Wyrok WSA w Lublinie z dnia 4 lutego 2015 r., sygn. I SA/Lu 837/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Halina Chitrosz-Roicka, Sędziowie WSA Wiesława Achrymowicz (sprawozdawca),, WSA Andrzej Niezgoda, Protokolant Referent Ewelina Piskorek, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 4 lutego 2015 r. sprawy ze skargi E. T. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie kosztów egzekucyjnych I. uchyla zaskarżone postanowienie; II. orzeka, że zaskarżone postanowienie nie podlega wykonaniu w całości; III. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz E. T. kwotę [...] tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem Dyrektor Izby Skarbowej w Lublinie (DIS), po rozpatrzeniu zażalenia E.T. (zobowiązany, skarżący), utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego (NUS, organ egzekucyjny) z dnia 10 czerwca 2014 r., odmawiające zobowiązanemu zwrotu kosztów egzekucyjnych.

Organ wydał kontrolowane postanowienie w następujących okolicznościach:

W dniu 12 marca 2013 r. NUS wystawił w stosunku do zobowiązanego tytuł wykonawczy nr [...]. Podstawą jego wystawienia była decyzja DIS z dnia 31 grudnia 2012 r., ustalająca zobowiązanemu zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów za 2006 rok w kwocie 36.104 zł. Na podstawie ww. tytułu wykonawczego NUS, jako organ egzekucyjny, zastosował środki egzekucyjne w stosunku do majątku zobowiązanego (zajęcie świadczenia emerytalnego) w celu wyegzekwowania należności objętej opisanym wyżej tytułem wykonawczym. Decyzja DIS, która była podstawą wystawienia tytułu wykonawczego nr [...] była przedmiotem sądowej kontroli legalności, która zakończyła się prawomocnym wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 listopada 2013 r., sygn. II FSK 2734/13 (orzeczenie to jest znane stronom nin. sprawy), a mocą tego prawomocnego wyroku Sąd kasacyjny uchylił wyrok Sądu pierwszej instancji, oddalający skargę oraz uchylił zaskarżoną decyzję DIS z dnia 31 grudnia 2012 r. Tej treści orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego było konsekwencją wyroku Trybunału Konstytucyjnego (TK) z dnia 18 lipca 2013 r. sygn. SK 18/09, który uznał art. 20 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U.2012.361 ze zm. - u.p.d.o.f.), w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 1998 r. do 31 grudnia 2006 r., za niezgodny z art. 2 w związku z art. 64 ust. 1 Konstytucji RP (Dz.U.1997.78.483 ze zm.). W następstwie DIS, decyzją z dnia 27 stycznia 2014 r., uchylił w całości decyzję NUS z dnia 31 stycznia 2012 r. i umorzył postępowanie podatkowe w sprawie zastosowania wobec zobowiązanego art. 20 ust. 3 u.p.d.o.f.