Postanowienie NSA z dnia 23 stycznia 2023 r., sygn. I OSK 2197/22

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B. B. i Z. B. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 stycznia 2022 r., sygn. akt I SA/Wa 3111/21 w sprawie ze skargi B. B. i Z. B. na pismo Ministra Rozwoju i Technologii z dnia 11 października 2021 r., nr DO3.7611.58.2020.AB w przedmiocie informacji o umorzeniu postępowania z mocy prawa postanawia: oddalić skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Pismem z 15 listopada 2021 r., B. B. i Z. B. (dalej również: "skarżący", "strony skarżące") wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na cyt.: "decyzję" Ministra Rozwoju i Technologii (dalej również: "Minister", "organ") z 11 października 2021 r., w formie pisma informującego o umorzeniu postępowania z mocy prawa.

Postanowieniem z 10 stycznia 2022 r., sygn. akt I SA/Wa 3111/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2022 r. poz. 329, dalej: "ppsa", "ustawa"), odrzucił skargę.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że pismo, którego skarga dotyczyła, nie mieści się w katalogu spraw objętych kontrolą sądów administracyjnych określonych w art. 3 § 2 ppsa i skargę, jako niedopuszczalną należało odrzucić na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 ustawy.

Skargę kasacyjną od powyższego postanowienia wywiedli B. B. i Z. B. reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika. Kwestionując postanowienie w całości zarzucili mu, na podstawie art. 174 § 2 ppsa, naruszenie przepisów postępowania mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, tj.: 1. art. 141 § 4 ppsa w zw. z art. 141 § 1 ppsa w zw. z art. 166 ppsa w zw. z art. 58 § 3 ppsa w zw. z art. 58 § 1 pkt 1 ppsa, przez sporządzenie uzasadnienia postanowienia WSA w Warszawie, które nie czyni zadość wymogom ustawowym, tj. uniemożliwia odkodowanie procesu myślowego jaki towarzyszył WSA w Warszawie przy wydaniu postanowienia w wyniku zawarcia w treści uzasadnienia tylko lakonicznego stwierdzenia, że pismo z dnia 11 października 2021 r. zdaniem Sądu nie mieści się w katalogu spraw objętych kontrolą sądów administracyjnych określonych w art. 3 § 2 ppsa i skargę jako niedopuszczalną należało odrzucić na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 ppsa, podczas gdy, prawidłowa treść uzasadnienia powinna stosownie do art. 141 § 4 ppsa zawierać wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia, jak również spełnić zadość funkcji przekonywania, a jego treść pozwolić na kontrolę przez strony oraz Sąd II instancji czy Sąd I instancji nie popełnił w swoim rozumowaniu błędów; 2. art. 58 § 1 pkt 1 ppsa w zw. z art. 3 § 2 pkt 1 ppsa przez niewłaściwe zastosowanie w wyniku czego doszło do bezzasadnego przyjęcia, że zaskarżona decyzja nie jest decyzją administracyjną co skutkowało odrzuceniem skargi z 15 listopada 2021 r., podczas gdy decyzja Ministra jest decyzją administracyjną o której mowa w art. 3 § 2 pkt 1 ppsa ze względu na treść art. 107 § 1 kpa w zw. z art. 104 § 1 kpa w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 kpa w zw. z art. 158 § 2 kpa w zw. z art. 157 § 2 kpa, ponieważ posiada wszystkie wymagana elementy niezbędne do zakwalifikowania jej jako decyzja administracyjnej, tj. oznaczenie organu administracji państwowej wydającego akt, wskazanie adresata aktu, rozstrzygnięcie o istocie sprawy oraz podpis osoby reprezentującej organ administracji, a zatem WSA w Warszawie powinien rozpoznać merytorycznie skargę z 15 listopada 2021 r. orzekając co do meritum; ewentualnie, z ostrożności procesowej, gdyby Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że pismo z 11 października 2021 r. nie stanowi decyzji o której mowa w art. 3 § 2 pkt 1 ppsa skarżący kasacyjnie zarzucają WSA w Warszawie naruszenie: 3. art. 58 § 1 pkt 1 ppsa w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 ppsa, przez niewłaściwe ich zastosowanie, w wyniku czego doszło do uznania, że skarżone pismo nie stanowi aktu lub czynności w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 ppsa, a ma charakter wyłącznie informacyjny, podczas gdy brak jest podstaw w przepisach kpa, a w szczególności podstawy tego rodzaju czynności nie daje art. 9 kpa, do poinformowania o umorzeniu z mocy prawa postępowania administracyjnego co potwierdza, że pismo z dnia 11 października 2021 r. stanowi czynność z zakresu administracji publicznej, dotyczącą uprawnień wynikających z przepisów prawa i na podstawie art 3 § 2 pkt 4 ppsa ze względu na treść art. 156 § 1 pkt 2 kpa w zw. z art. 158 § 2 kpa w zw. z art. 157 § 2 kpa w zw. z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 11 sierpnia 2021 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2021 r., poz. 1491, dalej: "ustawa zmieniająca") z uwagi na swój publicznoprawny charakter, skierowanie do indywidualnego podmiotu oraz związek pomiędzy przepisami prawa, a uprawnieniem skarżącej kasacyjnie do stwierdzenia nieważności decyzji, która wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 kpa, ewentualnie do stwierdzenia wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem prawa stosownie do art. 158 § 2 kpa, co podlega kontroli sądowo administracyjnej, a zatem WSA w Warszawie powinien przeprowadzić kontrolę działalności Ministra, tj. rozpoznać merytorycznie skargę z 15 listopada 2021 r. i orzec co do meritum. W oparciu o powyższe zarzuty, skarżący kasacyjnie wnieśli o: 1. uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; 2. zasądzenie od Ministra na ich rzecz zwrotu kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa przed sądami administracyjnymi, według norm przepisanych prawem; 3. na podstawie art. 176 § 2 ppsa o rozpoznanie skargi kasacyjnej na posiedzeniu jawnym; 4. w przypadku, gdyby Naczelny Sąd Administracyjny doszedł do przekonania, że przy rozpoznaniu skargi kasacyjnej wyłoniło się zagadnienie prawne budzące poważne wątpliwości, a sprowadzające się do konieczności przesądzenia: "czy dla zastosowania art. 2 ust 2 ustawy zmieniającej przewidującego, że postępowania administracyjne w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji lub postanowienia, wszczęte po upływie trzydziestu lat od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji lub postanowienia i niezakończone przed dniem wejścia w życie tej ustawy ostateczną decyzją lub postanowieniem, umarza się z mocy prawa, wymagane jest wydanie przez organ administracji publicznej prowadzący takie postępowanie decyzji administracyjnej stwierdzającej owo umorzenie, tj. na podstawie art 105 § 1 kpa (względnie art. 104 § 1 kpa)" - na podstawie art. 187 § 1 ppsa skarżący wnieśli o odroczenie rozpoznana sprawy oraz o przedstawienie tego zagadnienia do rozstrzygnięcia składowi siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Odpowiedzi na skargę kasacyjną nie wniesiono.