest przez komitet.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu zastosowanie mają art. 5a ust. 1–4 i art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

Artykuł 17

Sankcje

Państwa członkowskie przyjmują przepisy dotyczące sankcji stosowanych w przypadku naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia oraz podejmują wszelkie środki konieczne do zapewnienia ich wdrożenia. Przewidziane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Państwa członkowskie niezwłocznie powiadamiają o tych przepisach Komisję oraz niezwłocznie powiadamiają ją o wszelkich późniejszych zmianach mających na nie wpływ.

Artykuł 18

Uchylenie

Rozporządzenie (WE) nr 1980/2000 niniejszym traci moc.

Artykuł 19

Przepisy przejściowe

Rozporządzenie (WE) nr 1980/2000 ma w dalszym ciągu zastosowanie do umów zawartych zgodnie z jego art. 9, do określonego w tych umowach dnia ich wygaśnięcia, z wyjątkiem przepisów tego rozporządzenia dotyczących opłat.

Art. 9 ust. 4 oraz załącznik III do niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie do takich umów.

Artykuł 20

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu dnia 25 listopada 2009