Wyrok NSA z dnia 12 stycznia 2012 r., sygn. I OSK 2051/11

Znaczenie użytego w art. 82 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych określenia "w szczególnie uzasadnionych przypadkach" orzecznictwo sądowe łączy z wybitnymi zasługami na niwie zawodowej, artystycznej, społecznej czy też politycznej, a nadto ze zdarzeniami losowymi. Brana jest również pod uwagę sytuacja bytowa, jakkolwiek nie może być ona jedyną przesłanką przyznania stosownego świadczenia.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jolanta Rajewska Sędziowie sędzia NSA Anna Łukaszewska - Macioch (spr.) sędzia NSA Małgorzata Pocztarek Protokolant asystent sędziego Katarzyna Myślińska po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej G. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 czerwca 2011 r. sygn. akt II SA/Wa 154/11 w sprawie ze skargi G.P. na decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia (...) listopada 2010 r. nr (...) w przedmiocie odmowy przyznania renty specjalnej 1. oddala skargę kasacyjną; 2. odmawia uwzględnienia wniosku G.P. o zasądzenie zwrotu kosztów przejazdu

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 7 czerwca 2011 r., sygn. akt II SA/Wa 154/11 oddalił skargę G. P. na decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia 10 listopada 2010 r., nr SDT-770-183(II)/09/10 odmawiajacą przyznania renty specjalnej.

Wyrok zapadł w następujących okolicznościach faktycznych:

Prezes Rady Ministrów decyzją z dnia 23 września 2010 r., nr SDT-770-183(I)/09/10, na podstawie art. 82 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), odmówił przyznania G.P. renty specjalnej uznając, iż okoliczności wynikające z uzasadnienia wniosku i nadesłanych dokumentów nie dają podstaw do przyznania wnioskodawcy takiego świadczenia.

G. P. we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy zarzucił organowi naruszenie zasad postępowania administracyjnego. Podniósł, iż uzasadnienie decyzji narusza art. 107 § 3 K.p.a., ponieważ nie wyjaśnia w sposób przekonujący toku rozumowania organu. Nie wskazano w nim faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej; nie wyjaśniono podstawy prawnej decyzji. Zdaniem wnioskodawcy, naruszono zasadę wyrażoną w art. 7 K.p.a., gdyż nie podjęto wszelkich niezbędnych kroków dla dokładnego wyjaśnienia sprawy. Organ nie wziął pod uwagę interesu społecznego, ani słusznego interesu strony. Tym samym naruszono zasadę zaufania do organu Państwa wyrażoną w art. 8 K.p.a. Nie zapewniono zainteresowanemu, zgodnie z art. 10 § 1 K.p.a., czynnego udziału w postępowaniu poprzez umożliwienie wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i innych materiałów w sprawie. W decyzji zawarto jedynie ogólnikowe stwierdzenia, a nadto błędnie ustalono stan faktyczny. Wniosek o przyznanie renty specjalnej błędnie uznano za żądanie zadośćuczynienia za doznane krzywdy, cierpienia i represje, co oznacza przekroczenie granic uznaniowości. Naruszono ponadto art. 77 § 1 K.p.a.