Wyrok NSA z dnia 12 maja 2023 r., sygn. I OSK 85/23

Dnia 12 maja 2023 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Monika Nowicka Sędziowie: sędzia NSA Elżbieta Kremer sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2023 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Rozwoju i Technologii od punktu 1 wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 października 2022 r., sygn. akt IV SAB/Wa 338/22 w sprawie ze skargi J. P., M. W., G. W., J. W., P. W., M. W., N. G., E. K., M. W., W. W. na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania przez Ministra Rozwoju i Technologii w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o stwierdzenie nieważności orzeczenia oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 5 października 2022 r., po rozpoznaniu sprawy ze skargi J. P., M. W., G. W., J. W., P. W., M. W., N. G., E. K., M. W., W. W. na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania przez Ministra Rozwoju i Technologii w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o stwierdzenie nieważności orzeczenia - 1. zobowiązał organ do rozpatrzenia wniosku z 8 lipca 2021 r. o stwierdzenie nieważności orzeczenia wydanego przez Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej Urząd Spraw Wewnętrznych w B. z 29 marca 1969 r. nr USW.IV-60/5-8/69, w terminie jednego miesiąca od daty zwrotu akt administracyjnych wraz z odpisem prawomocnego wyroku; 2. stwierdził, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3. oddalił skargę w pozostałym zakresie; 4. zasądził od organu solidarnie na rzecz skarżących kwotę 750 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przyjął następujące okoliczności faktyczne i prawne.

Pismem z 8 lipca 2021 r., które wpłynęło do Ministerstwa Rozwoju, Pracy i Technologii 27 lipca 2021 r., skarżący wnieśli o stwierdzenie nieważności wyżej opisanego orzeczenia z 1969 r. w zakresie odszkodowania. Minister Rozwoju i Technologii pismem z 18 października 2021 r. poinformował wnioskodawców o umorzeniu postępowania z mocy prawa z dniem 16 września 2021 r. i tym samym o zakończeniu postępowania nieważnościowego. Strony w piśmie z 8 marca 2022 r. wniosły ponaglenie do organu administracji, a w załączeniu pisma z 5 kwietnia 2022 r. wniosły skargę do WSA w Warszawie na bezczynność i przewlekłe prowadzenie przez Ministra Rozwoju i Technologii postępowania w sprawie z wniosku skarżących o stwierdzenie nieważności orzeczenia z 1969 r. W skardze zażądano zobowiązania Ministra do rozpatrzenia wniosku z 8 lipca 2021 r. - w terminie jednego miesiąca od daty doręczenia odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; ustalenie, że bezczynność oraz przewlekłość miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa; przyznanie solidarnie na rzecz skarżących sumy pieniężnej w kwocie 25 000 zł oraz zasądzenie na rzecz skarżących kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych powiększonych o należną opłatę skarbową w kwocie 170 zł. Skarżący zarzucili naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 7, art. 8, art. 12, art. 35 § 1 w zw. z art. 37 § 1 K.p.a.

Minister Rozwoju i Technologii – w odpowiedzi na skargę – wniósł o odrzucenie, względnie o oddalenie skargi. Organ podkreślił, że w sprawie zasadnicze znaczenie ma wejście w życie z dniem 16 września 2021 r. przepisów ustawy z dnia 11 sierpnia 2021 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2021 r., poz. 1491) – dalej jako: ustawa nowelizująca. Po przytoczeniu art. 2 ust. 2 ww. ustawy, organ nadzoru stwierdził, że zbadał - czy istnieją przesłanki skutkujące umorzeniem postępowania w świetle ww. art. 2 ust. 2 ustawy nowelizującej. Organ wskazał, że od daty wydania orzeczenia z 1969 r. i doręczenia go stronom do dnia złożenia wniosku inicjującego postępowanie nadzorcze upłynęło ponad 50 lat. Zatem w związku z zaistnieniem przesłanki z art. 2 ust. 2 ustawy nowelizującej, postępowanie w przedmiotowej sprawie zostało zakończone, o czym Ministerstwo poinformowało wnioskodawców pismem z 18 października 2021 r. zgodnie z ogólną zasadą informowania, tj. na podstawie art. 9 K.p.a. W tej sytuacji Minister nie pozostaje w bezczynności ani przewlekłości, a tym bardziej w bezczynności i przewlekłości mającej cechy rażącego naruszenia prawa. Z ostrożności procesowej, gdyby Sąd uznał, że skarga z 5 kwietnia 2022 r. podlega jednak kontroli sądowoaministracyjnej, organ wskazał, że podniesione przez skarżących zarzuty nie znajdują usprawiedliwionych podstaw, zatem skarga winna ulec oddaleniu.