Zasada uzupełniania przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego

Uzupełnieniu nie podlega wynagrodzenie z tytułu umowy zlecenia oraz wynagrodzenie za godziny nadliczbowe.

Generalnie do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego przyjmuje się przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone pracownikowi za okres 6 (12) miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Na przykład pracownikowi, który jest zatrudniony od 1 czerwca, a jego niezdolność do pracy powstała we wrześniu, do podstawy wymiaru zasiłku zostanie przyjęte wynagrodzenie tylko za czerwiec, lipiec i sierpień. Jeżeli dodatkowo w jednym (lub każdym) z tych miesięcy pracownik przepracował mniej niż połowę obowiązującego go w tym miesiącu (miesiącach) czasu pracy, wynagrodzenie za ten miesiąc (miesiące) nie jest w podstawie wymiaru zasiłku w ogóle uwzględniane. Na przykład, gdy pracownik w lipcu miał obowiązek przepracować 22 dni, a przepracował tylko 8 dni (w pozostałych dniach sprawował opiekę nad dzieckiem), wynagrodzenia za lipiec nie przyjmuje się w podstawie wymiaru zasiłku. Jeżeli natomiast pracownik w danym miesiącu (miesiącach) nie osiągnął wynagrodzenia wskutek nieprzepracowania części miesiąca z przyczyn usprawiedliwionych, ale przepracował co najmniej połowę obowiązującego go w tym miesiącu (miesiącach) czasu pracy, wynagrodzenie z tego miesiąca (miesięcy) stanowi podstawę wymiaru zasiłku. Jeżeli pracownik otrzymuje stałe wynagrodzenie, wówczas wynagrodzenie to przyjmuje się do podstawy wymiaru zasiłku za ten miesiąc (miesiące) w wysokości ustalonej w umowie o pracę lub innym akcie nawiązującym stosunek pracy. W przypadku gdy pracownik otrzymuje wynagrodzenie zmienne, przyjmuje się je w podstawie wymiaru zasiłku, stosując zasadę uzupełniania.